Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά κείμενα που γράφτηκε ποτέ. Ο Mark O’ Brien υπήρξε ο πρώτος άνδρας με αναπηρία που τόλμησε να γράψει για την σεξουαλικότητά του. Ο αυθεντικός αγγλικός όρος είναι Surrogate Partner ή Surrogate Sex Partner ή Surrogate Sex Therapy.
Το 1983, έγραψα ένα άρθρο για το σεξ και τους ανθρώπους με αναπηρίες. Ενώ έπαιρνα συνεντεύξεις από σεξουαλικά δραστήριους άνδρες και γυναίκες, ένιωθα να απομακρύνομαι, σαν να ήμουν ένας ανθρωπολόγος που μιλούσε με κυνηγούς κεφαλών προσπαθώντας να διατηρήσει την ουδετερότητα ενός κοινωνικού επιστήμονα.
Όντας εγώ ο ίδιος ανάπηρος, αλλά ταυτόχρονα και παρθένος, ζήλεψα φρικτά αυτούς τους ανθρώπους. Μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω ότι εκείνο που με χώριζε από αυτούς ήταν ο φόβος: ο φόβος για τους άλλους, ο φόβος του να πάρω αποφάσεις, ο φόβος της ίδιας μου της σεξουαλικότητας, κι ένας αξεπέραστος τρόμος για τους γονείς μου.
Παρόλο που δεν έμενα πια μαζί τους, εξακολουθούσα να ζω με την αίσθηση της άκαμπτης παρουσίας τους και της αποδοκιμασίας τους για τη σεξουαλικότητα γενικότερα, και τη δική μου ειδικότερα. Στη φαντασία μου, μου έμοιαζε σαν να είχαν μια μυστηριώδη ικανότητα να γνωρίζουν το τι σκεφτόμουν και να είναι έτοιμοι να με τιμωρήσουν για την παραμικρή «κακή» μου πράξη. Όποτε είχα σεξουαλικά αισθήματα ή σκέψεις, ένιωθα κατηγορούμενος κι ένοχος. Κανείς στην οικογένειά μου δεν είχε κουβεντιάσει ποτέ για το σεξ μπροστά μου. Η εντύπωση που είχα αποκομίσει δεν ήταν τόσο ότι οι ευγενικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ σεξουαλικές σκέψεις, αλλά ότι κανείς δεν κάνει. Δεν γνώριζα κανέναν έξω από την οικογένειά μου, έτσι αυτός ο κανόνας με επηρέασε σε βάθος, πείθοντάς με ότι οι άνθρωποι οφείλουν να υιοθετήσουν την υγιεινή ασεξουαλικότητα της Μπάρμπη και του Κεν, ότι πρέπει να φερόμαστε σαν να μην έχουμε τίποτε «εκεί κάτω».
Στα 30 μου χρόνια, ένιωθα ακόμη ντροπή για τη σεξουαλικότητά μου. Έμοιαζε να μην είχε απολύτως κανένα νόημα για τη ζωή μου, παρά μόνο να με ταπεινώνει, όταν ξυπνούσα τη νύχτα από ονειρώξεις. Δεν μιλούσα στους βοηθούς μου για τους οργασμούς που είχα τότε ούτε για τη βαθιά ντροπή που ένιωθα. Φανταζόμουν ότι κι εκείνοι θα με μισούσαν για τις εξάψεις μου.
Ήθελα να με αγαπήσει κάποιος. Ήθελα να με αγκαλιάσει, να με χαϊδέψει, να μου δείξει ότι αξίζω. Αλλά το μίσος για τον εαυτό μου και ο φόβος μου ήταν πολύ δυνατοί.
Αμφέβαλλα για το αν άξιζα να αγαπηθώ. Τα σεξουαλικά μου αισθήματα, γεμάτα ματαίωση, έμοιαζαν να είναι άλλη μια κατάρα σταλμένη από ένα σκληρό Θεό.
Ερωτεύτηκα πολλούς ανθρώπους, γυναίκες και άντρες, και περίμενα από αυτούς να μου ζητήσουν να βγούμε ή να με «αποπλανήσουν». Οι περισσότεροι άνθρωποι με αναπηρίες που γνώριζα στο Berkeley ήταν σεξουαλικά δραστήριοι, ακόμα κι εκείνοι που ήταν το ίδιο δύσμορφοι μ’ εμένα. Αλλά δεν συνέβη ποτέ τίποτα. Τίποτα δεν λειτούργησε για μένα με τον παθητικό τρόπο που το ήθελα, με τον τρόπο που λειτουργούν όλα στο σινεμά.
Το 1985, ξεκίνησα να κουβεντιάζω με τη Sondra, τη θεραπεύτριά μου, για το ενδεχόμενο να δω μια αναπληρώτρια του σεξ (sex surrogate). Όταν εκείνη μου είχε αναφέρει για πρώτη φορά την ιδέα, εξηγώντας μου ότι ο σεξουαλικός θεραπευτής ασχολείται με τα συναισθηματικά προβλήματα του πελάτη του γύρω από το σεξ, ενώ η σεξουαλική αναπληρώτρια με το σώμα του πελάτη του, εγώ φοβήθηκα πολύ να το κουβεντιάσω. Είχα θεωρήσει λογικό ότι οποιοσδήποτε δεν ήταν βοηθός, νοσοκόμα ή γιατρός θα πάθαινε πανικό στη θέα του χλωμού, αδύνατου σώματός μου με τη στραβή σπονδυλική στήλη, το στραβό λαιμό, τα πλευρά να πετάνε και να μοιάζουν με σκάφη πλυσίματος και τα ισχία να εξέχουν στα πλάγια. Επιπλέον, απέκλεια την ιδέα της αναπληρώτρια του σεξ και λόγω του κόστους.
Λίγα χρόνια αργότερα, τηλεφώνησα σε μία, ύστερα από παρότρυνση ενός άλλου θεραπευτή. Μου είπε ότι η χρέωση είναι κλιμακωτή και ξεκινά από $70 την ώρα. Τώρα όμως η οικονομική κατάστασή μου είχε αλλάξει. Κέρδιζα έξτρα χρήματα γράφοντας άρθρα και κριτικές βιβλίων. Τα ορθολογικά επιχειρήματά μου μου φαινόντουσαν πια αδύναμα.
Εξακολουθούσε, όμως, να μην είναι μια εύκολη απόφαση. Τι θα σκέφτονταν οι γονείς μου; Τί θα σκεφτόταν ο Θεός; Υποψιαζόμουν ότι ο πατέρας κι η μητέρα μου θα το μάθαιναν πρώτοι, πριν κι από το Θεό, ότι είδα μια αναπληρώτρια του σεξ. Η προοπτική του να προσβάλω τρεις παντοδύναμες υπάρξεις με έκανε να νιώθω νευρικός.
Η Sondra ποτέ δεν με πίεσε. Μου είπε ότι η απόφαση ήταν δική μου. Μου έδωσε το τηλέφωνο του Κέντρου Σεξουαλικότητας και Αναπηρίας, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, στο Σαν Φρανσίσκο. Κόντευα να σκάσω όσο σκεφτόμουν το αν θα μπορούσα να τηλεφωνήσω, αν θα έπαιρνα το νούμερο και θα το έκλεινα αμέσως, αν θα μπορούσα να κάνω κάτι σημαντικό από μόνος μου. Πολύ διστακτικά, κάποια ώρα που δεν ήταν κανείς στο σπίτι, πήρα τηλέφωνο, αφού είχα επιβεβαιώσει τον εαυτό μου ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα το τρομερό. Δεν είχα πειστεί ότι δεν θα συνέβαινε τίποτα το τρομερό, αλλά κατάφερα να το πιστέψω – όχι με σιγουριά. Με τα μάτια κλειστά, κάλεσα στη γραμματεία. Φοβόμουν ότι θα είχαν αναγνώριση κλίσεων. Δεν είχαν.
– «Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια», ακούστηκε μια ζωηρή φωνή.
Προσπαθώντας να καλύψω το τρέμουλο στη φωνή μου, ζήτησα το Κέντρο Σεξουαλικότητας και Αναπηρίας. Μου απάντησαν ότι το Κέντρο είχε κλείσει και, προς στιγμήν, ένιωσα υπέρμετρα ανακουφισμένος. Αλλά μου είπαν ότι μπορούσαν να μου δώσουν ένα τηλέφωνο, για να επικοινωνήσω με τους θεραπευτές που δούλευαν πριν εκεί. Θα το ήθελα;
Ωχ, καινούργια απόφαση. Είπα εντάξει. Αλλά και σε αυτό το τηλέφωνο μου είπαν να καλέσω ένα άλλο νούμερο. Εκεί, με παρέπεμψαν σε άλλο νούμερο και μετά σε άλλο και σε άλλο. Έκανα όλα τα τηλεφωνήματα γρήγορα, για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να αλλάξει γνώμη. Τελικά, πέτυχα κάποιον που υποσχέθηκε να μου στείλει μια λίστα με τα στοιχεία όλων των θεραπευτών που δούλευαν πριν στο Κέντρο και τώρα ιδιώτευαν.
Εκείνο τον καιρό, είδα σε μια εκπομπή στην τηλεόραση δυο αναπληρωτές του σεξ. Τους παρακολούθησα με καχυποψία: ήταν το ίδιο με τις πόρνες;
Παρόλο που ίσως το «στολίζανε» με λίγη ψυχολογία, δεν έκαναν στην πραγματικότητα την ίδια δουλειά; Οι αναπληρωτές δεν έμοιαζαν με τα στερεότυπα που είχα για τις πόρνες: χωρίς έντονο μακιγιάζ ούτε σπρέι στο τζην. Η γυναίκα-αναπληρώτρια ήταν επίσημη νοσοκόμα με master’s στην κοινωνική εργασία. Ο άντρας-αναπληρωτής, άνετος, με το επαγγελματικό του κουστούμι, δούλευε με ομοφυλόφιλους και bisexual άνδρες.
Οι αναπληρωτές τόνιζαν ότι έδιναν κυρίως έμφαση στην κακή εικόνα που είχε για τον εαυτό του ο πελάτης τους και στην έλλειψη αυτοεκτίμησής του κι όχι μόνο στη σεξουαλική πράξη καθαυτή. Οι αναπληρωτές είναι εκπαιδευμένοι στην ψυχολογία και τη φυσιολογία του σεξ, ώστε να μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση σοβαρών σεξουαλικών δυσκολιών. Δεν προσλαμβάνονται άμεσα, αλλά δια μέσου του θεραπευτή του ενδιαφερόμενου πελάτη. Γνωρίζουν καλά την πιθανότητα να τους ερωτευθεί ο πελάτης τους, γι’ αυτό βάζουν ένα όριο 6-8 συναντήσεων. Διατηρούν μια επαγγελματική σχέση και δίνουν έμφαση στη σεξουαλική δυσλειτουργία: δεν τους ενδιαφέρει μόνο να προσφέρουν ευχαρίστηση, αλλά και να επιφέρουν αναγκαίες αλλαγές. Μαθαίνοντας περισσότερα για τους αναπληρωτές, ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι, ίσως, να μπορούσαν να βοηθήσουν και κάποιον τόσο σακατεμένο και ανάπηρο σαν κι εμένα.
Όταν η Sondra έφυγε για διακοπές, τηλεφώνησα στη Susan, μια από τις θεραπεύτριες της λίστας που μου έστειλαν από το Κέντρο. Κλείσαμε ραντεβού στο Σαν Φρανσίσκο. Χάρηκα που κατάφερα να κάνω κάτι για τη σεξουαλικότητά μου, χωρίς να συμβουλευτώ τη Sondra. Ίσως γι’ αυτό και να το έκανα. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν σωστό που τηλεφώνησα στη θεραπεύτρια, ενώ έλειπε η Sondra, ή αν έτσι έπρεπε να γίνει, πάντως μου φαινόταν καλό.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για να δω τη Susan αποδείχτηκε ότι ήταν το ασανσέρ στο μετρό, το οποίο σε ανέβαζε από τον υπόγειο στο δρόμο. Λόγω της στραβής σπονδυλικής μου στήλης, δεν μπορώ να καθίσω ίσια σε κανονικό αναπηρικό καρότσι και γι’ αυτό χρησιμοποιώ ένα μεγάλο που ξαπλώνει η πλάτη του, το οποίο, όμως, δεν χωρούσε καλά στο ασανσέρ. Η βοηθός μου σήκωσε την πλάτη του καροτσιού όσο γινόταν και με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να μπούμε κι οι δυο στο ασανσέρ. Όταν φθάσαμε επάνω, δεν μπορούσε να με βγάλει έξω. Ήταν γελοίο: αφού μπήκα, οι νόμοι της φυσικής έπρεπε να μου επιτρέψουν και να βγω. Όμως οι νόμοι της φυσικής μου έπαιζαν παιχνίδια εκείνη την ημέρα. Κατεβήκαμε ξανά κάτω κι εκεί ανακαλύψαμε ότι μπορούσα να βγω! Παραπονεθήκαμε στον υπεύθυνο του σταθμού που δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει τι συνέβαινε. Ξαναδοκιμάσαμε το ασανσέρ. Η πόρτα άνοιξε μπροστά στο δρόμο. Η βοηθός μου προσπαθούσε να σηκώσει και να σπρώξει, με κάθε τρόπο το καρότσι έξω από το ασανσέρ-σπιρτόκουτο.
«Λοιπόν, θέλεις να γυρίσουμε πίσω;» μου είπε εκνευρισμένη. Σκέφτηκα το τί μεγάλη απώλεια θα ήταν να γυρίσω τώρα πίσω. Της είπα να σηκώσει κι άλλο την πλάτη του καροτσιού μου. Η πίεση στη μέση μου ήταν τρομερή, αλλά τώρα η βοηθός μου κατάφερε να με βγάλει εύκολα από το ασανσέρ. Ελεύθεροι, βγήκαμε στο δρόμο, τελείως χαμένοι.
Τελικά, βρήκαμε το γραφείο της Susan. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι μπορούσα να την εμπιστευθώ. Ήξερε τι να ρωτήσει και πως να ρωτήσει με τρόπο τέτοιο, ώστε να μη με φοβίσει. Της περιέγραψα τα αισθήματά μου για το σεξ, τις φαντασιώσεις μου, την απέχθεια για τον εαυτό μου και το ενδιαφέρον μου να συναντηθώ με μια σεξουαλική αναπληρώτρια.
Μου είπε την αλήθεια: δεν θα μου ήταν ποτέ εύκολο να βρω μια ερωμένη, λόγω της βαριάς μου αναπηρίας. Μου είπε ότι η ίδια είχε εγκεφαλική παράλυση που εξαιτίας της κούτσαινε, γεγονός που απωθούσε αρκετούς ανθρώπους. Ήταν δύσκολο να το πιστέψω. Ήταν τόσο έξυπνη, τόσο ζεστή, τόσο όμορφη με το σκοτεινό κι όλο γωνίες πρόσωπό της (ένιωθα κιόλας «τσιμπημένος» μαζί της).
Η Susan μου είπε ότι γνώριζε μια πάρα πολύ καλή αναπληρώτρια που έμενε στο East Bay και θα έδινε το όνομα και το τηλέφωνό της στη Sondra, όταν εκείνη θα γύριζε από τις διακοπές της. Αν αποφασίσω να προχωρήσω, η Sondra θα της τηλεφωνήσει και θα της πει να με πάρει.
Τώρα όλα μου φαινόντουσαν λιγότερο τρομακτικά. Μετά από την κουβέντα μας, άρχισα να πιστεύω ότι οι σεξουαλικές μου επιθυμίες ήταν νόμιμες, ότι μπορούσα να αναλάβω την ευθύνη της σεξουαλικότητάς μου και να σταματήσω να τη σκέφτομαι σαν να ήταν κάτι το εξωπραγματικό.
Όταν η Sondra γύρισε από τις διακοπές της, μου είπε ότι βρήκε μήνυμα από τη Susan στον τηλεφωνητή της. Με ρώτησε γιατί είδα άλλη θεραπεύτρια χωρίς να την ενημερώσω. Η Sondra φάνηκε περίεργη κι όχι θυμωμένη, όπως φοβόμουν – στην πραγματικότητα, όπως φοβόμουν ότι θα θύμωναν οι γονείς μου. Της είπα ότι δεν ήμουν σίγουρος για ποιο λόγο πήγα να δω τη Susan, αλλά ότι ένιωθα άβολα να συζητάω για αναπληρώτριες του σεξ με τη Sondra, γιατί έμοιαζε πολύ με την εξιδανικευμένη φιγούρα της μητέρας μου.
Στο μεταξύ, ζήτησα τη συμβουλή σχεδόν όλων όσων γνώριζα. Ένας φίλος μου έγραψε να το προχωρήσω και να κάνω έρωτα. Ο πάτερ Mike, ένας νεαρός ιερέας από την καθολική εκκλησία της γειτονιάς μου, μου είπε ότι ο Χριστός δεν ήταν αυστηρός με τους κανόνες, ότι συχνά παραβίαζε κάποιον κανόνα από οίκτο. Κανείς δεν ήταν αντίθετος με την ιδέα του να δω μια σεξουαλική αναπληρώτρια, αλλά όλοι μου είπαν ότι η απόφαση ήταν δική μου.
Εκνευρισμένος από την αδυναμία μου να καταλήξω ΣΤΗΝ απόφαση, ένα κλάσμα δευτερολέπτου που θα διέλυε όλες τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς μου, έπεσα σε βαθιά περισυλλογή. Γιατί στα Κέντρα Αποκατάστασης διδάσκουν στους ανθρώπους με αναπηρίες το πώς να ράβουν πορτοφόλια ή να μαγειρεύουν καθιστοί στο καρότσι τους, αλλά δεν ασχολούνται με την κατεστραμμένη εικόνα που έχουν κάποιοι για τον εαυτό τους; Γιατί σ’ αυτά τα Κέντρα δεν μας διδάσκουν πώς να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε μέσα από το σεξ ή πώς να αγαπήσουμε τα ασυνήθιστα σώματά μας; Ονειρευόμουν ότι διοικούσα ένα Κέντρο Αποκατάστασης που έδινε την ευκαιρία στους ασθενείς να συναντηθούν με σεξουαλικούς αναπληρωτές, που πρόσφερε ελπίδα για ένα μέλλον πιο πλούσιο, αντί για ολοήμερη τηλεόραση, σκάκι και μπάσκετ με αναπηρικά καρότσια. Ονειρευόμουν το τι θα έκανα για τους άλλους.
Τι θα έκανα, όμως, για ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ;
Κι αν συναντούσα κάποτε κάποια που θα ήθελε να κάνει έρωτα μαζί μου; Δεν θα ένιωθα πιο ασφαλής, αν είχα ήδη μια κάποια σεξουαλική εμπειρία;
Ήξερα ότι θα μπορούσα να αλλάξω την αντίληψη που έχω για τον εαυτό μου ότι, δηλαδή, είμαι ένας αναποφάσιστος μπουμπούνας, όχι μόνο με το να κάνω σεξ με κάποια, αλλά με το να αναλάβω την ευθύνη για τη ζωή μου και να εμπιστευθώ τον εαυτό μου αρκετά, ώστε να πάρω αποφάσεις.
Μια μέρα, είπα τελικά στη Sondra ότι ήμουν έτοιμος να συναντήσω μια σεξουαλική αναπληρώτρια.
Μια εβδομάδα αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο την ώρα που έκανα το πρωινό μου μπάνιο στο κρεβάτι. Ήταν η φωνή μιας γυναίκας που δεν την είχα ξανακούσει.
– «Γεια σου Mark! Είμαι η Cheryl!»
Ήξερα ότι ήταν η αναπληρώτρια. Δεν χρειαζόταν να μου το πει.
– «Θα μπορούσα να σε δω στις 17 Μαρτίου στις 1:00μ.μ. Είναι εντάξει για σένα;»
– «Ναι, ίσως. Αλλά είμαι απασχολημένος αυτή τη στιγμή. Θα μπορούσες να μου τηλεφωνήσεις το απόγευμα που θα είμαι μόνος μου;»
Τώρα που πραγματικά αποφάσισα να συναντήσω μια αναπληρώτρια, είχα άλλο ένα πρόβλημα: που θα τη συναντούσα; Δεν είχα ούτε κρεβάτι, παρά μόνο ένα σιδερένιο τεχνητό πνεύμονα (αναπνευστική συσκευή) με ένα στρώμα που ίσα-ίσα χωρούσε εμένα. Όταν η Cheryl τηλεφώνησε πάλι, με ρώτησε μήπως μπορούσα να πάω στο γραφείο της, που είχε, όμως, σκάλες. Της είπα ότι μου ήταν δύσκολο. Τελικά, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε στο σπίτι μιας φίλης μου.
Είχα τρομερή αγωνία, όταν ρώτησα τη Marie αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χώρο της. Την είχα επισκεφτεί πολλές φορές στο ευρύχωρο σαλόνι της, όπου έχει κι ένα διπλό κρεβάτι. Η Marie, που κινείται με αναπηρικό καρότσι, μοιραζόταν με τον εραστή της ένα χώρο τελείως προσπελάσιμο. Επιπλέον, ήταν σε μικρή απόσταση από το δικό μου, όπου μπορούσα να πάω με τα πόδια (ή, μάλλον, με το καρότσι). Όταν της είπα για τη Cheryl, συμφώνησε αμέσως.
Όσο πλησίαζε η μέρα, γινόμουν όλο και πιο ανήσυχος. Κι αν η Cheryl έριχνε μια ματιά στον ανάπηρο, κοκαλιάρη και παραμορφωμένο… και άλλαζε γνώμη; Τη φανταζόμουν να κουνά λυπημένη το κεφάλι της λέγοντας: «Συγγνώμη, δεν ήξερα…». Θα ήταν ευγενική, αλλά θα με ξεφορτωνόταν.
Στο τηλέφωνο μου είχε εξηγήσει ότι την πρώτη ώρα της συνάντησης θα μιλούσαμε. Μετά, εφόσον συμφωνούσαμε, θα κάναμε «ασκήσεις σωματικής αντίληψης». Ήμουν πολύ φοβισμένος, για να ρωτήσω τί σήμαινε αυτό, αλλά είπα ότι θα δοκιμάσω.
Όταν έφθασε η 17η Μαρτίου, ένιωθα απίστευτα νευρικός. Έπρεπε να θυμίζω στον εαυτό μου συνεχώς ότι, απλώς, θα μιλούσαμε για το σεξ. Τη δεύτερη ώρα θα κάναμε τις «ασκήσεις σωματικής αντίληψης», ότι κι αν ήταν αυτό και μόνο αν εγώ θα το ήθελα.
Η Vera, μια από τις πρωινές βοηθούς μου, με έντυσε, με έβαλε στο καρότσι και με έσπρωξε μέχρι το σπίτι της Marie. Προσπάθησε να με καθησυχάσει, αλλά μάταια. Αισθανόμουν ότι πήγαινα για εκτέλεση.
Φτάσαμε στο σπίτι της Marie στις 10:45 π.μ. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι. Η Vera κάθισε σ’ ένα παγκάκι στην αυλή, άναψε ένα τσιγάρο και φλυαρούσε ευγενικά, ενώ εγώ ίδρωνα και ξεΐδρωνα. Ένας αιώνας πέρασε: επτά ή οκτώ λεπτά. Ύστερα, άκουσα το θόρυβο του ηλεκτροκίνητου καροτσιού της Marie.
Όταν μπήκαμε στο σπίτι, η Vera έστρωσε στο διπλό κρεβάτι το σεντόνι που είχα φέρει μαζί μου. Ύστερα, με ξάπλωσε στο κρεβάτι που, αντίθετα με το δικό μου, ήταν κοντά στο πάτωμα. Επειδή μου είναι δύσκολο να στρίψω το κεφάλι μου αριστερά, η Vera με έσπρωξε στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού, ώστε η Cheryl να ξαπλώσει δίπλα μου και να μπορώ να τη βλέπω. Ύστερα, η Vera έβαλε το λάστιχο της φορητής αναπνευστικής συσκευής δίπλα στο στόμα μου, σε περίπτωση που χρειαζόμουν αέρα. Σκέφτηκα πως ήταν χρήσιμο, γιατί δεν είχα βρεθεί ποτέ έξω από τον τεχνητό πνεύμονα πάνω από μια ώρα, χωρίς να χρειαστώ τη φορητή αναπνευστική συσκευή. Ήμουν τακτοποιημένος.
Έριξα μια ματιά στους αμέτοχους, πράσινους αριθμούς του ρολογιού δίπλα μου. 11:04:30. Η Cheryl είχε αργήσει. Η Marie μιλούσε με τη Vera, ενώ εγώ περίμενα. 11:07:43. 11:11:09. Ωχ, Θεέ μου, θα έρθει ποτέ; Ίσως είχε ανακαλύψει πως είμαι ένας άσχημος, παραμορφωμένος σακάτης και χάλασε το ραντεβού. 11:14:55. Ωχ, Θεέ μου! Ένα χτύπημα στην πόρτα. Η Cheryl είχε φθάσει.
Έστριψα το κεφάλι μου αριστερά, όσο μπορούσα. Με χαιρέτισε, χαμογελώντας, και προχώρησε προς τη μεριά που μπορούσα να τη δω καλύτερα. Δεν με μισεί ακόμα, σκέφτηκα. Τράβηξε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι, ζητώντας συγγνώμη που είχε αργοπορήσει, και μίλησε για το πως όλα της είχαν πάει στραβά εκείνο το πρωί. Η Marie βγήκε έξω μαζί με τη Vera, λέγοντας ότι θα επιστρέψει στις 1:00. Η Cheryl κι εγώ μείναμε μόνοι.
«Η αμοιβή σου είναι πάνω στον μπουφέ», της είπα, ανήμπορος να σκεφθώ κάτι άλλο να πω. Έβαλε τα χρήματα στο πορτοφόλι της και με ευχαρίστησε.
Φορούσε μια μαύρη σαλοπέτα και τα σκούρα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω. Είχε καθαρό δέρμα, μεγάλα καφέ μάτια κι έμοιαζε ψηλή και γεροδεμένη. Όταν μιλήσαμε, αποφάσισα ότι ήταν σίγουρα γοητευτική. Παρατηρούσε τα βλέμματά μου; Ήμουν πολύ φοβισμένος, για να θελήσω να μάθω.
Η κουβέντα με βοήθησε να χαλαρώσω. Μου είπε ότι ήταν 41 χρονών, παντρεμένη με έναν ψυχίατρο κι είχε δυο παιδιά εφήβους. Καταγόταν από Γαλλο-Καναδούς γονείς που είχαν εγκατασταθεί στη Βοστόνη. «Στη Βοστόνη;», ρώτησα. «Εκεί γεννήθηκα». Αφού μιλήσαμε κάμποσο για τη Βοστόνη, τη ρώτησα αν ήταν Καθολική, όπως εγώ. Μου είπε ότι εγκατέλειψε την Καθολική εκκλησία στις αρχές του Γυμνασίου, όταν ο ιερέας καταδίκασε τη σεξουαλική συμπεριφορά της.
Άρχισα να της μιλώ για τη ζωή μου, την οικογένειά μου, το φόβο μου για τη σεξουαλικότητα. Μπορούσα να καταλάβω ότι με δεχόταν και μου φερόταν με σεβασμό. Μου άρεσε, κι έτσι, όταν με ρώτησε αν θα ένιωθα άνετα να την αφήσω να με γδύσει, της απάντησα: «Βέβαια». Μπλόφαρα, προσπαθώντας να κρύψω το φόβο μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά –όχι από πόθο, αλλά από καθαρό τρόμο – όταν γονάτισε πάνω στο κρεβάτι κι άρχισε να ξεκουμπώνει το κόκκινο πουκάμισό μου. Είχε δυσκολίες να με γδύσει. Ένιωθα άβολα και αναρωτιόμουν αν θα άλλαζε γνώμη και θα με άφηνε μόλις θα με έβλεπε γυμνό. Δεν το ‘κανε. Αφού μου έβγαλε τα ρούχα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και γδύθηκε βιαστικά. Κοίταξα τα φουσκωμένα, άσπρα της στήθη, αλλά ντρεπόμουν πολύ να ρίξω και μια ματιά ανάμεσα στα πόδια της.
Παλιότερα, όποτε κι αν βρισκόμουν γυμνός -πάντα μπροστά σε νοσοκόμες, γιατρούς ή βοηθούς- προσποιούμουν ότι δεν ήμουν γυμνός. Τώρα που ήμουν στο κρεβάτι με κάποιον άλλον επίσης γυμνό, δεν είχα ανάγκη να προσποιηθώ: δεν φορούσα ρούχα, δεν φορούσε ρούχα, κι έμοιαζε φυσιολογικό. Πόσο εντυπωσιακό! Σχεδόν περίμενα το Θεό -ή τους γονείς μου- να αποτρέψουν αυτή τη στιγμή από το να συμβεί. Χάιδεψε τα μαλλιά μου και μου είπε πόσο όμορφα τα ένιωθε. Αυτό με άφησε έκπληκτο. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι τα μαλλιά μου ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός μου θα μπορούσαν να έμοιαζαν ή να τα ένιωθε κανείς όμορφα. Έχοντας τουλάχιστον ένα ελκυστικό χαρακτηριστικό βοηθήθηκα να αισθάνομαι πιο σίγουρος.
Μου εξήγησε το τί είναι οι «ασκήσεις σωματικής αντίληψης»: πρώτα, θα ακουμπούσε με το χέρι της το σώμα μου κι εγώ θα μπορούσα να τη φιλήσω όπου ήθελα. Της είπα ότι θα ήθελα κι εγώ να μπορούσα να τη χαϊδέψω, αλλά με διαβεβαίωσε ότι θα κατάφερνα να τη διεγείρω με το στόμα και τη γλώσσα μου. Άλειψε τα χέρια της με αρωματικό λάδι κι ύστερα κίνησε τις παλάμες της κυκλικά πάνω στο στέρνο και τα χέρια μου. Μου έκανε κομπλιμέντα με απαλή, σταθερή φωνή, ενώ εγώ φλυαρούσα αμήχανα για οτιδήποτε μου ερχόταν στο νου. Τη ρώτησα αν θα μπορούσα να φιλήσω το στήθος της. Έγειρε προς το μέρος μου και τη φίλησα στο αριστερό. Τόσο απαλό!
«Τώρα που φίλησες το ένα, πρέπει να φιλήσεις και το άλλο», είπε. «Αυτός είναι ο κανόνας». Διασκεδάζοντας με τη σοβαροφάνειά της, γύρισα στο δεξί της στήθος. Μου είπε να γλείψω την άκρη της ρώγας. Είπε ότι της άρεσε αυτό. Παρόλο που ήξερα ότι με βοηθούσε να χαλαρώσω, τα ενθαρρυντικά της λόγια δεν μου έμοιαζαν λιγότερο αληθινά.
Είχα ερεθιστεί. Τα χέρια της συνέχιζαν αργά-αργά να κινούνται κυκλικά όλο και πιο χαμηλά, ενώ εκείνη εξακολουθούσε να μιλά ενθαρρυντικά κι εγώ συνέχιζα να φλυαρώ. Άγγιξε ελαφρά το πουλί μου, σαν να της άρεσε, σαν να ήταν εντάξει που ήταν σηκωμένο. Κανείς ποτέ δεν με είχε αγγίξει έτσι. Δεν με είχε επαινέσει για τη σεξουαλικότητά μου. Πολύ γρήγορα, τελείωσα.
Ύστερα από αυτό κουβεντιάσαμε για λίγο. Της είπα για ένα πλεκτό βραχιόλι από τη Γουατεμάλα που μου είχε χαρίσει ένας φίλος μου γι’ αυτή την περίπτωση. Με ρώτησε αν είχα κάποια κολόνια. Της είπα ότι είχα, αλλά ότι ποτέ δεν τη φορούσα.
Το ότι μπορούσαμε να μιλάμε για τόσο καθημερινά πράγματα αμέσως μετά από μια τέτοια έντονη σεξουαλική εμπειρία μου φάνηκε πολύ παράξενο στην αρχή. Άλλο ένα μάθημα που πήρα: το σεξ είναι μέρος της φυσιολογικής καθημερινότητας κι όχι μια δραστηριότητα αποκλειστικά για τους θεούς, τις θεές και τα αστέρια του ροκ. Συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να γίνει μέρος και της δικής μου ζωής, αν καταπολεμούσα το μίσος για τον εαυτό μου και την απαισιοδοξία μου.
Ρώτησα τη Cheryl αν πίστευε ότι άξιζα να με ερωτευθούν. Μου είπε πως ήταν σίγουρη γι’ αυτό. Βούρκωσα. Δεν με μίσησε. Δεν με θεώρησε αποκρουστικό.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε στο μπάνιο και ντύθηκε. Ήταν σχεδόν 1 η ώρα. Βγάζοντας την ατζέντα από την τσάντα της, μου είπε ότι την επόμενη φορά θα ήθελε να κάνουμε έρωτα. Με ρώτησε αν είχα φοβηθεί να τη συναντήσω εκείνη την ημέρα. Παραδέχθηκα ότι είχα νιώσει κύματα έντονου τρόμου. Μου είπε ότι ήμουν πολύ γενναίος που πήγα στο ραντεβού παρόλο το φόβο μου.
Η πόρτα άνοιξε. Ήταν η Marie κι η Dixie. Με ρώτησαν πως ήταν. Τους είπα ότι άλλαξε η ζωή μου. Ένιωσα νικητής, εξαγνισμένος και ανακουφισμένος.
Η Dixie με οδήγησε πίσω στο διαμέρισμά μου, στην ήσυχη γειτονιά με τα μικρά, παλιά σπίτια και τα μεγάλα, γέρικα δένδρα. Ήταν μια ζεστή μέρα που δεν την είχα προσέξει στον πηγαιμό. Ρώτησα την Dixie για την πρώτη της σεξουαλική εμπειρία. Όταν μου την περιέγραψε, ένιωσα ότι είχα γίνει δεκτός κάπου από όπου πάντα ένιωθα αποκλεισμένος: τον κόσμο τον ενηλίκων.
Πίσω στο σπίτι, η Dixie με έβαλε στον τεχνητό πνεύμονα και ρύθμισε το κομπιούτερ μου, ώστε να μπορώ να γράψω. Πληκτρολογώντας με το στόμα, έγραψα στο ημερολόγιό μου, όσο πιο γρήγορα μπορούσα, την εμπειρία μου. Ύστερα το έκλεισα και προσπάθησα να πάρω έναν υπνάκο. Αλλά δεν μπορούσα. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Για πρώτη φορά ένιωσα ευτυχισμένος που ήμουν άντρας.
Όταν είδα για δεύτερη φορά τη Cheryl, δυο εβδομάδες αργότερα, ένιωθα πιο χαλαρός και σίγουρος. Φλυαρήσαμε λιγάκι, αλλά δεν έγινε καμιά τυπική συζήτηση. Αφού κατεβάσαμε τα ρολά του παραθύρου, με έγδυσε πιο εύκολα από την άλλη φορά. Φοβόμουν και ντρεπόμουν λιγότερο. Βλέποντάς την να γδύνεται, προσδοκούσα να δω τα στήθη της. Να τα, σφριγηλά και στρογγυλά. Πριν ακόμη ξαπλώσει στο κρεβάτι, είχα εκσπερματώσει. Θύμωσα με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να ελέγξω τους οργασμούς μου, αλλά η Cheryl μου είπε ότι θα προσπαθούσε να με διεγείρει ξανά. Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να ερεθιστώ και πάλι, αλλά την εμπιστεύθηκα και την άφησα να δοκιμάσει.
Έτριψε απαλά με τα νύχια της τα μπράτσα μου και, έκπληκτος, είδα ότι μου άρεσε. Πέρασα πολλή ώρα φιλώντας και γλείφοντας τα στήθη της. Της ζήτησα να τρίψει το μέρος πίσω από τους όρχεις μου και μου είπε πως το λένε περίνεο. Η τόσο επιβλητική ονομασία ενός μέρους του σώματος που δεν ήξερα καν ότι είχε όνομα μου φάνηκε αστεία. Έβγαλα μια κραυγή ευχαρίστησης όταν με έτριψε εκεί, έκπληκτος που το σώμα μου μπορούσε να νιώσει τέτοια απόλαυση. Ύστερα, ένιωσα μια ζεστασιά στο πουλί μου. Η Cheryl δεν ήταν πια δίπλα μου.
«Ξέρεις τι έκανα;» με ρώτησε μετά από λίγο.
«Όχι».
«Σε έγλειφα».
Λίγη ώρα μετά κι είχα άλλη μια στύση. Ερεθισμένος και σίγουρος, της είπα ότι ήθελα να δοκιμάσω να κάνω έρωτα μαζί της κι εκείνη, αμέσως, ανέβηκε επάνω μου με τα γόνατά της στα πλευρά μου. Ανέπνεα πολύ γρήγορα, όλος προσδοκία, με ένα συναίσθημα ότι αυτό είναι. Σχεδόν πάτησε πάνω στο πόδι μου, πράγμα που με τάραξε λίγο. Καθησυχάζοντάς με, κράτησε σφιχτά το πουλί μου και το έτριψε επάνω της, αλλά, όταν δοκίμασε να το βάλει μέσα της, έπαθα πανικό. Για λόγους που ακόμα δεν καταλαβαίνω, ένιωσα πως δεν μπορούσα να χωρέσω μέσα της. Ίσως φοβόμουν την επιτυχία. Ίσως το να κάνω έρωτα θα αποδείκνυε ότι ήμουν ενήλικος, κάτι που δεν ήθελα ποτέ μου να παραδεχθώ. Ίσως να έδειχνε ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει πριν από πολύ καιρό, αν δεν είχα πάθει πολιομυελίτιδα, αν δεν φοβόμουν τόσο πολύ, αν… Δεν ήθελα να σκεφθώ την τόσο μεγάλη αλυσίδα με τα –αν-.
Επέμεινα ότι δεν μπορούσα να χωρέσω στον κόλπο της. Μου είπε πως δεν γίνεται. Τότε ξαφνικά, τελείωσα πάλι – έξω.
Ένιωσα ταπεινωμένος. Η Cheryl με ρώτησε αν ευχαριστήθηκα. Της είπα «ναι, μέχρι τον αντι-οργασμό». Με διαβεβαίωσε ότι εκείνη ευχαριστήθηκε, γεγονός που κάπως μου έφτιαξε τη διάθεση. Και μου άρεσε ακόμη, να είμαι ξαπλωμένος δίπλα της, κι οι δυο μας γυμνοί. Της είπα ότι θα ήθελα να της απαγγείλω ένα ποίημα που είχα μάθει γι’ αυτή την περίπτωση. Το 18ο σονέτο του Σαίξπηρ:
«Να σε συγκρίνω με μια ημέρα θερινή,
είσαι πιο ωραία γλυκός και πιο σεμνά ζωηρός.
Τα αβρά του Μάη μπουμπούκια καίει μια ριπή
κι έχει μικρή διορία ο πάγκαλος καιρός».
Κόμπιαζα, ξεχνούσα φράσεις, σταματούσα και ξαναξεκινούσα, αλλά το είπα μέχρι το τέλος:
«Στήθια όσο θ’ αναπνέουν και μάτια θα θωρούνε,
ετούτοι θα σου δίνουνε ζωή γιατί θα ζούνε».
(μετάφραση Βασίλη Ρώτα)
Η Cheryl μου είπε πως τη συγκίνησα, πως ήταν πολύ γλυκό εκ μέρους μου να της απαγγείλω το ποίημα. Χάρηκα που τώρα πια ήμουν κάποιος που έδινε ευχαρίστηση, αντί ένας παθητικός παραλήπτης.
Ένας βοηθός ήρθε και με πήρε σπίτι. Έφαγα βραδινό, εξαντλημένος και ικανοποιημένος. Αλλά την επόμενη μέρα ανησύχησα: γιατί είχα πανικοβληθεί; Θα μπορούσα ποτέ να κάνω έρωτα με τη Cheryl; Με οποιαδήποτε γυναίκα;
Η Marie μου είπε πως δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το σπίτι της για το επόμενο ραντεβού, γιατί εκείνη κι ο εραστής της θα έλειπαν από την πόλη. Έτσι, τηλεφώνησα στον Neil, έναν ανάπηρο θεατρικό συγγραφέα που μένει σε ένα διαμέρισμα στη γειτονιά μου. Παρόλο που δεν τον ήξερα πολύ καιρό, συμφώνησε αμέσως. Μου είπε, όμως, ότι το στρώμα του ήταν στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας. Αυτό με ανησύχησε, γιατί θα ήταν δύσκολο, έως αδύνατο, για κάποιον από τις βοηθούς μου να με σηκώσει και να με βάλει πίσω στο καρότσι.
Η Dixie με πήγε στην πολυκατοικία του Neil. Ο Neil έχει μια σπάνιας μορφής αναπηρία που τον εμποδίζει να μιλάει, αλλά του επιτρέπει να σταθεί και να πηδάει στο ένα πόδι. Ήταν εκεί, όρθιος στο ένα πόδι δίπλα στο καρότσι του που το είχε παρκάρει έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας. Μόλις μας είδε, κάθισε στο καρότσι του και μας οδήγησε στα ασανσέρ. Όταν μπήκαμε στο διαμέρισμα, η Dixie με έσπρωξε στην κρεβατοκάμαρα και κοίταξε σκεπτικά το στρώμα λέγοντας ότι μπορούσε εύκολα να με βάλει εκεί, αλλά φοβόταν ότι θα είχε πρόβλημα με τη μέση της, για να με σηκώσει αργότερα. Ύστερα από ένα λεπτό αμοιβαίας αναποφασιστικότητας, με σήκωσε από το καρότσι και με ξάπλωσε στο στρώμα. Αφού βεβαιώθηκε ότι ήμουν άνετα, έφυγε με το Neil.
Έμεινα ξαπλωμένος εκεί κοιτάζοντας το ρολόι του Neil και αναρωτιόμουν αν η Cheryl θα έφθανε ποτέ. Ο Neil μου είχε πει ότι θα περίμενε τη Cheryl έξω από την πολυκατοικία, για να της δώσει τα κλειδιά. Κι αν ο Neil βαρέθηκε να περιμένει κι έφυγε; Θα ερχόταν ποτέ η Cheryl;
Μετά από 40 λεπτά αναμονής, άκουσα κάποιο θόρυβο από έξω. Ήταν η Cheryl που ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Ενόσω η Cheryl με έγδυνε και γδυνόταν η ίδια, παρατήρησα ότι δεν ερεθιζόμουν. Ένιωσα περήφανος για την αυτοσυγκράτησή μου κι άρχισα να σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν έναν ώριμο, εκλεπτυσμένο άνδρα, συνηθισμένο να βρίσκεται σε ένα δωμάτιο με μια γυμνή γυναίκα.
Έπεσε στο κρεβάτι δίπλα μου κι άρχισε να χαϊδεύει τους γοφούς και το πουλί μου. Ήρθα αμέσως σε οργασμό. Σιχάθηκα τον εαυτό μου που τέλειωσα τόσο γρήγορα, στο απόγειο της φαντασίωσής μου ως «ο άνδρας του κόσμου». Ήρεμη η Cheryl άρχισε να με χαϊδεύει, να με γρατζουνάει και να με φιλάει αργά-αργά. Θυμίζοντάς μου την προηγούμενη συνάντησή μας, με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσα να είχα και δεύτερο οργασμό. Μου είπε ότι θα έτριβε την άκρη του πουλιού μου στον κόλπο της. Ύστερα, θα με έπαιρνε μέσα της. Δεν μπορούσα να δω τι γινόταν εκεί κάτω κι ήμουν πολύ ερεθισμένος για να ξεδιαλύνω τα ερεθίσματά που ένιωθα. Ξαφνικά, είχα κι άλλον οργασμό.
«Ήμουν μέσα σου;» τη ρώτησα.
«Μόνο για ένα δευτερόλεπτο», μου απάντησε.
«Τέλειωσες κι εσύ;»
Σηκώθηκε και ξάπλωσε δίπλα μου.
«Όχι Mark, δεν τελείωσα. Αλλά μπορούμε να δοκιμάσουμε μιαν άλλη φορά, αν θέλεις».
«Ναι, θέλω».
Όταν σηκώθηκε από το στρώμα, έβγαλε έναν τεράστιο καθρέφτη από το σάκο της. Ήταν μεγάλος με ξύλινη κορνίζα. Τον κρατούσε έτσι, ώστε να μπορώ να δω τον εαυτό μου και με ρώτησε τι σκεφτόμουν για τον άνδρα του καθρέφτη. Της είπα ότι μου έκανε κατάπληξη που έδειχνα τόσο φυσιολογικός, που δεν ήμουν η τρομακτικά παραμορφωμένη και κάτωχρη φιγούρα που πάντα φανταζόμουν ότι είμαι. Είχα να δω τα γεννητικά μου όργανα από τότε που ήμουν 6 χρονών. Τότε με χτύπησε η πολιομυελίτιδα ζαρώνοντας το σώμα μου κάτω από το διάφραγμα, με τέτοιο τρόπο που η θέα του κάτω μέρους του σώματός μου εμποδιζόταν από το στέρνο μου. Από τότε, αυτό το μέρος του σώματός μου ήταν σαν να μην υπήρχε. Αλλά το να δω τα γεννητικά μου όργανα με βοήθησε να δεχθώ την πραγματικότητα του ανδρισμού μου.
Η Cheryl ντυνόταν ακόμη, όταν η Dixie μπήκε στο διαμέρισμα. Η Dixie με έντυσε και, σηκώνοντάς με απίστευτη ευκολία, με έβαλε πίσω στο καρότσι μου. Η Cheryl μου είπε ότι θα έλειπε από την πόλη για κάνα δυο εβδομάδες. Κοίταξε την ατζέντα της. «29 του μηνός είναι εντάξει για σένα;»
«Σύμφωνοι. Θα πρέπει, όμως, να συνεννοηθώ με το Neil ή τη Marie για το που θα συναντηθούμε».
«Εντάξει, άφησέ μου μήνυμα στον τηλεφωνητή».
Το ότι απέτυχα για δεύτερη φορά να κάνω έρωτα με ανησύχησε. Αυτή η αποτυχία μου είχε γίνει έμμονη ιδέα τις επόμενες τρεις εβδομάδες μέχρι το επόμενο ραντεβού μας. Τί πήγαινε στραβά με μένα; Μήπως φοβόμουν ότι το να κάνω έρωτα θα αντιπροσώπευε ότι ήμουν επιθετικός με τις γυναίκες; Ήταν η έλλειψη εμπειρίας μου ή κάτι βαθύτερο από αυτό, κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω;
Πριν από το επόμενο ραντεβού μου, με επισκέφτηκε η Tracy, μια παλιότερη βοηθός μου που δούλευε για μένα στις αρχές του ’80, ενώ σπούδαζε στο Berkeley. Είχα προσπαθήσει να μην την ερωτευτώ τότε, αλλά ήταν πολύ ελκυστική. Νέα, λαμπερή και όμορφη με κατάλαβε καλά κι ήταν ο πιο έξυπνος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ μου. Η Tracy έβγαινε με έναν άλλον άνδρα. Κράτησε μια ζεστή φιλία μαζί μου, αλλά μου ξεκαθάρισε ότι δεν την ενδιέφερε μια ρομαντική σχέση. Ένιωσα παράξενα. Λίγα χρόνια πριν, της είχα πει ότι την αγαπούσα με ένα πάθος τρομακτικό και στενάχωρο.
Ήμουν στο καρότσι και την περίμενα, όταν μπήκε στο διαμέρισμά μου. Έσκυψε από επάνω μου, για να τη φιλήσω στο μάγουλο. Ύστερα, φίλησε το δικό μου.
«Σ’ αγαπώ» της είπα.
«Σ’ αγαπώ» μου απάντησε κεφάτα.
Πήγαμε για καφέ και μιλήσαμε για το φίλο της και τις εμπειρίες μου με τη Cheryl. Μου είπε ότι ένιωθε περήφανη για μένα που είχα το κουράγιο να συναντήσω μια αναπληρώτρια του σεξ. Αισθανόμουν υπέροχα να μιλώ μαζί της και προσπάθησα να παρατείνω την κουβέντα μας ρωτώντας την οτιδήποτε μου ερχόταν στο νου, για τις σπουδές της, το φίλο της, τους γονείς της, τα αδέλφια της, το παρελθόν της και τα σχέδιά της για το μέλλον. Τελικά, στερέψαμε από λόγια. Ήθελε να δει κι άλλους φίλους της στο Berkeley κι έτσι με πήγε πίσω στο σπίτι μου.
Όταν η Tracy έφυγε, ένιωσα λυπημένος από την αδιαμφισβήτητη γνώση του ότι δεν την έλκυα ερωτικά. Ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει; Εμένα τον ίδιο πολύ σπάνια με ελκύει μια ανάπηρη γυναίκα. Σε πολλούς νέους, υγιείς και όμορφους άνδρες άρεσε η Tracy κι εκείνη ήταν σε θέση να διαλέξει. Η μόνη μου ελπίδα ήταν να εμπιστευθώ τη δουλειά μου με τη Cheryl που θα μπορούσε να με βοηθήσει, αν συναντούσα κάποια άλλη τόσο καταπληκτική, όσο η Tracy.
Την επόμενη φορά που συνάντησα τη Cheryl, μου είπε ότι θα μειώσει τα προκαταρκτικά «παιχνίδια» και θα ανέβει επάνω μου αμέσως μόλις της πω ότι ερεθίζομαι. Είχε πάλι τον καθρέφτη μαζί της και τον κράτησε απέναντί μου πριν έρθει στο κρεβάτι. Αυτή τη φορά τελείωσα, μόλις είδα στον καθρέφτη το πουλί μου σηκωμένο. Η Cheryl ήρθε στο κρεβάτι και ξάπλωσε σε κατάλληλη στάση, για να τη γλείψω στα γεννητικά της όργανα. Έπρεπε να σταματήσω πολύ γρήγορα, γιατί άρχισα να αισθάνομαι ότι παθαίνω ασφυξία. Αλλά ήθελα να κάνω κάτι για να την ευχαριστήσω και τη ρώτησα, αν θα μπορούσα να βάλω τη γλώσσα μου στο αυτί της. Μου είπε όχι, δεν της άρεσε, αλλά ήταν καλό που ρώτησα.
«Σε μερικές γυναίκες τους αρέσει. Εμένα, όμως, καθόλου. Κάθε γυναίκα αντιδρά διαφορετικά στα διάφορα ερεθίσματα. Γι’ αυτό πρέπει πάντα να ρωτάς». Όταν άρχισε να χαϊδεύει το πουλί μου, της είπα να ανέβει επάνω μου. Γρήγορα. Ένιωθα την ορμητικότητα του οργασμού. Ανέβηκε επάνω μου και με το χέρι της με οδήγησε μέσα της.
«Είναι μέσα;»
«Ναι, είναι μέσα».
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ορίστε, έκανα έρωτα και δεν ένιωθα σαν να ήταν το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο. Το να κάνεις έρωτα ήταν σίγουρα ευχάριστο, αλλά εγώ είχα απολαύσει τα προκαταρκτικά –τα φιλιά, τα χάδια, το γλείψιμο- περισσότερο. Πολύ γρήγορα, τελείωσα. Συνέχισε να με κρατάει μέσα της. Ύστερα, μια έκφραση ευχαρίστησης φώτισε το πρόσωπό της, όπως όταν έχεις όλη μέρα φαγούρα κι επιτέλους ξύνεσαι. Με έβγαλε, ακούμπησε τα χέρια της στο κρεβάτι δίπλα στους ώμους μου και με φίλησε στο στέρνο.
Αυτή η τρυφεράδα με συγκίνησε βαθιά. Δεν την περίμενα. Έμοιαζε με δώρο βγαλμένο από την καρδιά της. Το στέρνο μου είναι μαλθακό, χλωμό και άτριχο. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να είναι το στέρνο ενός σέξι άνδρα. Πάντα το ένιωθα σαν ένα πολύ τρωτό μου μέρος. Τώρα φιλήθηκε από μια γυναίκα με κατανόηση και φροντίδα κι εγώ, σχεδόν, έβαλα τα κλάματα.
«Τελείωσες;» τη ρώτησα.
«Ναι».
Ήμουν τρελός από χαρά. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στην τουαλέτα. Ακούγοντάς την να κάνει πιπί της, ένιωθα λες κι ήμασταν εραστές από πολύ καιρό που νιώθαμε οικείοι και άνετοι με τις σωματικές λειτουργίες του άλλου. Όταν βγήκε και άρχισε να ντύνεται, τη ρώτησα αν θεωρούσε καλό να αγοράσω ένα κρεβάτι, ώστε να μπορώ να κάνω σεξ στο σπίτι μου.
«Δεν ξέρω αν πρέπει να αγοράσω ένα κρεβάτι τώρα ή να περιμένω … μέχρι να εμφανιστεί κάτι».
«Καλό είναι να αγοράσεις ένα τώρα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εμφανισθεί κάτι. Και αν περιμένεις μέχρι να εμφανισθεί, όταν θα αγοράσεις το κρεβάτι μπορεί να έχει τελειώσει».
Τη ρώτησα αν νόμιζε ότι έπρεπε να κάνουμε κι άλλο ραντεβού. Μου είπε ότι θα έκανε ό,τι εγώ θεωρούσα καλύτερο.
«Νομίζεις ότι θα κερδίζαμε κάτι με άλλη μια συνάντηση;» με ρώτησε.
«Όχι» της απάντησα, ανακουφισμένος που δεν θα χρειαζόταν να ξοδέψω κι άλλα χρήματα. Είχα ίσα-ίσα για να αγοράσω ένα κρεβάτι. Κι εκτός απ’ αυτό, είχα κάνει έρωτα. Τί άλλο έμενε να κάνω; Αργότερα εκείνη τη χρονιά, αγόρασα το κρεβάτι, σκούρο μπλε με λουλούδια.
Ξεκίνησα αυτό το δοκίμιο το 1986 και το άφησα στην άκρη μέχρι την περασμένη χρονιά. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που είχα γράψει, καθώς και τις διάφορες δημοσιεύσεις μου εκείνης της εποχής, εντυπωσιάστηκα από το πόσο αισιόδοξος ήμουν που φανταζόμουν ότι η εμπειρία μου με τη Cheryl άλλαξε τη ζωή μου.
Αλλά η ζωή μου δεν άλλαξε.
Συνεχίζω να είμαι απομονωμένος, εν μέρει εξαιτίας της πολιομυελίτιδάς μου που με υποχρεώνει να περνώ 5-6 μέρες την εβδομάδα στον τεχνητό πνεύμονα και εν μέρει εξαιτίας του χαρακτήρα μου. Είμαι συνεσταλμένος, ακοινώνητος και εγκεφαλικός.
Ο χαρακτήρας μου μπορεί να πει κανείς ότι οφείλεται στην αναπηρία μου, γιατί εξαιτίας της πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μακριά από ανθρώπους της ηλικίας μου. Όποια κι αν είναι η αιτία, η απομόνωσή μου συνεχίζεται, παράλληλα με την απορρέουσα αγαμία. Κατά καιρούς, επισκέπτες κάθονται στο κρεβάτι, αλλά εγώ ποτέ δεν ξάπλωσα εκεί. Αναρωτιέμαι αν οι συναντήσεις μου με τη Cheryl άξιζαν, όχι για τα χρήματα, αλλά για τις ελπίδες μου που αναπτερώθηκαν και ποτέ δεν εκπληρώθηκαν. Δεν κατηγορώ ούτε τη Cheryl ούτε τον εαυτό μου για αυτό το αίσθημα απογοήτευσης. Η κουλτούρα μας εκτιμά τα νιάτα, την υγεία και την ομορφιά, παράλληλα με την αποφασιστικότητα. Αν είχα κάνει εντατική ψυχοθεραπεία από τον καιρό που προσβλήθηκα από πολιομυελίτιδα μέχρι σήμερα, θα είχα ανάγκη να συναντήσω μια σεξουαλική αναπληρώτρια; Θα είχα αντισταθεί στην αποδοχή των δεδομένων της κουλτούρας μας, της ομορφιάς, δηλαδή, και της σωματικής τελειότητας; Θα είχα καταφέρει να ακολουθήσω το πιο οικείο μοντέλο του να φλερτάρω, να βγαίνω ραντεβού και να «τα φτιάχνω», γεγονός τόσο συνηθισμένο σε ανθρώπους που απέκτησαν την αναπηρία τους στη διάρκεια ή μετά την εφηβεία τους;
Ένα πράγμα που έμαθα είναι ότι το να κάνεις έρωτα δεν είναι έκφραση της ανδρικής επιθετικότητας, αλλά μια φιλική, παιχνιδιάρικη και για τους δύο εμπειρία. Αλλά μήπως αυτή η γνώση ήρθε πολύ αργά;
Πού πηγαίνω μετά από εδώ; Οι φίλοι μου πρότειναν διάφορα βήματα που θα μπορούσα να κάνω. Θα μπορούσα να προσλάβω πόρνες, να βάλω αγγελία στα προσωπικά ή να γραφτώ σε υπηρεσίες σεξουαλικών συντρόφων. Τίποτε από αυτά δεν με συγκινεί. Το να προσλάβω μια πόρνη συνεπάγεται ότι δεν μπορώ να αγαπηθώ, ψυχή τε και σώματι, μόνο σώμα ή ψυχή. Θα μου φερόντουσαν σαν ένα σώμα που έχει ανάγκη από απρόσωπες, επαγγελματικές υπηρεσίες… όπως αυτές που πάντα δεχόμουν, αν και σε άλλη μορφή, από νοσοκόμες και βοηθούς. Σεξ για το σεξ μόνο λίγο με ενδιαφέρει, γιατί μοιάζει με εθιμοτυπία που το νόημά της έχει λησμονηθεί. Όσο για τις αγγελίες ή τις υπηρεσίες συντρόφων, σίγουρα, θα ήθελα να γνωρίσω ανθρώπους, αλλά τί είδους αγγελία θα μπορούσα να γράψω;
Άνδρας με πολύ βαριά αναπηρία, ετών 41, που ζει σε σιδερένιο τεχνητό πνεύμονα, μπορεί να το σκάσει από εκεί μόνο δυο φορές την εβδομάδα και ζητά…;
Που τίθεται το ερώτημα – τί ζητώ; Δεν ξέρω. Κάποιον να του αρέσω και να με αγαπά και που θα υποσχεθεί ότι θα με προστατέψει από όλα τα αισθήματα μίσους που τρέφω για τον εαυτό μου; Μια «τρία σε ένα» ερωμένη-μαμά-βοηθό, για να φροντίζει όλες τις σωματικές και συναισθηματικές μου ανάγκες; Έναν καλοφτιαγμένο Σωτήρα, όπως λεει ένας φίλος, ένα πλάσμα τόσο τέλειο που να μπορεί να με σώσει από τη φρίκη που μου επιβλήθηκε και από τη φρίκη που επέβαλα εγώ στον εαυτό μου; Γιατί να σκοτίζομαι; Αναρωτιέμαι. Όχι πια.
Που με αφήνει εκεί που βρισκόμουν πριν συναντήσω τη Cheryl. Γνώρισα μερικές γυναίκες σχεδόν τόσο υπέροχες όπως η Tracy, αλλά δεν έδειξαν κανένα ρομαντικό ενδιαφέρον για μένα. Δεν νιώθω κανέναν ενθουσιασμό για ένα προφανώς καταδικασμένο σχέδιο να βρω γυναίκα. Η επιθυμία μου να αγαπήσω και να αγαπηθώ ερωτικά έχει την ίδια ένταση με την απομόνωσή μου και το φόβο μου μήπως τη σπάσω. Ο φόβος αυτός έχει δυο πτυχές. Φοβάμαι μήπως δεν πάρω τίποτε παρά μόνο απόρριψη. Αλλά φοβάμαι κιόλας μήπως γίνω αποδεκτός και αγαπητός. Κι αν συμβεί το δεύτερο, θα καταριέμαι τον εαυτό μου για όλο τον καιρό και τη ζωή που σπατάλησα.
Του Mark O’ Brien
Το δοκίμιο αυτό δημοσιεύτηκε το Μάιο του 1990, στο “The Sun”, τεύχος 174 – η ελληνική μετάφραση έγινε από την Μαίρη Ζέη