Το ΙΚΑ του Πειραιά δε χορηγεί ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα στους ασφαλισμένους του, με τη δικαιολογία ότι κανένα ηλεκτροκίνητο κάθισμα δεν μπορεί -ή είναι επικίνδυνο- να κινηθεί στον Πειραιά.

Ο αρμόδιος για την αξιολόγηση ιατρός δεν εγκρίνει τη συμμετοχή του Ιδρύματος στη δαπάνη για αγορά ηλεκτροκίνητου αναπηρικού καθίσματος. Είναι αρκετοί οι ασφαλισμένοι που διαμαρτυρήθηκαν για αυτήν την αδικαιολόγητη συμπεριφορά του υπαλλήλου του ΙΚΑ. Ορισμένοι μάλιστα ζήτησαν από το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ να μεσολαβήσει, ώστε να βρεθεί κάποια αποδεκτή λύση στο πρόβλημά τους. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι ούτε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ούτε τα σωματεία αναπήρων έχουν το δικαίωμα να μεσολαβήσουν και εν ονόματι των ασφαλισμένων να διεκδικήσουν καλύτερη μεταχείριση του ασφαλισμένου με αναπηρία. Δυστυχώς ή ευτυχώς στην Ελλάδα, δε δικαιούνται ούτε τα σωματεία ούτε τα περιοδικά ούτε οι φυσικοθεραπευτές ούτε οι εργοθεραπευτές να εκφράσουν την εμπειρογνώμονα άποψή τους ενώπιον των επιτροπών των ασφαλιστικών ταμείων.Οι μόνοι που έχουν αυτό το “δικαίωμα” είναι οι άμεσα ασφαλισμένοι και/ή οι δικηγόροι τους.
Ετσι προκύπτει μία σειρά απλών ερωτημάτων:
α) πόσοι από τους χειριστές αναπηρικών καθισμάτων απέκτησαν την αναπηρία τους στην κατάλληλη ηλικία, ώστε να έχουν τα απαραίτητα ένσημα και να είναι άμεσα ασφαλισμένοι;
β) πόσοι από τους ασφαλισμένους έχουν τις ειδικές τεχνικές γνώσεις για να διατυπώσουν ορθολογικά επιχειρήματα ώστε να αλλάξουν την απόφαση του ασφαλιστικού ταμείου;
γ) ποιοι γιατροί ή δικηγόροι έχουν γνώσεις ιατρικής κοινωνιολογίας για να υποστηρίξουν τον πελάτη τους;
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι απλή:
Κανείς σήμερα στην Ελλάδα δε γνωρίζει πως να υποστηρίξει με ορθολογικά επιχειρήματα έναν ή περισσοτέρους ανθρώπους με αναπηρίες.
Οι έλληνες/ίδες με αναπηρίες δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν μεθόδους αξιολόγησης των αναπηρικών καθισμάτων, διότι πληρώνουν φόρους που διατίθενται για τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ τα οποία υποτίθεται ότι εκπαιδεύουν τους ανθρώπους που θα αξιολογήσουν το μηχανολογικό εξοπλισμό που θα χρησιμοποιήσουν οι φορολογούμενοι. Απουσία εκπαιδευμένων ειδικών, οι έλληνες/ίδες με αναπηρίες βρίσκονται ανυποστήρικτοι στο έλεος των αμαθών και τα συμφέροντά τους απειλούνται από ημιμαθείς. Για να μπορέσουν οι έλληνες/ίδες με αναπηρίες να πάρουν αυτό που υποχρεούνται τα ασφαλιστικά ταμεία να τους παρέχουν, πρέπει πρώτα να κατανοήσουν τον τρόπο σκέψης των υπαλλήλων των ασφαλιστικών ταμείων, τους λόγους δηλαδή που οι υπάλληλοι απορρίπτουν μία αίτηση για τη χρηματοδότηση της αγοράς κάποιου αναπηρικού καθίσματος.
Εμείς οι συντάκτες του περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ θα προσπαθήσουμε να σας εκθέσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα είχαμε χειριστεί τις υποθέσεις του ΙΚΑ του Πειραιά, αν είμασταν στη θέση τους.

Η περίπτωση του ΙΚΑ του Πειραιά
Το πρώτο που πρέπει να κάνει κάποιος ασφαλισμένος πριν επισκευτεί το ασφαλιστικό ταμείο είναι να προσπαθήσει να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του υπαλλήλου:
α) κάθε υπάλληλος ελέγχεται από τους ανωτέρους του για το αν προστατεύει τα συμφέροντα του ταμείου-εργοδότη, σε βάρος πάντα των συμφερόντων του αναπήρου-πελάτη
β) οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων είναι δημόσιοι υπάλληλοι, που εκτός της εργασίας τους επιθυμούν να πίνουν και καφέ, να κάνουν βόλτα στα διπλανά γραφεία και να λένε σόκιν ανέκδοτα…

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το ίδιο το ασφαλιστικό ταμείο αντιλαμβάνεται τον ασφαλισμένο ως οικονομικό αντίπαλο.
Ο ασφαλισμένος δεν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει αυτή τη σχέση αντιπαλότητας, οφείλει να την αποδεχτεί. Συνεπώς ο ασφαλισμένος πρέπει να είναι απλός και ακριβολόγος στην διατύπωση αυτού που επιθυμεί. Τα εκφραστικά λάθη, οι φλυαρίες, οι ατυχείς χειρονομίες και οι ανεξέλεγκτες εκρήξεις οργής αποβαίνουν σε βάρος του ίδιου του ασφαλισμένου και των συμφερόντων του. Για τον ασφαλισμένο τα λεγόμενα του υπαλλήλου του ταμείου αντιστοιχούν σε κάποιο πρόβλημα λ.χ. αριθμητικής για το οποίο πρέπει να βρει λύση, αλλιώς κόβεται στις εξετάσεις και βεβαίως δεν παίρνει αυτό που διεκδικεί.
Ας χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα του γιατρού του ΙΚΑ του Πειραιά:
Ο γιατρός ισχυρίζεται ότι ο Πειραιάς είναι απροσπέλαστος και πως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα και γιαυτό δεν τα εγκρίνει.
Σ’ αυτή την περίπτωση ο ασφαλισμένος πρέπει να αποδείξει ότι τα ηλεκροκίνητα αναπηρικά καθίσματα μπορούν να κυκλοφορήσουν στον Πειραιά, όπως και σε κάθε απροσπέλαστη πόλη.
Οι τεχνικοί του περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, εάν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα, θα το ξεπερνούσαν στέλνοντας στον γιατρό και στους προϊσταμένους του μία εικονογραφημένη εισήγηση, στην οποία θα ανέφεραν τους λόγους για τους οποίους επιθυμούν το ασφαλιστικό ταμείο να συμμετέχει οικονομικά στην αγορά κάποιου ηλεκτροκίνητου αναπηρικού καθίσματος. Στόχος αυτής της εικονογραφημένης εισηγήσεως θα ήταν να αποδείξει με γραπτά επιχειρήματα και φωτογραφίες ότι τα αναπηρικά καθίσματα εκ κατασκευής προορίζονται να υπερβαίνουν τα πολεοδομικά εμπόδια. Θεωρητικά δεν υπάρχει κανένας υπάλληλος ασφαλιστικού ταμείου ο οποίος μπορεί να αρνηθεί να εξυπηρετήσει κάποιον ασφαλισμένο, όταν ο ασφαλισμένος μπορεί να αποδείξει αυτό που διεκδικεί. Οι περισσότεροι όμως υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων δε γνωρίζουν τίποτα από αναπηρικά καθίσματα. Για να μάθουν χρειάζεται κάποιος να τους τα διδάξει. Αυτό χρειάζεται να το κάνουν οι επιχειρήσεις πώλησης εξοπλισμού αποκατάστασης, οι οποίες έχουν και τα χρήματα αλλά και το οικονομικό συμφέρον να κάνουν κάτι τέτοιο.
Αν παρόλα αυτά κάποιος υπάλληλος όπως λ.χ. ο ιατρός του ΙΚΑ του Πειραιά διαπιστώσει με τεχνικούς όρους ότι τα ηλεκτροκίνητα καθίσματα δε μπορούν να κυκλοφορήσουν στον Πειραιά, τότε οφείλει να προστατεύσει τα συμφέροντα του εργοδότη του, του ΙΚΑ στην προκειμένη περίπτωση.
Οφείλει δηλαδή να υποχρεώσει το Δήμο, τους εργοδότες, τους ιδιοκτήτες κοινόχρηστων χώρων, καταστημάτων κ.ο.κ. να αποκαταστήσουν τη προσπελασιμότητα στον τομέα αρμοδιότητάς τους, ώστε να μπορούν να κυκλοφορούν οι ασφαλισμένοι χωρίς να εμποδίζονται. Εάν οι ιδιοκτήτες δεν το πράξουν τότε ο ιατρός-υπάλληλος του ΙΚΑ είναι υποχρεωμένος να εισηγηθεί στους προϊσταμένους του να αρνηθούν να ασφαλίζουν στο ΙΚΑ εργαζόμενους οι οποίοι ζούν ή εργάζονται στον Πειραιά.
Οι υποχρεώσεις των ασφαλιστικών ταμείων δεν εξαντλούνται στην προστασία του εαυτού τους από τους ασφαλισμένους. Τα ασφαλιστικά ταμεία από τη στιγμή που δέχονται να συνάψουν σχέση με τον ασφαλισμένο υποχρεούνται να χρηματοδοτήσουν τον εξοπλισμό αποκατάστασης που προβλέπει η ασφαλιστική νομοθεσία. Στην περίπτωση που συντρέχει κάποιος περιβαλλοντικός λόγος όπως λ.χ. στον Πειραιά θα μπορούσαν να μη δεχθούν ασφαλισμένους του Πειραιά. Με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο δεν έχει το δικαίωμα το ΙΚΑ να αρνηθεί να εξυπηρετήσει τους ασφαλισμένους του είτε επειδή τα γραφεία του ΙΚΑ είναι απροσπέλαστα, είτε επειδή οι πόλεις είναι απροσπέλαστες.
Σε κανένα πολιτισμένο κράτος τα ελεγχόμενα από το κράτος ασφαλιστικά ταμεία και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες δεν ασφαλίζουν ανθρώπους που εργάζονται ή ζούν σε περιβάλλοντα στο οποίο ενδέχεται να προκληθεί ανικανότητα. Σε όλα τα κράτη τα ασφαλιστικά ταμεία και οι εταιρίες πριν διαπραγματευτούν τους όρους ασφάλισης ελέγχουν τους χώρους εντός των οποίων ζούν ή εργάζονται οι ασφαλισμένοι.
Μόνο στην Ελλάδα τα ασφαλιστικά ταμεία προστατεύουν τους καταχραστές του περιβάλλοντος σε βάρος των συμφερόντων των ικανών σωματικά και των αναπήρων και συμβάλλουν στη συντήρηση καθεστώτος παραγωγής μη αποκαταστάσιμων αναπήρων.