Στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, στις 21 Δεκεμβρίου 2011, δημοσιεύθηκε πως οι 48 υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου έχουν συνολικό εισόδημα περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ σε αμοιβές, έχουν στην ιδιοκτησία τους συνολικά 465 ακίνητα ή αγροτεμάχια και βέβαια κατέχουν μετοχές, ομόλογα, αμοιβαία κεφάλαια και οτιδήποτε άλλο συνοδεύει κάθε έλληνα επαγγελματία της πολιτικής.
Με απλές αριθμητικές πράξεις, ο μέσος όρος εισοδήματος των μελών της κυβέρνησης φτάνει στα 323.873 ευρώ και για κάθε υπουργό αντιστοιχούν 10 ακίνητα. Μόνο οι αμοιβές των υπουργών αγγίζουν τα 15,5 εκατ. €. Σε αυτά τα εισοδήματα δεν υπολογίζονται οι λειτουργικές δαπάνες που έχουν ως επαγγελματίες της πολιτικής, τα γραφεία τους, οι υπάλληλοι που στελεχώνουν τα γραφεία τους, η προσωπική τους ασφάλεια, οι υποδομές που χρησιμοποιούν και όλα αυτά που συνήθως έχει κάθε επαγγελματίας πολιτικός.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι που νομοθετούν και κυβερνούν στην Ελλάδα. Είναι αυτοί που έχουν συντάξει όλους εκείνους τους νόμους που έχουν περικόψει τα απερίκοπτα και οι άνθρωποι που με υπεροψία εμφανίζονται σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να πείσουν τον απλό λαό να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα…
Μέσα από το θερμοκήπιο του κοινοβουλίου είναι αυτονόητο πως δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πραγματικά προβλήματα του λαού και ιδιαίτερα των μειονοτήτων των πολιτών που εμποδίζονται από τις δικές τους παραλείψεις και τη δική τους αδιαφορία.
Η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εν μια νυκτί στη χρεοκοπία. Έχουν προσπαθήσει πολλοί πολιτικοί να φτάσουν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Και ίσως ο Πάγκαλος να έχει ως ένα βαθμό δίκαιο όταν λέει «μαζί τα φάγαμε», αλλά ποιοι εγκληματίες της πολιτικής δανείζονταν επί σειρά ετών χωρίς να βλέπουν και να υπολογίζουν τις λήξεις των προηγούμενων δανείων; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να πρέπει να αποπληρώσει το 2012 δάνεια 80 δισεκατομμυρίων ευρώ και άλλα τόσα το 2013; Αυτοί οι πολιτικοί που έπαιρναν αυτά τα δάνεια δεν έβλεπαν την λήξη; Ακόμη και τα μπακάλικα που έχουν μπλοκ επιταγών προσέχουν οι λήξεις των επιταγών να είναι σε ημερομηνίες που να μπορούν να καλυφθούν οι επιταγές.
Ποιοι εγκληματίες δεν πρόσεξαν τις ημερομηνίες λήξης των δανείων και γιατί;
Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν αυτοί οι 48 υπουργοί και τα 30 εκατ. ευρώ των αμοιβών τους. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους 48 υπουργούς, ούτε στα 30 εκατομμύρια ευρώ, αλλά επεκτείνεται και σε όλο εκείνο το στρατό συνδικαλιστών, δημοσίων υπαλλήλων και δημοσίων «λειτουργών» που στηρίζουν το μηχανισμό εκλογής βουλευτών και το μηχανισμό ανέλιξης στην εξουσία.
Είναι πολλά τα λεφτά και είναι αυτονόητο πως ένα ποσοστό από αυτά τα πολλά λεφτά θα πάει σε αυτούς που νομοθετούν και εφαρμόζουν την αναδιανομή του πλούτου μεταξύ των πλούσιων και των τεχνικών της εξουσίας. Όταν η βουλή νομοθετεί τη διαχείριση δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε έτος, δεν είναι «λογικό» να υπάρχει ροή χρήματος προς τους νομοθετούντες;
Όταν ο πολιτικός μηχανισμός εξαρτάται από παραπλεύρους μηχανισμούς στελεχών της δημόσιας διοίκησης και συνδικαλιστών, δεν είναι «αυτονόητο» πως μέρος του ΑΕΠ θα επενδυθεί για την υποστήριξη και τη συντήρηση του συνδικαλιστικού και του υπαλληλικού προσωπικού;
Όχι μόνο είναι «αυτονόητο», αλλά είναι και μια ζωντανή πραγματικότητα, και αυτή η πραγματικότητα φαίνεται στην ποιότητα ζωής των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων που στην πλειοψηφία τους δεν κρύβονται και δεν ντρέπονται διότι έχουν από πίσω τον κρατικό μηχανισμό και τη νομοθεσία να τους υποστηρίζει από κάθε απειλή – έστω και εάν αυτή η απειλή είναι ο λαός.
Πώς μπορούν να δικαιολογήσουν πολιτικοί, ανώτεροι και ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές και κάθε λογής παράγοντες της τεχνολογίας και της εξουσίας, την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν και η οποία προδίδει τον πλούτο που διαθέτουν ή τον πλούτο που υποστηρίζει τη διαβίωσή τους;
Πώς είναι δυνατό αυτά τα επαγγελματικά στελέχη της πολιτικής, της δημόσιας διοίκησης, της «επιχειρηματικής» κοινότητας και του συνδικαλισμού σήμερα, εν μέσω μιας τόσο βαθιάς και απρόβλεπτης οικονομικής κρίσης, να μπορούν να έχουν θέση είτε υπέρ των πολιτικών που ασκούνται είτε εναντίον αυτών των πολιτικών;
Από πού προκύπτουν τα χρήματα που υποστηρίζουν τον τρόπο ζωής τους και τις δραστηριότητές τους; Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος που οι πολίτες είναι φτωχοί, η δημόσια διοίκηση, το κοινοβούλιο και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να είναι πλούσιες σε κινητή και σε ακίνητη περιουσία;
Γιατί ο λαός ανέχεται αυτήν την κοροϊδία από τόσους λίγους και αντικειμενικά καθόλου χρήσιμους;
Νίκος, http://www.disabled.gr/, Δεκέμβριος 2011.