Τους τελευταίους μήνες βλέπουμε να συμβαίνουν περίεργες περικοπές σε όλα σχεδόν τα ασφαλιστικά ταμεία. Υπάρχει λόγος ή το κάνουν από συνήθεια;

Το ερώτημα θα μπορούσε να έχει βάση εάν τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν ορθολογικά οργανωμένοι και λειτουργούντες οργανισμοί – θα υπήρχε τότε κάποιος έστω και λιγότερο σοβαρός λόγος για το παραπάνω ερώτημα. Όμως επειδή, εν τέλει, τα ασφαλιστικά ταμεία ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που ισχυρίζονται πως υπηρετούν, ούτε έχουν σχέση με τις σκοπιμότητες που υποτίθεται πως οδήγησαν στη δημιουργία τους, τα ερωτήματα από μόνα τους είναι εκτός θέματος και εκτός πραγματικότητας.

Τα ασφαλιστικά ταμεία λειτουργούν μόνο για τον εαυτό τους και για όσους έχουν την τύχη να τα διαχειρίζονται: Υπαλλήλους, πολιτικούς, προμηθευτές κ.ο.κ. Απόδειξη είναι πως τα ταμεία μπορούν και λειτουργούν και χωρίς τους ασφαλισμένους. Οι ασφαλισμένοι για τα ταμεία αποτελούν «θόρυβο» και μεγάλο «μπελά». Όταν τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να αποφύγουν τους ασφαλισμένους, το κάνουν, και όταν δεν μπορούν να αποφύγουν τους ασφαλισμένους τότε δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να απομακρύνουν τους ασφαλισμένους από τα ταμεία.

Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα προβλήματα οφείλονται στην έλλειψη προσωπικού; Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως εάν το προσωπικό των ασφαλιστικών ταμείων ήταν τετραπλάσιο ή δεκαπλάσιο τότε οι υπηρεσίες των ασφαλιστικών ταμείων θα ήταν καλύτερες;

Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε την οικονομική κρίση για να πεισθούμε προς τα ασφαλιστικά ταμεία λειτουργούν μόνο για τον εαυτό τους και για τους ανθρώπους που είναι διορισμένοι σε αυτά. Ωστόσο, η οικονομική κρίση είναι ένας σοβαρός λόγος για να πάρουν οι ασφαλισμένοι τα ασφαλιστικά ταμεία στα σοβαρά, επειδή πολύ απλά δεν γίνεται αλλιώς. Η υγεία, η αποκατάσταση, η ανεξάρτητη διαβίωση και η επιβίωση είναι πολύ δαπανηρές υποθέσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν από την τσέπη των ασφαλισμένων. Άλλωστε, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία: Για να μπορούν να καλύψουν τους ασφαλιστικούς κινδύνους. Γι’ αυτό τον ίδιο λόγο υφιστάμεθα τις πολιτικές «ρητορείες» όλων των πολιτικών που ισχυρίζονται πως θέλουν να σώσουν τους πολίτες από την καταστροφή.

Από το Σεπτέμβριο του 2009 βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα «έξυπνων» περικοπών που εκ των συμφραζομένων μπορούμε να καταλάβουμε ότι προσπαθούν να ελέγξουν την κατανάλωση των «ακριβών» παροχών. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν ελέγχουν τις παροχές, αλλά περικόπτουν παροχές που δεν μπορούν να περικοπούν.

Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί η περικοπή που έχει κάνει ο ΟΓΑ πριν από μερικούς μήνες περιορίζοντας τον αριθμό καθετήρων που χορηγούνται για διαλείποντες καθετηριασμούς; Οι φωστήρες που συνέταξαν την εγκύκλιο δεν γνώριζαν πως κάθε πρόγραμμα διαλειπόντων καθετηριασμών συγκροτείται από το λιγότερο 6 καθετηριασμούς ημερησίως; Δεν γνώριζαν πολλαπλασιασμό, πως 6 επί 30 κάνει 180 καθετήρες το μήνα; Και εάν δεν γνώριζαν, δεν ρώτησαν;

Πώς αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί η άρνηση υποκαταστήματος ΙΚΑ σε ασφαλισμένο που επιθυμούσε να προμηθευτεί καθετήρες για διαλείποντες καθετηριασμούς όταν ο διευθυντής του υποκαταστήματος του πρότεινε να αγοράσει FOLEY καθετήρες επειδή κοστίζουν λιγότερο και επειδή μπορούν να παραμείνουν στην ουροδόχο κύστη για διάστημα μεγαλύτερο των 45 ημερών;

Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί έκδοση εγκυκλίου από το ταμείο για τους ελεύθερους επαγγελματίες (ΟΑΕΕ) η οποία αναπροσαρμόζει τα ποσά για τα «ακριβά» είδη; Σε τί εξυπηρετεί μια τέτοια εγκύκλιος;

Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί το ότι προσφάτως δύο εμπορικές επιχειρήσεις εισαγωγής αναπηρικών αμαξιδίων κατέθεσαν μελέτη σε μεγάλο ασφαλιστικό ταμείο με την οποία προσπαθούν να υποδείξουν πως τα αναπηρικά αμαξίδια τα οποία προμηθεύεται το συγκεκριμένο ασφαλιστικό ταμείο από τις άλλες εμπορικές επιχειρήσεις είναι πολύ ακριβά γι’αυτό αυτές οι δύο εμπορικές επιχειρήσεις είναι πρόθυμες να προμηθεύσουν το ασφαλιστικό ταμείο με φθηνότερα αναπηρικά αμαξίδια χωρίς ωστόσο να ενημερώνουν για την χώρα προέλευσης αυτών των καθισμάτων; Δεν ξέρουμε ποια είναι η τύχη αυτής της εισηγητικής μελέτης αλλά αυτό που φαίνεται είναι πως τη στιγμή που τα ασφαλιστικά ταμεία κάνουν περικοπές σε βάρος των ασφαλισμένων, ταυτόχρονα ανοίγουν διάλογο ή υπάρχει δυνατότητα διαλόγου μεταξύ των ασφαλιστικών οργάνων και των επιχειρήσεων, ενώ δεν υπάρχει αντίστοιχη δυνατότητα διαλόγου και διαπραγμάτευσης με τους μεμονωμένους ή τους οργανωμένους σε σωματεία ασφαλισμένους.

Από πάντα γνωρίζαμε πως υπάρχει οργανωμένη επικοινωνία μεταξύ ασφαλιστικών ταμείων και των ασφαλιστικών τους οργάνων με τις εμπορικές επιχειρήσεις που προμηθεύουν προϊόντα στα ασφαλιστικά ταμεία. Ποτέ ωστόσο δεν υπήρξε οργανωμένη επικοινωνία με τους ασφαλισμένους ή με οργανωμένες ομάδες ασφαλισμένων. Είναι προφανές πως αυτό τους έχει διαφύγει – από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα.

Είναι αντικειμενικό το πρόβλημα των αναπήρων-μαϊμού, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα των ασφαλισμένων που έχουν πραγματικές αναπηρίες και άρα πραγματικές ανάγκες για συγκεκριμένες παροχές σε είδος. Οι ανάπηροι-μαϊμού είναι πρόβλημα διαφθοράς των υγειονομικών επιτροπών που στην πλειοψηφία τους συγκροτούνται από υπαλλήλους των ασφαλιστικών ταμείων οι οποίοι βγάζουν χρήματα και σε βάρος του εργοδότη τους αλλά και σε βάρος των ασφαλισμένων. Εάν υπάρχει πρόβλημα, τότε το πρόβλημα θα πρέπει να αναζητηθεί στις τάξεις των υπαλλήλων των ασφαλιστικών ταμείων και όχι στους ασφαλισμένους.

Είναι εξίσου αντικειμενικό το πρόβλημα της σπατάλης, αλλά από αυτή τη σπατάλη οι τελευταίοι που επωφελούνται είναι οι ασφαλισμένοι. Από αυτή τη σπατάλη επωφελούνται όλοι οι υπόλοιποι εκτός από τους ασφαλισμένους.

Εάν τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους αναπήρους μαϊμού από τους ασφαλισμένους με πραγματικές αναπηρίες, τότε υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος:

• Ο πρώτος τρόπος είναι να δουλέψουν για να βρουν τους αναπήρους-μαϊμού και να δημιουργήσουν μια «μαύρη λίστα» με όλους αυτούς που παράγουν αναπήρους-μαϊμού. Σήμερα στην Ελλάδα είναι πιο εύκολο να βγάλεις μια αναπηρική σύνταξη ή ένα επίδομα εάν είσαι ανάπηρος-μαϊμού, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους με πραγματικές και αντικειμενικές αναπηρίες τότε υποχρεώνεσαι να ακολουθήσεις τη νόμιμη διαδικασία από υγειονομική επιτροπή σε υγειονομική επιτροπή.
• Ο δεύτερος τρόπος είναι να δημιουργηθεί μια «άσπρη λίστα» με ασφαλισμένους με πραγματικές αναπηρίες. Αυτός ο δεύτερος τρόπος είναι και ο πιο ρεαλιστικός, επειδή τελικά εδώ που φτάσαμε, οι ασφαλισμένοι με πραγματικές αναπηρίες που αντικειμενικά χρειάζονται τις παροχές των ασφαλιστικών ταμείων είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία…

Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, Απρίλιος 2010.