Κάποιες από τις γυναίκες που μιλούν για τη σεξουαλικότητα στο κεφάλαιο αυτό έχουν κάποια φυσική αναπηρία, είτε μη ορατή, όπως η επιληψία, είτε ορατή, όπως η εγκεφαλική παράλυση, η spina bifida ή παραπληγία. Άτομα με φυσικές αναπηρίες αισθάνονται όλο και πιο ανοιχτά και περήφανα για τη σεξουαλική μας ζωή.

Είτε αποκτούμε κάποια φυσική αναπηρία κατά τη διάρκεια της ζωής, είτε μεγαλώνουμε με αυτή από τη γέννηση, πολύ συχνά οι άλλοι άνθρωποι υποθέτουν ότι δεν έχουμε καθόλου σεξουαλική ζωή.
«Ποτέ δεν δέχομαι κοπλιμέντα από αγόρια. Γι’ αυτά είμαι ένα ασεξουαλικό αντικείμενο. Είναι μια άποψη του εαυτού μου που οι άλλοι δεν βλέπουν».
«Όταν βγήκα ραντεβού με το πρώτο – όμορφο – αγόρι μου, οι φίλοι από το σχολείο έδειχναν έκπληκτοι που κατάφερα να βρω ένα τέτοιο πλάσμα. Δεν με θεωρούσαν γυναίκα!»
Τα άτομα με φυσικές αναπηρίες ανακαλύπτουν συχνά και με τον πιο οδυνηρό τρόπο κάτι που όλες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν: ότι η ταυτότητά μας ως γυναίκες και ως σεξουαλικά όντα αναγνωρίζεται με βάση την εμφάνιση και το πόσο επιθυμητές είμαστε από τους άντρες.
«Κάποια μέρα ένας υπάλληλος της εταιρείας φυσικού αερίου ήρθε για να ελέγξει το μετρητή. Καθώς έφευγε με ρώτησε αν ήμουν παντρεμένη. Του είπα πως ήμουν και τότε μια αστεία έκφραση σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και με ρώτησε αν έκανα σεξ. Έμεινα έκπληκτη. Θύμωσα και του είπα το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό «Ναι, εσύ κάνεις σεξ;» Φάνηκε ντροπιασμένος και έφυγε βιαστικά».
Μεγαλώνοντας με κάποιες φυσικές αναπηρίες μας εμποδίζει να έρθουμε σε επαφή με πολλές απόψεις της σεξουαλικότητάς μας.
«Κάποιες φίλες μου είπαν πως όταν είχαν για πρώτη φορά περίοδο ήταν μια σημαντική στιγμή για την αίσθηση του εαυτού τους ως γυναίκες και σεξουαλικά άτομα. Καθώς η αναπηρία μου απαιτούσε να με καθετηριάζει η μητέρα μου πολλές φορές τη μέρα, ήταν αυτή που ανακάλυψε ότι είχα περίοδο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήταν τόσο σημαντικό για μένα να μάθω μετά από μερικά χρόνια να αλλάζω μόνη μου».
Ωστόσο, μπορεί να ανπτύξουμε κάποιες διαστάσεις του αισθησιασμού μας περισσότερο από τους άλλους.
«Ένα θετικό στοιχείο της αναπηρίας μου ως παιδί ήταν το γεγονός ότι οι γονείς μου και οι άλλοι με αγκάλιαζαν πολύ, με άγγιζαν συνέχεια όταν με βοηθούσαν να ντυθώ, όταν με κρατούσαν στην αγκαλιά τους. Το άγγιγμα παραμένει κάτι αισθησιακό για μένα».
Ορισμένες αναπηρίες, όπως η πολλαπλή σκλήρυνση και κάποιες κακώσεις του νωτιαίου μυελού μπορεί να είναι τόσο οδυνηρές, ώστε να υπάρχουν που μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, αλλά δεν ανεχόμαστε να μας αγγίζουν. Για τις πολλές φορές που ο ιατρικός κόσμος μπορεί να απαλύνει τον πόνο, μερικοί από εμάς στρεφόμαστε σε μη ιατρικές εναλλακτικές μεθόδους, όπως η οπτικοποίηση, η βιο-επανατροφοδότηση ή ο βελονισμός.
Η αξιοποίηση του σώματός μας για τη δική μας σεξουαλική εμπειρία χρειάζεται χρόνο και υπομονή.
«Στην ομάδα υποστήριξης για λεσβίες ασθενείς έπρεπε να διώξουμε τη λογοκρισία από τα δικά μας λόγια για να αποκαλύψουμε τι πρέπει να κάνουμε όταν το ευάλωτο στον πόνο σώμα μας και οι ιατρικοί χειρισμό το μουδιάζουν στο αγγιγμα ενός εραστή».
«Αισθανόμουν ότι το σώμα μου ήταν άσχημο όταν ήμουν γυμνή. Ωστόσο, στο σύζυγό μου αρέσει να κάνει έρωτα μαζί μου. Μια μέρα τον ρώτησα αν έκανα έρωτα κουτσαίνοντας. «Ναι», μου απάντησε, «κάνεις έρωτα με ένα ρυθμό, όπως ο ρυθμός που περπατάς. Είναι ωραίο».
«Η σύντροφός μου, που είναι παραπληγική, έχει υποβληθεί άπειρες φορές σε άχαρη ιατρική εξέταση καθόλη τη διάρκεια της ζωής της. Οι επαγγελματίες υγείας έχουν χειριστεί το σώμα της ξανά και ξανά, χωρίς να της επιτρέψουν κάποιο έλεγχο πάνω στη διαδικασία. Είναι προφανές ότι είναι δύσκολο γι’ αυτή να αφήσει τον έλεγχο τουσώματός της και να εμπιστευτεί αυτόν τον έλεγχο σε έναν ερωτικό σύντροφο. Χρειάζεται να πληρώσω εγώ την εμπειρία της, να καταλάβω ότι δεν φταίω εγώ ή η ακαταλληλότητά μου –ή της – ως εραστής. Αυτός είναι ο λόγος που η σεξουαλικότητα αποτελεί ένα πρόβλημα στη σχέση μας. Ανακαλύψαμε ότι η ειλικρίνεια και η θερμή επικοινωνία, χωρίς αλληλοκατηγορίες ή κριτικές, μας οδηγεί στο να βρούμε αρκετούς τρόπους να πάρουμε σεξουαλική ικανοποίηση».
Παρόλα τα εμπόδια, πολλοί από εμάς επιλέγουν να είναι σεξουαλικά ενεργοί.
«Ο πρώην σύζυγός μου και εγώ είχαμε αποκτήσει τέσσερα παιδιά και περάσαμε δώδεκα χρόνια μεγαλώνοντάς τα. Η σεξουαλική πλευρά του γάμου μας ήταν η πιο ικανοποιητική πλευρά της σχέσης μας για μένα, νομίζω, και για το σύζυγό μου. Αν μπορούσαμε να περάσουμε όλη μας τη ζωή στο κρεβάτι, νομίζω ότι ο γάμος μας θα ήταν πολύ επιτυχημένος».
«Προτιμώ να δημιουργώ σεξουαλικές σχέσεις με γύναίκες, γιατί είναι λιγότερο κριτικές για το ‘περίεργο’ σώμα μου και, πραγματικά, είναι πολύ πιο αισθησιακές από τους άντρες».
«Έχασα επιτέλους την παρθενιά μου στα 28, λίγο πριν πάω στο κολέγιο. Ωστόσο, χρειάστηκε στον εν λόγω κύριο να περάσει έξι μήνες, προσπαθώντας με ευαισθησία και λεπτότητα, να με πείσει και, από τότε, η εμπειρία για μένα ήταν ευχάριστη και διασκεδαστική, με ταυτόχρονη αίσθηση ανακούφισης».
Η διαδικασία του να κάνεις έρωτα είναι συχνά μια πρόκληση, ιδιαίτερα αν η αναπηρία είναι σοβαρή. Αλλά τα ‘προβλήματα’ συχνά διαστρεβλώνονται ή υπερεκτιμώνται εξαιτίας των διακρίσεων και των παραγόντων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, από τους φόβους των άλλων ή τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες, μέχρι το φυσικό περιβάλλον που είναι ατελώς σχεδιασμένο για τις ανάγκες μας. Η πολιτισμική πίεση, ότι η σεξουαλική πράξη πρέπει να είναι αυθόρμητη, είναι οδυνηρή για όσους από εμάς χρειάζονται κάποιο συμβιβασμό εξαιτίας της αναπηρίας μας.
«Υπάρχει εκείνη η πρώτη στιγμή όταν οι μηχανισμοί καθετηριασμού που χρησιμοποιείς αποκαλύπτονται. Αυτή είναι η ώρα της κρίσης. Πώς θα αντιδράσει απέναντι σε μια ώριμη γυναίκα που φορά πλαστικά σλιπάκια και πάνες και χρειάζεται βοήθεια για να πάει στην τουαλέτα; Οι αντιδράσεις στο θέμα αυτό προκαλούν πόνο και ματαίωση. Ο χρόνος είναι ένας κρίσιμος παράγοντας, επειδή απαιτείται μια σχετικά μεγάλη φυσική προετοιμασία για τη συνουσία. ‘Απρόσκλητοι’ επισκέπτες και ενοχλήσεις είναι αδύνατα να αντιμετωπιστούν, καθώς δεν μπορώ να σηκωθώ γρήγορα, να ντυθώ και να πλυθώ. Ακόμη και όταν είμαι σεξουαλικά ερεθισμένη, ο αυθορμητισμός μπορεί σύντομα να εξαφανιστεί, όταν ο σύντροφός σου πρέπει να σε βοηθήσει να αδειάσεις τον καθετήρα, να σε καθαρίσει προσεκτικά και να σε βάλει… Οι σεξουαλικές μου φαντασιώσεις σχετίζονται με αυθόρμητη σεξουαλική συμπεριφορά – σεξ στο ασανσέρ, σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού και σε διάφορες στάσεις – στο πάτωμα, όρθια στον τοίχο και πάει λέγοντας…»
Κάποιος εκ των προτέρων σεξουαλικός προγραμματισμός και ανοικτές συζητήσεις μπορεί να είναι απαραίτητοι και χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας και να ήμαστε ανοικτοί σε ότι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Αυτό μπορεί να είναι ένα πρότυπο για όλους τους εραστές άσχετα από το αν είναι ή όχι ανάπηροι.
Είτε ο ένας ή και οι δυο σύντροφοι είναι ανάπηροι, συχνά εξαρτόμαστε από έναν προσωπικό φροντιστή που θα μας προετοιμάσει για το σεξ. Το να διαθέτεις ένα φροντιστή που επιβεβαιώνει τη σεξουαλικότητά σου και θέλει να σε βοηθήσει είναι κρίσιμο. Ύστερα ο εραστής έχει την επιλογή σχετικά με το σε ποιο βαθμό θα συμμετέχει στην προετοιμασία, ώστε να αισθάνεστε πιο ανεξάρτητοι στην σεξουαλική σχέση.
Η υπάρχουσα βιβλιογραφία και η συμβουλευτική σχετικά με τη σεξουαλικότητα και την αναπηρία είναι συχνά μη ικανοποιητική για τις γυναίκες. Η ορολογία της, για παράδειγμα, μπορεί να υποτιμήσει τη σεξουαλικότητά μας. Αν έχουμε την εμπειρία σεξουαλικής ανταπόκρισης και οργασμού παρά την έλλειψη αίσθησης στην περιοχή της λεκάνης, για παράδειγμα, αναφέρεται στην ιατρική βιβλιογραφία ότι έχουμε οργασμούς φαντάσματα, σαν, δηλαδή, να μην είναι αληθινοί. Η έμφαση στην ‘επίτευξη’ του οργασμού και στην ‘επίδοση’ και τη σεξουαλική ‘επάρκεια’ μας κάνει περισσότερο ενήμερες του τι δεν έχουμε, παρά μας καθησυχάζει για αυτά που μπορούμε να νιώσουμε. Η βιβλιογραφία εστιάζεται επίσης στις σεξουαλικές τεχνικές και στάσεις, όταν η σεξουαλικότητα για όλους τους ανθρώπους αφορά κυρίως τη στοργή, την επαφή, την επικοινωνία, τον αισθησιασμό και την αγάπη.
«Μου αρέσει πραγματικά να κάνω στοματικό σεξ με το σύντροφό μου, επειδή μπορώ να ελέγχω όλα όσα συμβαίνουν και παίρνω τόση πολύ ικανοποίηση από το στόμα μου, ενώ δεν μπορώ να ελέγξω τον κόλπο μου ή να αισθανθώ κάτι εκεί».
«Έχω μια ασταθή και αμυδρή αίσθηση του κόλπου και της κλειτορίδας μου. Όταν έχω οργασμό, αισθάνομαι περισσότερο την ευχαρίστηση στα γόνατά μου – υποθέτω, ότι έχει να κάνει με νευρική μεταφορά ή κάτι τέτοιο. Είμαι πιθανώς η πρώτη γυναίκα που τα γόνατά της φτάνουν…»