Απόσπασμα από το ‘Παραολυμπιακοί Αγώνες: Εκεί που έρχονται οι ήρωες’, των Dr. Robert Steadward και Cynthia Peterson Edmonton, Alberta: One Shot Holdings Ltd., 1997.
Sir Ludwig Guttmann: Ο πατέρας των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Πώς ξεκίνησαν οι παραολυμπιακοί αγώνες; Οι αθλητικοί αγώνες ανθρτώπων με αναπηρία είναι ένα σχετικά καινούριο φαινόμενο. Είναι γενικά αποδεκτό ότι το Παραολυμπιακό κίνημα προς τους αγώνες για άτομα με αναπηρία ξεκίνησε το 1948 στο Stoke Mandeville, στη Μεγάλη Βρετανία. Διαβάστε την ιστορία από μια αυθεντική εκπρόσωπο που ήταν εκεί:
Ο Sir Ludwig Guttmann, ένας νευροχειρουργός, δημιούργησε τη Μονάδα Κακώσεων Νωτιαίου Μυελού του Stoke Mandeville το 1944. Η Joan Scruton (που αργότερα έγινε η γενική γραμματέας της Διεθνούς Συντονιστικής Επιτροπής- International Coordinating Committee ή ICC) έγινε η γραμματέας και βοηθός του. Η ίδια θυμάται την ιστορία που της είχε πει ο Sir Ludwig Guttmann για την έμπνευσή του. «Στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν ένας αφιερωμένος ιατρός. Ο πρώτος του ασθενής εισήχθη με κάκωση νωτιαίου μυελού, και τον έβαλαν στο τέλος του θαλάμου. Έβαλαν παραβάν γύρω του, λέγοντας πως πραγματικά δεν θα υπήρχε ανάγκη να πάει κάποιος κοντά του για να θεραπεύσει τις κατακλίσεις του, εφόσον θα ήταν νεκρός σε λίγους μήνες. Κάτι μέσα στον Sir Ludwig Guttmann επαναστάτησε.
Εργάστηκε σκληρά και βρήκε τρόπους για να εμπνεύσει και για να εντάξει τους τραυματισμένους πρώην στρατιώτες υπό τη φροντίδα του στη κοινωνία. Η Joan Scruton θυμάται ότι η επιτυχία δεν ήρθε εύκολα. «Μερικοί από αυτούς τους στρατιώτες, ή ναύτες, ή αεροπόρους, ερχόμενοι από τη μάχη ήταν σε άσχημη κατάσταση. Όχι μόνο είχαν κάκωση νωτιαίου μυελού, αλλά μέχρι να έρθουν σε εμάς είχαν ήδη μολυσμένες κατακλύσεις, μολύνσεις νεφρών, και τα λοιπά».
Ως μέρος αυτού του πρωτοποριακού προγράμματος θεραπείας, ο Guttman έκανε την εργασία ένα καθημερινό μέρος των δραστηριοτήτων του κάθε ασθενούς. Ήθελε οι ασθενείς του να επανακτήσουν την φυσιολογική ζωή τους όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από τους ασθενείς του ήταν νέοι, αρχικά δραστήρια άτομα, ο αθλητισμός ήταν επίσης μέρος της φυσιολογικής τους ζωής.
Η Joan Scruton θυμάται: « Μία από τις κυριότερες θεραπείες ήταν ο αθλητισμός, ακόμα και όταν ήταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. Είχαμε έναν χειρούργο υπεύθυνο για τη στέγαση και τον εξοπλισμό των στρατιωτών ο οποίος είχε μεταφερθεί προσωρινά από τον στρατό για να κάνει αθλητισμό με τους ασθενείς. Όταν αυτοί ήταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους έριχνε μία μπάλα και αυτοί την έριχναν πίσω για να αποκτήσουν δύναμη στα χέρια τους».
Ο Sir Ludwig συνειδητοποίησε ότι ο οργανωμένος αθλητισμός θα έκανε θαύματα στο να κινητοποιήσει τους ασθενείς να ασκηθούν, ειδικά τους νέους και τους αρχικά δραστήριους στρατιώτες που είχε υπό την επίβλεψή του.
Η Joan Scruton λεέι: «Ο αθλητισμός ήταν σαφώς σημαντικός για να επανακτήσουν τη δύναμή τους. Το μέλλον τους βασιζόταν στο να είναι ικανοί να μεταφέρονται μόνοι τους στο αναπηρικό κάθισμα. Το δεύτερο θέμα ήταν ψυχολογικό γιατί όταν ένας ασθενής ερχότανε στο θάλαμο, έμενε μερικές φορές τρία ή τέσσερα χρόνια για να ξεπεράσει τις κατακλίσεις και τις μολύνσεις νεφρών και να αποκατασταθεί».
Η Joan Scruton θυμάται πώς ο χειρούργος και οι ασθενείς ξεκίνησαν το πρώτο ομαδικό άθλημα: πόλο σε αναπηρικό κάθισμα. «Ήταν σε αναπηρικά καθίσματα, και είχαν ραβδιά που τα είχαν κοντύνει, και ένα δίσκο για σφαίρα, και πήγαιναν πάνω κάτω σε έναν άδειο θάλαμο χτυπώντας αυτή τη σφαίρα. Παίζανε ενάντια στους φυσιοθεραπευτές και αργότερα ενάντια στις τοπικές λέσχες ποδοσφαίρου». Αφότου μερικοί παίκτες είχαν μικρούς τραυματισμούς μέσα στον άγριο ανταγωνισμό, το πόλο αντικαταστάθηκε με το μπάσκετ, το ίδιο άγριο άθλημα, αλλά με μικρότερο κίνδυνο τραυματισμού.
Από τότε που ο Sir Ludwig έκανε τον αθλητισμό υποχρεωτικό, σύντομα έγινε ένα απαραίτητο μέρος του προγράμματος στο Stoke Mandeville. Η Scruton θυμάται. «Έπρεπε να κάνουν ένα άθλημα. Ήταν μέρος του προγράμματος. Δεν ετίθετο το ερώτημα αν ήθελαν να κάνουν τοξοβολία, όχι, ήταν μέρος της θεραπείας, όπως το να παίρνουν τα φάρμακά τους, ή να κάνουν φυσιοθεραπεία.
Το αγώνισμα στη τοξοβολία οδήγησε στους πρώτους αγώνες του Stoke Mandeville (Stoke Mandeville Games) για τους παράλυτους, που έγιναν στις 28 Ιουλίου το 1948, όπου συμμετείχαν 16 διαγωνιζόμενοι. Δεν ήταν τυχαίο που αυτοί οι αγώνες έγιναν την ίδια μέρα με τους Ολυμπιακούς. Ο Sir Ludwig ήθελε τα αγωνίσματά του να έχουν ένα ευρύτερο φόρουμ. Οραματίστηκε διεθνείς διαγωνισμούς: Ολυμπιακούς αγώνες για αθλητές με αναπηρίες. Τα Stoke Mandeville Games λάβαιναν χώρα ετησίως μετά το 1948, και έγιναν διεθνή το 1952 με την προσθήκη μιας Ολλανδικής ομάδας. Τον ίδιο χρόνο δημιουργήθηκε η Διεθνής Ομοσπονδία των Stoke Mandeville Games (International Stoke Mandeville Games Federation, ή ISMGF) που αργότερα ονομάστηκε Διεθνής Ομοσπονδία Αθλημάτων σε Αναπηρικό Κάθισμα του Stoke Mandeville (International Stoke Mandeville Wheelchair Sports Federation, ή ISMWSF). Η ομοσπονδία αυτή αποφάσισε ότι οι αγώνες θα πρέπει να γίνονται στη χώρα που φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς. Και το 1960 στη Ρώμη, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς, ο Sir Ludwig Guttmann παρακολουθούσε καθώς 300 αθλητές εισέρχονταν στο Ολυμπιακό Στάδιο. Από αυτό πηγάζουν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, δεύτεροι σε μέγεθος μόνο σε σχέση με τους Ολυμπιακούς.
Αντί να επαναπαυτεί, ο Sir Ludwig συνειδητοποίησε ότι η δουλειά του μόλις ξεκινούσε. Ως πρόεδρος του διεθνούς οργανισμού αθλημάτων για ανθρώπους με αναπηρίες, International Sports Organization for the Disabled (ISOD), ιδρυτής του British Sports Association for the Disabled, και φημισμένος ειδικός στον επαγγελματικό του χώρο, δούλεψε ακούραστα για να βελτιώσει τις καθημερινές ζωές των ανθρώπων με αναπηρίες. Ο Sir Ludwig Guttmann απεβίωσε το 1980, έχοντας δει την επιρροή των αγωνισμάτων του να αγγίζει χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Το όραμά του συνεχίζει να εμπνέει όλους αυτούς που προσπαθούν για το όνειρό του: την πλήρη ένταξη των ανθρώπων με αναπηρίες στη κοινωνία.
Απόδοση στα Ελληνικά: Ελένη Στρατή, Κοινωνιολόγος.