Αγαπητό περιοδικό αναπηρία τώρα.
Σε συγχαίρω που θίγεις ένα ευαίσθητο και παρεξηγημένο θέμα όπως είναι η σεξουαλική ζωή των Α.Μ.Ε.Α. Είμαι 20 ετών και έχω ελαφρά παραπληγία.

Πιστεύω ότι τα Α.Μ.Ε.Α μπορούν να έχουν σεξουαλική ζωή εφόσον συντρέξουν οι παρακάτω προϋποθέσεις:

α) Το κοινωνικό σύνολο θα πρέπει να δεχτεί ότι είμαστε φυσιολογικά άτομα με ιδιαιτερότητες και όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος ικανοποιεί αυτή τη βιολογική ανάγκη έτσι έχουμε και εμείς αυτό το δικαίωμα. Με την αναγνώριση αυτή ίσως πάψουν ν’ ακούγονται οι φράσεις, όλα τα έχουν οι έρωτες και το σεξ τους λείπουν!

β) Οι γονείς μας θα πρέπει να πάψουν να είναι υπερπροστατευτικοί και να νομίζουν ότι θα πέσουμε θύματα βιασμού και σεξουαλικής παρενόχλησης. Επιτέλους! Εχουμε φάει χαστούκια στην ζωή μας και αναπτύξαμε την κριτική μας ικανότητα.

γ) Κάθε Α.Μ.Ε.Α θα πρέπει ν’ αγαπήσει το σώμα του, με τις ιδιαιτερότητες του. Πάνω απ’όλα να έχει αυτοπεποίθηση και να πιστέψει ότι έχει δικαίωμα στον έρωτα.

δ) Κάθε Α.Μ.Ε.Α να κάνει σωστή επιλογή σύντροφου. Πάνω απ’ όλα να τους συνδέει ψυχική ενότητα και κατανόηση. Κάθε πρόβλημα τους λύνεται με το διάλογο. Ακόμα και αν συναντήσουν εμπόδια κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξεις (όπως αδυναμία πραγματοποίησης ορισμένων στάσεων) μπορούν να το ξεπεράσουν συζητώντας μεταξύ τους και βρίσκοντας λύσεις που θα ικανοποιούν και τους δύο. Τελειώνοντας θα έλεγα ότι οι φόβοι και οι αναστολές είναι μέσα στο μυαλό μας. Κρύβουμε πολύ αγάπη μέσα μας και μπορούμε να την εκφράσουμε με τη γλώσσα του σώματος, αρκεί να βρούμε τους κατάλληλους αποδέκτες.

Επιστολή Ανώνυμης Αναγνώτριας