Σαράντα καινούρια προσπελάσιμα για αναπηρικά καθίσματα ταξί-φορτηγάκια θα αρχίσουν να κυκλοφορούν αυτό τον Σεπτέμβριο στη Βοστώνη.
Όμως οι αρχές λένε πως τα ταξί αυτά άρχισαν να προκαλούν συζητήσεις από τη στιγμή που τα λάστιχά τους άγγιξαν την άσφαλτο.
Από τη στιγμή που πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες απαίτησαν ως ευχάριστο συμπλήρωμα στη ζωή τους μία αυθόρμητη βόλτα στο κινηματογράφο ή στο κατάστημα τροφίμων, οι οδηγοί των συνηθισμένων ταξί και οι εκπρόσωποί τους ισχυρίζονται πως τα νέα φορτηγάκια θα προκαλέσουν αθέμιτο ανταγωνισμό στις μεταφορές στους δρόμους.
Και τα 40 φορτηγάκια θα μπουν σε λειτουργία τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με όσα λένε οι αρχές της πόλης. Τον Ιούλιο, κυκλοφόρησαν περισσότερα από 20 φορτηγάκια.
Η Βοστώνη δεν είναι η μοναδική πόλη η οποία έθεσε σε λειτουργία φορτηγάκια-ταξί. Κάποιες πόλεις στην επαρχία Montgomery, η επαρχία Dade, η Florida όπως και το Las Vegas καθώς και τμήματα του Καναδά και της Μεγάλης Βρετανίας, έχουν όλες προγράμματα προσπελάσιμων ΤΑΧΙ σε πειραματική βάση. Ομως τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα είναι μικρότερα σε έκταση, εκτός από αυτό του Λονδίνου, όπου τα μεγαλύτερα ταξί κάνουν την μεταφορά των αναπηρικών καθισμάτων μία πιό φθηνή προοπτική.
Τα προσπελάσιμα ΤΑΧΙ τέθηκαν στην κυκλοφορία εύκολα. Η ταρίφα αυτών των ΤΑΧΙ παραμένει χαμηλή στη Βοστώνη. Ακόμη βρίσκουν εύκολα πελατεία, καθώς οι εταιρίες ΤΑΧΙ αναφέρουν πως έχουν συνηθισμένες κλήσεις κάθε εβδομάδα. Πολλοί πιστεύουν πως η άμεση διαθεσιμότητα των νέων ΤΑΧΙ κερδίζει σε σχέση με τα Door-to-Door συστήματα μεταφορών (Μεταφορές από πόρτα-σε-πόρτα), τα οποία εκτελούν μεταφορές μόνο με ραντεβού, μολονότι οι Door-to-Door υπηρεσίες μπορεί να είναι φθηνότερες επειδή είναι επιδοτούμενες.
“Είμαι πρόθυμη να πληρώσω τη τιμή του ταξίμετρου”, λέει η Dana Rudolph από τη Βοστώνη. “Υπάρχει χώρος για μένα, τη καρέκλα μου και δύο ή τρείς από τους φίλους μου. Πιστεύω πως όλα τα ταξί θα έπρεπε να είναι προσπελάσιμα”.
Οι ανακοινώσεις του Ιουνίου δείχνουν πως είναι η πρώτη φορά, που η Πολιτεία αύξησε το κεφάλαιο της κοινοπραξίας των ΤΑΧΙ, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
“Τα προσπελάσιμα ΤΑΧΙ είναι το αποτέλεσμα μίας μήνυσης η οποία κατατέθηκε από τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των αναπήρων το 1991”, όπως δήλωσε ο Jim Brooks, ένας δικηγόρος που βοήθησε να κατατεθεί η αγωγή.
Οι Τοπικές και οι Κρατικές Αρχές ξεκίνησαν να διερευνούν την πιθανότητα να προσθέσουν τουλάχιστον 300 καινούρια ΤΑΧΙ στην κοινοπραξία της πόλης στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ανταποκρινόμενοι στην άνθηση του τουρισμού και στην έλλειψη κοινόχρηστων χώρων στάθμευσης, όπως είπε ο Brooks.
Όμως οι αρχές αντιμετώπισαν την αντίδραση των σωματείων ΤΑΧΙ και των οδηγών τους, οι οποίοι είπαν πως τα καινούρια ταξί θα προκαλούσαν αθέμιτο ανταγωνισμό στις μεταφορές.
Στο μεταξύ, μία νέα αγωγή κατατέθηκε από τους ακτιβιστές, οι οποίοι διεκδικούσαν οι 300 νέες άδειες ΤΑΧΙ να δοθούν για φορτηγάκια ειδικά εξοπλισμένα. Στην αρχή αυτού του χρόνου επιτεύχθηκε μία συμφωνία, η οποία αφορούσε 40 νέα προσπελάσιμα φορτηγάκια, και επιπλέον την εκπόνηση μελέτης για τα ΤΑΧΙ με ταξίμετρο, η οποία θα επέτρεπε τους αρμόδιους να διαπιστώσουν εάν υπάρχει ανάγκη για περισσότερα προσπελάσιμα ΤΑΧΙ μετά από 18 μήνες.
“Βρισκόμαστε πλέον στη διαδικασία σχεδιασμού της έρευνας”, είπε ο Peter J. Myette, διευθυντής της Επιτροπής για τα Άτομα με Αναπηρίες της Βοστώνης.
Οι ακτιβιστές παραμένουν αισιόδοξοι πως θα τεθούν σε κυκλοφορία και άλλα αυτοκίνητα, αναφέροντας πως τα φορτηγάκια δεν είναι αποκλειστικά για να μεταφέρουν επιβάτες με αναπηρίες. Παρόλα αυτά ο πληθυσμός των ανθρώπων με αναπηρίες στη Βοστώνη που χρειάζεται ειδικά μεταφορικά μέσα φτάνει στο 4.3% του πληθυσμού της πόλης, έτσι όπως προσδιορίστηκε από την απογραφή του 1990, είπε ο Myette. Σήμερα υπάρχουν περίπου 1500 ΤΑΧΙ στους δρόμους και πολλοί αρμόδιοι στην βιομηχανία των ΤΑΧΙ θέτουν το ερώτημα εάν υπάρχει πραγματικά μία αγορά επιβατών με αναπηρίες που θα χρησιμοποιούν τα καινούρια φορτηγάκια.
“Η Κοινότητα των αναπήρων λέει πως υπάρχει. Εγώ λέω πως θα δούμε” δήλωσε ο Martin Callinan, Πρόεδρος του Σωματείου Ανεξάρτητων Οδηγών ΤΑΞΙ.
Τα νέα φορτηγάκια, τα οποία υποχρεούνται να έχουν όλοι οι στόλοι ΤΑΧΙ και τα σωματεία των ΤΑΧΙ, (οι στόλοι ταξί έχουν την ιδιοκτησία και τον χειρισμό των ταξί, οι εταιρείες αναλαμβάνουν άμεσα εκτελούμενες υπηρεσίες από ταξί που ανήκουν σε ιδιώτες), κοστίζουν πολύ περισσότερο από ένα ΤΑΧΙ τύπου λιμουζίνας, γιατί πρέπει να έχουν ειδικό εξοπλισμό όπως πτυσσόμενα καθίσματα επιβατών και κινητή ράμπα για την αναπηρικό κάθισμα. Οι εκτιμήσεις που πραγματοποιήθηκαν από την Πολιτεία και τη βιομηχανία κυμαίνονται από $10.000 έως $15.000 για το κάθε φορτηγάκι.
Επιπλέον, πολλοί οδηγοί πιστεύουν πως τα προσπελάσιμα ΤΑΞΙ θα αργήσουν να προτιμηθούν από τους επιβάτες, ανάπηρους ή μη.
“Οι άνθρωποι είναι πολύ διστακτικοί στο να μπούν μέσα”, λέει ο Yuri Liberman, ένας βετεράνος οδηγός. “Πιστεύουν πως η τιμή θα είναι υψηλότερη και αισθάνονται ένοχοι όταν χρησιμοποιεί το φορτηγάκι μόνο ένα άτομο”.
Ο Myette λέει πως περιμένει να δεί εάν τα φορτηγάκια θα δημιουργήσουν μία θέση γι’αυτά. Οι ιδιοκτήτες μπορούν να επιδιώξουν συμφωνίες με τις υπηρεσίες Door-to-Door εάν δεν θα μπορούν να είναι ανταγωνιστικοί.
“Εάν οι ιδιοκτήτες είναι δημιουργικοί, τα φορτηγάκια θα αποκομίσουν οικονομικά οφέλη” είπε. “Με όρους συνηθισμένων ΤΑΧΙ και ταρίφας, είναι πραγματικά ένα οικονομικό ζήτημα. Θα μου κοστίσει περισσότερο να χρησιμοποιήσω ταξί. Οι ανάπηροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα για την ελευθερία, όμως δεν γνωρίζουμε πόσοι από αυτούς ή πόσο συχνά. Αυτό που ελπίζουμε είναι πως αυτό θα γίνει το ταξί την επιλογής, όμως με τους όρους της κρυστάλλινης σφαίρας, θα έλεγα πως πρέπει να περιμένουμε και να δούμε πώς πηγαίνει”.
του Glen Justice από το περιοδικό Accent on Living, Fall 1993. Μετάφραση της Βερας Κιουρκτσή