Στην Ελλάδα λένε ότι αν πετάξεις πέτρα, ή σκύλο θα χτυπήσεις ή πρόεδρο και δεν έχουν άδικο. Εγώ βέβαια θα συμπλήρωνα, ή υποψήφιο πρόεδρο.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πήξει στους προέδρους αλλά και τους υποψήφιους δελφίνους πριονιστές (αυτοί που τους πριονίζουν την καρέκλα) αυτών, που θέλουν να πάρουν ένα κομμάτι «δόξας» όπως νομίζουν, χωρίς να έχουν σκοπό να κάνουν τίποτα για το χώρο. Είναι οι πρώτοι που λένε ότι δεν ενδιαφέρονται για θέσεις αλλά για να προσφέρουν και ότι μόνον αυτοί είναι τόσο ικανοί, ώστε να αντεπεξέλθουν στις αντίξοες συνθήκες της επίμαχης θέσης. Με λίγα λόγια και με συγχωρείτε για την έκφραση «τρίχες» !
Έχει τύχει να ακούσω συζήτηση μεταξύ «προέδρων», οι οποία είναι να πέφτεις ξερός από τα γέλια. «Γεια σου πρόεδρε» λέει ο ένας, «είσαι καλά πρόεδρε;» απαντά ο άλλος, «όλα καλά πρόεδροι;» αποκρίνεται ο τρίτος και απορείς, «καλά, τόσοι πολλοί πρόεδροι, τα μέλη που είναι;». Δυστυχώς τα μέλη είτε είναι τόσα λίγα, κάτι το οποίο φαίνεται από τις γενικές συνελεύσεις και τις εκλογές, είτε είναι «ρούχου-μούχου» (φανταστικά δηλαδή).
Το πιο γελοίο από όλα όμως είναι όταν ακούς ότι, οι ίδιοι και οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα πρόεδροι σε συνδικαλιστικά σωματεία και όργανά τους, σε αθλητικούς συλλόγους και σε επιτροπές κάνοντας σε να αναρωτιέσαι «καλά πως τα καταφέρνουν, όταν άλλοι δεν προλαβαίνουν να ανταποκριθούν στις ευθύνες μιας θέσης;», «και αν είναι τόσο δυναμικοί και υπεράνθρωποι, γιατί αυτός ο πολύπαθος αναπηρικός χώρος δεν πάει ποτέ μπροστά;» «Εν τέλει, αν στο κάτω-κάτω είναι τόσο πολλοί οι ικανοί αλτρουιστές γιατί δεν πάνε και σε καμιά άλλη χώρα να δώσουν ένα χεράκι;».
Βλέποντας αυτά συμπεραίνω ότι η Ελλάδα δεν βγάζει μόνο καλό λάδι αλλά απ’ ότι φαίνεται και προέδρους, τους οποίους πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά να τους εξάγουμε μπας και γλιτώσει και ο κόσμος που περιμένει κάτι καλό από τα όργανά μας. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι βγαίνοντας «έξω» δείχνουν τη γύμνια τους, εκτός βέβαια αυτών που όντως έχουν ικανότητες και το έχουν δείξει ή το δείχνουν. Οι υπόλοιποι μου θυμίζουν το κόμικς με τον Ιζνογκούντ (is no good) και τον Βεζίρη, ο οποίος φωνάζει «θέλω να γίνω Βεζίρης στη θέση του Βεζίρη», μηχανευόμενος συνέχεια δολοπλοκίες για την ανατροπή του.
Απ’ ότι φαίνεται στα μαθήματα που διδάσκουν στον επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία πρέπει να συμπεριλάβουν και το επάγγελμα του «προέδρου» ή του «υποψήφιου προέδρου». Το μόνο μειονέκτημα όμως, είναι ότι υπάρχει υπερπροσφορά και μικρή ζήτηση.
Αν έγραφα μια αγγελία για το θέμα αυτό σε εφημερίδα, θα την συνέτασσα κάπως έτσι: «Ζητείται έμπειρος μεγαλομανής καρεκλοκένταυρος, με προϋπηρεσία στο πριόνισμα και την υποχθόνια συμπεριφορά, αλτρουιστής και μεγαλοσωτήρας, για υποψήφιος πρόεδρος, σε αξιόλογο συνδικαλιστικό ή αθλητικό φορέα με πολλά μέλη στα χαρτιά και λίγα στις εκλογές. Σίγουρη θέση, λόγω χειραγώγησης του εκλογικού σώματος, προοπτικές αξιόλογες. Δεκτοί και ανταγωνιστές.»
Για ένα πράγμα μόνο αναρωτιέμαι, πρόγραμμα για τα αδέσποτα σκυλιά εν όψει της Ολυμπιάδας βγάλανε, για τους προέδρους που έχουμε πήξει και είναι πιο επικίνδυνοι πότε θα βγάλουν;

Βασίλης Δημητριάδης
v@dimitriadis.biz