Όσοι έλληνες με αναπηρίες είχαν την τύχη να αποκατασταθούν σε κάποιο σοβαρό κέντρο Αποκατάστασης στο εξωτερικό γνωρίζουν πως εκεί οι υπηρεσίες δεν σταματούν στην αποκατάσταση του αναπήρου – αλλά με αφετηρία και κέντρο την Αποκατάσταση του αναπήρου παρέχεται αποκατάσταση και στους ανθρώπους οι οποίοι θα κληθούν να ζήσουν με αυτόν.

Όλα τα προγράμματα αποκατάστασης σχεδιάζονται έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του κάθε διαφορετικού αναπήρου ΩΣ προς τις ειδικές συνθήκες ζωής και ως προς την οικογενειακή του κατάσταση.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, ο παράγοντας “οικογενειακή κατάσταση” και “υποστήριξη” του αναπήρου δεν επηρεάζει το σχεδιασμό των προγραμμάτων αποκατάστασης.
Έτσι ακόμη και στην περίπτωση που η αντικειμενική αναπηρία του υπό αποκατάσταση αναπήρου είναι περιορισμένη σε έκταση και σοβαρότητα – διαπιστώνονται σοβαρά προβλήματα με τις σχέσεις του με το κοινωνικό του περιβάλλον – στο οποίο συνήθως δεν έχει υποδειχθεί κάποιος νέος εναλλακτικός τρόπος συνύπαρξης με την αναπηρία του συγγενούς ή του συζύγου ή του γονιού ή του παιδιού ή του εργοδότη (όταν ο ανάπηρος απασχολεί υπαλλήλους-βοηθούς).
Ο έλληνας με αναπηρία αφήνεται στην τύχη του. Οι άνθρωποι που ζούν με αυτόν δε γνωρίζουν τίποτα για την αναπηρία του. Η αναπηρία είναι ξένη και εισβάλλει στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση του αναπήρου να γνωρίζει πως το κοινωνικό του περιβάλλον τον ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ή τον ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ για κάποιο σημαντικό ή ασήμαντο λόγο. Η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΠΟΔΟΧΗ και η ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ οδηγούν και οδήγησαν στην κοινωνική και οικονομική αποτυχία όλων των ελλήνων με αναπηρίες.

Ποιος θα βοηθήσει τους βοηθούς;

Ποιος θα βοηθήσει όλους αυτούς που για κάποιο λόγο είναι αναγκασμένοι να συνυπάρχουν με την αναπηρία του παιδιού τους ή του συζύγου τους ή του γονιού τους ή του συγγενούς τους ή του εργοδότη τους;
Ποιος θα βοηθήσει όλους αυτούς τους ικανούς σωματικά να κατανοήσουν το νόημα της συνύπαρξης με την αναπηρία ή ακόμη και το νόημα της ίδιας της αναπηρίας;
Ποιος θα βοηθήσει αυτούς που αναγκαστικά θα βοηθήσουν ή απλώς θα συνυπάρξουν με τον άνθρωπο με αναπηρία;
Η απάντηση είναι απλή: ΚΑΝΕΙΣ, διότι και αυτοί που ισχυρίζονται πως γνωρίζουν Αποκατάσταση δε γνωρίζουν πως ο ανάπηρος έχει ανάγκη από τις ίδιες καθημερινές πράξεις που συγκροτούν την καθημερινή δραστηριότητα: Δε γνωρίζουν πως και ο ανάπηρος έχει ανάγκη από τροφή, καθαριότητα, να ντυθεί, να κοιμηθεί, να κάνει μπάνιο κ.ο.κ. ή όσοι επαγγελματίες τα γνωρίζουν νομίζουν πως όλα αυτά γίνονται με το “μαγικό ραβδί” ή με την πύκνωση των θεραπευτικών συνεδριών.
Χρειάζεται σοβαρότητα για να βοηθηθούν όλοι όσοι μοιράζονται την αναπηρία του ενός και κυρίως γνώση της ίδιας της αναπηρίας και των “χρυσών κανόνων” για την εξυπηρέτηση των αναγκών των αναπήρων. Ύστερα μόνο προκύπτει εάν προκύπτει η “ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ” και ότι περικλείεται από τον όρο “ψυχολογική υποστήριξη”.