Η περιορισμένη γνώση που έχουν οι νομοθέτες για τις σημαντικές λεπτομέρειες που συνιστούν τη ζωή κάτω από συνθήκες αναπηρίας κάνει αναπόφευκτη την οργάνωση της αυτοάμυνας των ίδιων των ανθρώπων με αναπηρίες, των οικογενειών τους και του κοινωνικού τους κύκλου πρίν βρεθούν αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις της Ελληνικής νομοθεσίας.
Παράδειγμα των στρεβλών αντιλήψεων που έχουν οι νομοθέτες για την αναπηρία, και με βάση αυτές νομοθετούν, είναι οι περιοριστικοί όροι που προβλέπει η νομοθεσία για τη χρήση των “αναπηρικών” αυτοκινήτων από τους ικανούς σωματικά βοηθούς τους και τα μέλη του οικογενειακού τους περιβάλλοντος.
Για τους νομοθέτες οι άνθρωποι με αναπηρίες που κάνουν χρήση του δικαιώματος που τους παρέχεται για ατελή εισαγωγή αυτοκινήτου θεωρείται μάλλον χαριστική πράξη την οποία οι δικαιούχοι οφείλουν εκ των υστέρων να την ξεπληρώσουν υποβαλλόμενοι σε στερήσεις και κακουχίες.
Η χρήση των αυτοκινήτων με ατέλεια είναι υποχρεωτική
Ο νομοθέτης δεν υπολογίζει ότι η χρήση των ατελώς εισαγώμενων αυτοκινήτων είναι υποχρεωτική διότι:
α) δεν υποχρεώνει τις επιχειρήσεις που ελέγχουν τις μαζικές μεταφορές να έχουν προσπελάσιμα μεταφορικά μέσα, με αποτέλεσμα οι μεταφορικές ανάγκες των ελλήνων/ίδων με αναπηρίες να μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνο με ΙΧ αυτοκίνητα,
β) μόνο τα εισαγώμενα με ατέλεια αυτοκίνητα δικαιούνται να φέρουν το γνωστό σήμα το οποίο δίνει τη δυνατότητα κίνησης εντός του δακτυλιου της Αθήνας και τη δυνατότητα στάθμευσης στους κινητικά αναπήρους ακόμη και σε χώρους που τυπικά δεν επιτρέπεται η στάση/στάθμευση.
Η αντίφαση βρίσκεται στο ότι ενώ οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν αυτοκίνητο με ατέλεια για πρακτικούς (όχι ακόμη οικονομικούς λόγους) οι νομοθέτες δε δίνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους με τον τρόπο που αυτοί θέλουν, ούτε χορηγούνται σήματα ελεύθερης στάθμευσης στα αυτοκίνητα των αναπήρων που αγοράστηκαν χωρίς ατέλεια.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες εφόσον θέλουν να κυκλοφορούν με σχετική άνεση (ευχέρεια στάθμευσης, δυνατότητα στάθμευσης σε χώρους που προορίζονται για άτομα με ειδικές ανάγκες, προτεραιότητα σε ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης, μετακινήσεις εντός του δακτυλίου των Αθηνών κ.ο.κ.) οφείλουν να χρησιμοποιούν ένα μόνο αυτοκίνητο που το έχουν εισάγει με ατέλεια.
Περιορισμοί στη χρήση των φορολογουμένων αυτοκινήτων απο αναπήρους
Αν λ.χ. κάποιος, αν και ανάπηρος, είναι και βιοτέχνης δε μπορεί να έχει φορτηγό Ι.Χ. για τις ανάγκες του επαγγέλματός του και επιβατικό Ι.Χ. για τις υπόλοιπες
μετακινήσεις του. Οι επαγγελματίες με αναπηρία οφείλουν να απαρνηθούν την αναπηρία τους κατά την άσκηση του επαγγέλματός τους ή να προσλάβουν ικανό σωματικά οδηγό για να τους αναπληρώσει.
Οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων με ατέλεια δεν μπορούν να δανείσουν το αυτοκίνητό τους σε κάποιο φίλο με αναπηρία. Τα μέλη των οικογενειών των ανθρώπων με αναπηρίες δε μπορούν να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητο για την φυσιολογική επίσκεψή τους στο super market. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών δε μπορεί να χρησιμοποιήσει τα αυτοκίνητα των μελών του για τις ανάγκες των μελών του συλλόγου.
Η οργάνωση της αυτοάμυνας των ανθρώπων με αναπηρίες
Είναι αυτονόητο πως όταν ο νομοθέτης και η δικαιοσύνη θεωρούν πως οι μόνες εξαιρετικές και επείγουσες ανάγκες που ενδέχεται να έχουν οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι αυτές που συνδέονται με τη βιοϊατρική εκδοχή της αναπηρίας, όλες οι άλλες (λ.χ. οι καθημερινές) ανάγκες ενδέχεται να αξιολογηθούν ως αδικαιολόγητες. Γιαυτό το μόνο, ίσως, έγκυρο αποδεικτικό τεκμήριο για την νόμιμη μετακίνηση των αναπηρικών αυτοκινήτων, χωρίς να επιβαίνει σ’ αυτό ο δικαιούχος ανάπηρος, είναι η ύπαρξη εντός των αυτοκινήτων μερικών καθετήρων και συσκευών ουροσυλλογής.
Σ’ αυτή την περίπτωση ενδέχεται να καταλογιστεί παράβαση από την εφορία, αν λ.χ. δεν έχετε κάποια πρόσφατη απόδειξη αγοράς των καθετήρων, γι’ αυτό καλό είναι να υπάρχουν και κάποιες συμπληρωματικές δικαιολογίες ότι λ.χ. ο δικαιούχος ανάπηρος είχε πάει εκδρομή και ξέχασε τους ουροσυλλέκτες του τους οποίους είχε αγοράσει πριν πολλούς μήνες.
Νίκος Βουλγαρόπουλος