Ο υπεύθυνος της έρευνας, Simon Parritt, πιστεύει ότι τα ανάπηρα άτομα κι οι οργανώσεις τους θα πρέπει να θέσουν το σεξ στην ατζέντα τους:
«Από το ξεκίνημα του κινήματος για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, και του αγώνα για ίση μεταχείριση και πρόσβαση, έχουμε αποτύχει να συμπεριλάβουμε και να θέσουμε το ζήτημα της σεξουαλικής ισότητας.
Η έρευνα μάς έδειξε ότι, αν εξαιρέσουμε τους γκέι και τις λεσβίες ανάπηρους, είμαστε πολύ συντηρητικοί στο θέμα αυτό. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν με εκπλήσσει.
Κατ αρχάς, ασχολούμενος με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα για πάνω από 25 χρόνια, γνωρίζω ότι ο κόσμος των μη αναπήρων ατόμων είναι επικριτικός και έχει έντονα ηθικά διλήμματα όσον αφορά στην σεξουαλικότητα. Ακόμα θεωρώ ότι πολλοί έχουν υποκριτική στάση απέναντι σε όσους διαφέρουν από το κοινωνικό κατεστημένο.
Ακόμα χειρότερες όμως είναι όλες οι, φιλανθρωπικού τύπου, οργανώσεις, που αφορούν στα άτομα με αναπηρίες, οι όποιες βέβαια δεν αναφέρονται καθόλου στις σεξουαλικές και προσωπικές σχέσεις. Έτσι, δημιουργείται ένα κλίμα άρνησης και μη αποδοχής της σεξουαλικότητας από τις ίδιες τις οργανώσεις των αναπήρων.
Με θλίβει το γεγονός ότι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη χρηματοδότηση και διεύθυνση αυτών των εθελοντικών οργανώσεων δεν δείχνουν πρόθυμες να συμπεριλάβουν αυτά τα ζητήματα.
Βλέποντας τις επικρατούσες υπηρεσίες, συνειδητοποιώ μετά λύπης, την πολύ φτωχή πρόοδο στο θέμα αυτό. Όμως, αυτό είναι αποτέλεσμα και της δικής μας απροθυμίας, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.
Παρά την ανάπτυξη της σεξουαλικής συμβουλευτικής, τον οικογενειακό προγραμματισμό και τη σεξουαλική εκπαίδευση, δεν έχουμε καταφέρει να υϊοθετήσουμε τη σεξουαλική ισότητα και το δικαίωμα στο σεξ, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο πλάνο στρατηγικής, όπως έχουμε επιτύχει με αλλά θέματα, όπως η πρόσβαση στη μεταφορά,για παράδειγμα.
Δεν είναι η δημιουργία οικείων σχέσεων και η σεξουαλική ολοκλήρωση βασικές προϋποθέσεις ώστε να θεωρούμαστε ολοκληρωμένα άτομα; Το να αγνοούμε κάτι τέτοιο μας κάνει κατά κάποιον τρόπο λιγότερο ανθρώπους.
Όταν ήμουν διευθυντής στην Ένωση για την Αρωγή των Προσωπικών και Σεξουαλικών Σχέσεων των Ατόμων με Αναπηρία {SPOD}, είχα λάβει σημαντική υποστήριξη από ιδιώτες, φιλάνθρωπους και ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, αλλά η αναγνώρισή μας, όπως και η οικονομική υποστήριξη, ήταν πολύ φτωχή από το ευρύ κοινό.
Ακόμα χειρότερα, και παρά το γεγονός ότι πολλά άτομα με αναπηρίες χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες μας, διάφορες οργανώσεις αναπήρων και ακτιβιστών μάς πολεμούσαν συνεχώς.
Αυτό βέβαια οφειλόταν στην άγνοια των απόψεών μας, των στόχων και των επιδιώξεών μας.
Πάρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν δέος απέναντι στην ιδέα της σεξουαλικότητας. Είναι πολύ πιο εύκολο για εκείνους που αποκαλούνται υποστηρικτές, να θεωρούν ότι ένας οργανισμός πρέπει να λειτουργεί με τη μορφή απλών ακροάσεων και διαλέξεων.
Τί γίνεται όμως με όλα αυτά τα συναισθήματα που καταπιέζουν τη σεξουαλικότητά μας, ζώντας σε έναν κόσμο κατακλυσμένο από νόρμες που μας επιβάλλουν τη σωματική αρτιμέλεια και τελειότητα;
Γιατί ενώ έχουμε κερδίσει τόσες μάχες σε πολλούς τομείς ακόμα δεν έχουμε αναφερθεί στην σεξουαλικότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις;
Όμως, ακριβώς επειδή πολύ λίγα ενεργά μέλη αγωνίζονται για την αλλαγή στο ζήτημα αυτό, δεν δικαιολογείται ούτε η αδράνεια της κυβέρνησης, ούτε των φιλανθρωπικών οργανώσεων.
Μπορεί η κυβέρνηση και οι τοπικές οργανώσεις να έχουν αποτύχει σε πολλούς τομείς που αφορούν στην αναπηρία, είτε πρόκειται για την υγεία είτε για την εκπαίδευση, κρίνεται όμως πολύ σημαντικό για εμάς τους ίδιους να θίξουμε το ζήτημα αυτ,ό αν θέλουμε να θεωρούμαστε ισότιμα και ενεργά μέλη της κοινωνίας.
Πώς όμως να μην είμαστε συντηρητικοί με τόσο χαμηλή σεξουαλική αυτοεκτίμηση;
Ίσως θα πρέπει να μάθουμε να αισθανόμαστε ως μέλη κάποιας σεξουαλικής μειονότητας που θα πρέπει να αγωνιστεί με δύναμη και περηφάνια, και να νιώσουμε σίγουροι για την σεξουαλική μας ταυτότητα και αξία μέσα στην κοινωνία.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να διεκδικούμε. Είναι καιρός να πάψουμε να θεωρούμε τη σεξουαλικότητα σαν κάτι το προσωπικό και επομένως κάτι που δεν αφορά στα σωματεία μας και τις οργανώσεις μας.
Πολλοί ανάπηροι άνθρωποι βιώνουν μεγάλη δυστυχία, και νοιώθουν απομονωμένοι σεξουαλικά και συναισθηματικά, γιατί έχουμε αγνοήσει το συγκεκριμένο θέμα. Σίγουρα η λύση δεν θα βρεθεί γρήγορα, όμως θα πρέπει όλοι μας να ενωθούμε και να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει σε όλους μας.
Ακόμα κι εκείνοι που έχουν κάποια ερωτική σχέση, δεν θα πρέπει να προσποιούνται ότι αποτελούν τον κανόνα ή ότι δεν αγωνίστηκαν, δεν στάθηκαν τυχεροί, και δεν επηρεάστηκαν από κάποιους πολύ σημαντικούς ανθρώπους που τους έδειξαν τον δρόμο.
Κάθε φορά που θέτω αυτό το ζήτημα, νιώθω σαν να ζω στην βικτωριανή εποχή, που το σεξ ήταν ταμπού και το κατεστημένο καθόριζε τί είναι «σωστό» και «πρέπον» για εμάς.
Το πιο λυπηρό όμως, είναι όταν ανακαλύπτω ότι κάποιοι φίλοι μου σε οργανώσεις και σωματεία αναπήρων ενθαρρύνουν με τον τρόπο τους αυτές τις απόψεις. Ίσως από φόβο ότι θα νιώσουν για μία ακόμα φορά διαφορετικοί.»
Ο Simon Parritt είναι ανεξάρτητος συμβουλευτικός ψυχολόγος και πρώην διευθυντής της Ένωσης για την Αρωγή των Προσωπικών και Σεξουαλικών Σχέσεων των Ατόμων με Αναπηρίες {SPOD}.
Μάιος 2005
Μετάφραση: Πάνος Ζουρνατζίδης, Εργοθεραπευτής,
allejestem@hotmail.com