Λίγους μήνες πριν το μεγάλο γεγονός των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004 είχαμε την τιμή να συναντηθούμε με έναν Παραολυμπιονίκη, ο οποίος μας μίλησε για το άθλημα που επέλεξε να ακολουθήσει, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τις σκέψεις του, τη ζωή του και ό,τι τον απασχολεί…

Ε. Συστήστε μας τον εαυτό σας

Α. Λέγομαι Κυριάκος Γριβέας, είμαι Πρόεδρος του Σωματείου «ΑΕΤΟΙ» και ασχολούμαι 25 χρόνια με τον ειδικό αθλητισμό.

Ε. Με ποιο άθλημα εκπροσωπείτε το χώρο σας;

Α. Στην αρχή με την κολύμβηση και συνέχισα με σφαίρα και δίσκο.

Ε. Από πού ξεκινήσατε;

Α. Ξεκίνησα το 1978 στην Αγγλία με το άθλημα της κολύμβησης. Γύρισα στην Ελλάδα το 1980 και φτιάξαμε την πρώτη ομάδα κολύμβησης. Το 1983, ξανά στην Αγγλία, παίρνουμε μέρος σε επίσημους αγώνες. Εκεί κέρδισα και τα πρώτα μου μετάλλια: 2 Ασημένια (Ύπτιο – 25 Πεταλούδα) και 1 Χρυσό (Ύπτιο). Όλα αυτά τα χρόνια, από το 1983 και μετά, πηγαίναμε σε επίσημους αγώνες με αναπηρική ομάδα υπό την αιγίδα της Γ.Γ.Α.

Ε. Πόσοι σύλλογοι υπάρχουν αυτή τη στιγμή και ποιους τομείς καλύπτουν;

Α. Υπάρχουν 55-57 σύλλογοι σε όλη την Ελλάδα που ασχολούνται με κολύμβηση, στίβο, μπάσκετ, τοξοβολία, σκοποβολή, ποδόσφαιρο, τρέξιμο, τένις, ράγκμπι, άρση βαρών, πινγκ-πονγκ και σκάκι στους τυφλούς.

Ε. Πότε πήρατε μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες;

Α. 1η Ολυμπιάδα που έλαβα μέρος ήταν το 1988 στη Σεούλ. Είναι και η επίσημη Ολυμπιάδα που αναγνωρίστηκαν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες οι οποίοι ξεκίνησαν τότε. Είχαν γίνει και το 1980 στην Ολλανδία, αλλά λόγω μποϊκοτάζ Αμερικής – Ρωσίας, δεν επισημοποιήθηκαν. Εκεί πήρα 2 μετάλλια (1 Ασημένιο – 1 Χρυσό). Η 2η Ολυμπιάδα ήταν το 1992 στη Βαρκελώνη και η 3η στην Ατλάντα το 1996, οπότε είχα μεγαλώσει αρκετά για να κάνω κολύμβηση…

Ε. Αυτό φαντάζομαι ήταν καθοριστικό στην απόφαση σας να αλλάξετε άθλημα.

Α. Αρχικά αποφάσισα να σταματήσω, να μην ασχοληθώ με τίποτα άλλο, αλλά δε μπόρεσα. Τέλειωσα την Προπονητική από την κολύμβηση, άλλαξα όλο το μυϊκό σύστημα με βάρη και ξεκίνησα στίβο. Ανήκω στους 1ους Ολυμπιονίκες στην Ελλάδα που έχει πάρει διάκριση στο στίβο και στην κολύμβηση.

Ε. Ποιοι οι στόχοι σας για το 2004;

Α. Έκανα προπόνηση για σφαίρα και δίσκο, αλλά πριν από δύο μήνες τραυματίστηκα στην πλάτη και αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας…

Ε. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό;

Α. Ο πρώτος λόγος που ξεκινήσαμε ήταν για θέμα υγείας. Η κολύμβηση είναι η καλύτερη γυμναστική και προπόνηση για ανθρώπους που έχουν κινητικό πρόβλημα. Το ξεκίνησα στην Αγγλία, το συνέχισα εδώ και μετά βγήκε. Αλλά ξεκίνησε σαν τρόπος ζωής.

Ε. Ποια ήταν η αντιμετώπιση που είχατε από την οικογένειά σας;

Α. Φυσιολογική. Χάρηκαν όλοι, μόνο που υπήρχαν δυσκολίες με την έννοια της μετακίνησης. Όταν πρωτοήρθα ξεκίνησα από την αρχή, έπρεπε να πάρω ένα αυτοκίνητο, να βρω ένα σπίτι ισόγειο…

Ε. Πότε ιδρύθηκε το Σωματείο σας και πόσοι Ολυμπιονίκες είναι μέλη του;

Α. Το Σωματείο ιδρύθηκε το 1991. Εκτός από εμένα έχει 11 εν ενεργεία Ολυμπιονίκες, ενώ συνολικά στην Ελλάδα είμαστε 34. Περιλαμβάνει μπάσκετ, ράγκμπι, τένις, πινγκ-πονγκ, κολύμβηση, άρση βαρών και δισκοβολία.

Ε. Πιστεύετε ότι αν δεν υπήρχαν οι λόγοι υγείας που σας ώθησαν θα είχατε ασχοληθεί;

Α. Ήμουν από τους ανθρώπους που πριν πάθω το ατύχημα το 1976, σε μικρή ηλικία, κολυμπούσα και μου άρεσε. Μπορεί όχι πρωταθλητισμό, γιατί δεν υπήρχαν τότε τα μέσα, αλλά δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτόν τον τρόπο. Ήταν άλλες οι ανάγκες και οι προτεραιότητες, τέλειωσα το σχολείο, σπούδασα, είχα αλλού το μυαλό μου.

Ε. Η Πολιτεία πώς σας αντιμετωπίζει; Η γεύση που μένει είναι γλυκιά ή πικρή; Βοηθάει στην προετοιμασία;

Α. Κοίταξε να δεις, αν συγκρίνω πώς ξεκινήσαμε και πού έχουμε φτάσει, σίγουρα οι αλλαγές, τα βήματα είναι μεγάλα. Ξεκινήσαμε μόνοι μας με μικρή βοήθεια. Μικρές ομάδες, λίγοι αθλητές. Από το 1992 θεσμοθετήθηκε πλέον με νόμο ότι οι Παραολυμπιονίκες με τους Ολυμπιονίκες δεν έχουν καμία διαφορά, ούτε στα πριμ, ούτε στα οδοιπορικά. Αυτό όμως αφορά μία μικρή μερίδα αθλητών. Αν φανταστείς ότι σε ένα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κατεβαίνουν 700-800 αθλητές, ενώ οι Ολυμπιονίκες είναι μόνο 34 και από αυτούς οι 12 είναι με νοητική υστέρηση, οι οποίοι ήταν στη Βαρκελώνη και τους έβγαλαν από τους Παραολυμπιακούς, μένουν 28 αθλητές που μπορούμε να πούμε ότι παίρνουν κάποια χρήματα εξαρτώμενοι από τις επιτυχίες που έχουν ή όχι. Οι άλλοι δεν παίρνουν.

Ε. Τι άλλο νομίζετε ότι πρέπει να γίνει από το επίσημο κράτος για να αισθάνεστε απόλυτα δικαιωμένοι για τις προσπάθειές σας;

Α. Απόλυτα δικαιωμένοι δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε ποτέ. Πάντα υπάρχει ο έμμεσος ρατσισμός έναντι των άλλων, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα. Βέβαια, αν συγκρίνουμε τις υποδομές τις δικές μας με τα έξω κράτη, τότε έχουμε πολύ δουλειά. Πιστεύαμε ότι με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες θα ήταν καλύτερα τα πράγματα. Έχουμε αρκετά προβλήματα, ακόμα και τώρα που είμαστε μερικούς μήνες πριν, οι προπονητές είναι απλήρωτοι, τα σωματεία δεν έχουν πάρει χρήματα, είναι βασικά προβλήματα…

Ε. Το ότι γίνονται οι αγώνες στη χώρα που τους γέννησε πιστεύετε ότι μπορεί να φέρει κάτι καλύτερο;

Α. Πιστεύουμε ότι θα φέρει κάτι καλύτερο και κυρίως στην πρόσβαση. Μπορεί να μη γίνουν οι προσβάσεις όπως είναι στο εξωτερικό, αλλά σίγουρα θα γίνουν πολύ περισσότερες και καλύτερες από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Ένα άλλο θετικό στοιχείο είναι πως θα αλλάξει και η νοοτροπία του κόσμου, γιατί ο κόσμος ακόμα δεν ξέρει. Μπορεί να βλέπουμε μερικά σποτ στην τηλεόραση, αλλά δυστυχώς δεν έχουν γίνει συζητήσεις. Καταρχήν, μας μπερδεύουν οι περισσότεροι, ακόμα και οι αθλητικογράφοι, με τα Special Olympics.

Ε. Στις χώρες που πηγαίνατε μέχρι τώρα αντιμετωπίζατε πρόβλημα στην πρόσβαση;

Α. Είχαμε πάντα πρόσβαση, εγώ και πολλοί άλλοι, στα στάδια και στα κολυμβητήρια. Το προσωπικό μας βοηθούσε πάρα πολύ και ο κόσμος βοηθούσε…

Ε. Εσείς ατομικά με τι στόχο θα κατέβετε ή θα κατεβαίνατε αν δεν είχε συμβεί ο τραυματισμός;

Α. Δε θα μιλήσω προσωπικά γιατί υπάρχει πιθανότητα κατά 80% να μη λάβω μέρος. Στην περίπτωση που θα κατέβαινα ο στόχος είναι πάντα να μπεις στον τελικό και μετά από κει και πέρα ό,τι σου βγει. Πιστεύω ότι με τις αποδόσεις που είχα θα έμπαινα. Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα που θα κατέβει στους αγώνες θα είναι η δυνατότερη από όλες τις φορές, γιατί τα παιδιά έχουν κάνει καλή προετοιμασία και πολύ προπόνηση.

Ε. Ποια είναι η σχέση η προσωπική με τους συναθλητές και με τον κόσμο;

Α. Οι σχέσεις μεταξύ των αθλητών είναι άψογες γιατί χρόνια πηγαίνουν ταξίδια όλοι μαζί. Όσο για τον κόσμο, από τα μέσα ενημέρωσης, όταν καταλαγιάσουν οι εκλογές, θα γίνει μία ουσιαστική ενημέρωση. Θα είναι πολύ λυπηρό να δούμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες άδεια γήπεδα, κάτι που στο εξωτερικό δε γίνεται. Τα πάντα είναι γεμάτα…

Ε. Τι σημαίνει για εσάς «πρωταθλητισμός»;

Α. Πρωταθλητισμός είναι ένα νήμα που τεντώνει, φτάνει στην κορυφή και αρχίζει να κατεβαίνει πάλι. Κανείς δε μένει στην κορυφή ποτέ. Οι καλύτερες μου Ολυμπιάδες ήταν στη Σεούλ, τη Βαρκελώνη, μέχρι το 1993. Έκανα το τελευταίο παγκόσμιο ρεκόρ στην κολύμβηση, το οποίο κρατάει ακόμα, δεν έχει σπάσει. Μην ξεχνάς όμως ότι κάθε χρόνο που πήγαινα στους αγώνες έβλεπα κι άλλους πίσω μου πιτσιρικάδες, τους οποίους στους επόμενους αγώνες τους έβρισκα μπροστά μου. Εγώ από τα Παγκόσμια μετάλλια και τις θέσεις τις καλές άρχισα να πέφτω σε 4η-5η θέση, γιατί και η ηλικία ανέβαινε και οι δυνάμεις λιγόστευαν. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα αθλήματα είτε έχεις πρόβλημα είτε όχι. Ο σκοπός είναι να το συνειδητοποιήσεις και να ξέρεις πού να σταματήσεις.

Τάσος Κούρτιος
Φεβρουάριος 2004