Η αντίθετη άποψη: Οι νέες έρευνες με τα εμβρυικά βλαστοκύτταρα δημιουργούν ελπίδες στους ανθρώπους, διότι αφήνουν να εννοηθεί ότι οι θεραπείες, για χρόνιες παθήσεις όπως ο διαβήτης, το πάρκινσον και οι κακώσεις νωτιαίου μυελού, δεν αργούν να έρθουν.

Ο Bob Onder μέλος της οργάνωσης Missourians Against Human Cloning λέει ότι οι υποστηρικτές των ερευνών με εμβρυικά βλαστοκύτταρα μιλούν για την μεγάλη «υπόσχεση» των θεραπειών. Όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα …δεν έχουμε ακούσει για καμία νέα θεραπεία.

Ενώ οι μελέτες με εμβρυικά βλαστοκύτταρα στα ποντίκια έχουν ξεκινήσει πάνω από δυο δεκαετίες, τα ανθρώπινα εμβρυϊκά βλαστοκυττάρα απομονωθήκαν πρώτη φορά το 1998 από τους ερευνητές του Πανεπιστήμιο Wisconsin.

Ο Onder δεν αρνείται ότι υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες γιατί τα βλαστοκύτταρα έχουν την ιδιότητα να αλλάζουν και να παίρνουν τη μορφή πολλών διαφορετικών κυττάρων όπως για παράδειγμα κάποια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τα οστά, άλλα για τους μύες και άλλα για τα νεύρα. Όμως, αυτή ακριβώς η προσαρμοστικότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, αφού κάνει πολύ δύσκολο να τα «κατευθύνεις» προς το τύπο του κυττάρου που χρειάζεσαι.

Για το λόγο αυτό σε πολλά πειράματα που έγιναν στα ζώα δημιουργήθηκαν όγκοι και για αυτό το λόγο επίσης οι θεραπείες με τα εμβρυικά βλαστοκύτταρα είναι χρόνια εάν όχι δεκαετίες μακριά.

Το επιχείρημα των υποστηρικτών: Η έρευνα με τα εμβρυικά βλαστοκύτταρα ήδη έχει καθυστερήσει περισσότερο από δύο χρόνια, λόγω της προσπάθειας των νομοθετών του Missouri να το θεωρήσουν αδίκημα . Παρά την καθυστέρηση αυτή η χρήση εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων σε μελέτες που έχουν γίνει σε ζώα επιτρέπει στους ερευνητές να έχουν μεγάλες προσδοκίες λέει ο William Neaves από το Ινστιτούτο του Stowers.

Ιάπωνες επιστήμονες χρησιμοποίησαν εμβρυικά βλαστοκύτταρα σε πιθήκους που είχαν μια πάθηση παρόμοια με αυτή του Παρκινσον. Η θεραπεία μείωσε σημαντικά τα συμπτώματα του Παρκινσον και δεν δημιούργησε μη φυσιολογικά κύτταρα. Παρόμοιες θεραπείες μπορούν να γίνουν δοκιμαστικά σε ανθρώπους μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, υποστηρίζει ο ίδιος.

Όμως ο Neaves προειδοποιεί ότι το πέρασμα από τις ανακαλύψεις στις εγκεκριμένες θεραπείες παίρνει δεκαετίες. Ακόμα και απλά φάρμακα όπως η πενικιλίνη, η οποία ανακαλύφθηκε το 1928, χρησιμοποιήθηκε στους ανθρώπους 13 χρόνια αργότερα.

Ο Steven Teitelbaum, καθηγητής ανοσολογίας του Πανεπιστημίου της Washington παρότρυνε πέρσι την Γερουσία των ΗΠΑ να επιτρέψει τη συνέχιση των ερευνών με τα εμβρυικά βλαστοκύτταρα, «γιατί εάν εμποδίζουμε τους ερευνητές από τέτοιες έρευνες, δεν θα φτάσουμε ποτέ στο επιθυμητό αποτέλεσμα»

«Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε να θεραπεύουμε τους γείτονες μας»

Απόδοση στα ελληνικά
Γεωργία Φύκα
10-9-2006