ΒΟΗΘΟΙ
Πήραμε το παρακάτω κείμενο και το δημοσίευμα για την πολύ σημαντική μαρτυρία για το πώς περίπου αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε τα ζητήματα που συνδέονται με την προσωπική βοήθεια στην Ελλάδα.

Διαβάστε το, αξίζει:
Οι πλέον απαραίτητοι στη ζωή των ατόμων με αναπηρίες είναι οι βοηθοί τους.
Είναι αυτονόητο πως ένα άτομο με οποιαδήποτε αναπηρία έχει ανάγκη να τον βοηθούν να επιτελέσει ορισμένες λειτουργίες η ακόμα και να τις εκτελούν οι ίδιοι αντ αυτού. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που όλα τά αναπηροπουλα, αργά η γρήγορα, θα συνάψουν μια τέτοια σχέση εργασίας με κάποιον βοηθό.

Η εξεύρεση κατάλληλου βοηθού, γι αυτές τις λειτουργίες, χρειάζεται τιτάνιο αγώνα.
Στη χώρα μας μπορούμε να αναζητήσουμε βοηθό στα γραφεία εύρεσης εργασίας τους, μέσω αγγελίας ή από prive καλές συστάσεις από συγγενείς ή φίλους.
Οι αλλοδαποί προτιμούνται, για την κάλυψη της θέσης του βοηθού, επειδή κοστίζουν φθηνότερα.
Για την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής, ενός αναπήρου με βοηθό, αρκεί αυτό;
Δηλαδή είναι αρκετό, μόνο, το χαμηλό κόστος του μεροκάματου;
Δεν έχει σημασία η σωματική και ψυχική υγειά του μέλλοντα εργαζόμενου;
Πρέπει να είναι άσχετη η ανύπαρκτη καν κάποια κατάρτιση;
Ποια η θέση του ανάπηρου εργοδότη αν έχει ο βοηθός κάποια μεταδιδόμενη ασθένεια;
Ο λόγος της πρόσληψης του βοηθού παίρνει τότε διαστάσεις θρίλερ. `
Επίσης μαρτύριο για τον ανάπηρο εργοδότη είναι να πάσχει ο μέλλοντας βοηθός από μια ψυχιατρική νόσο.
Από ιατρικής άποψης, είναι ορθό να ελέγχονται όλοι οι ενδιαφερόμενοι για την κάλυψη της θέσης του βοηθού (εννοώ και Έλληνες και αλλοδαποί)

Έφυγαν οικονομικοί μετανάστες το ΄50 – ΄65 συγγενείς,, γνωστοί μας ακόμα και γονείς μας.
Πήγαιναν όμως στις νέες πατρίδες τους, πλέον, συνοδευόμενοι απ όλα τα ΝΟΜΙΜΑ και απαραίτητα πιστοποιητικά.
Δεν πήγαν σαν κυνηγημένοι και σαν κατατρεγμένοι, να διεκδικήσουν μια τόσο εξειδικευμένη εργασία μην έχοντας τα στοιχειώδη απαιτούμενα προσόντα. (αναφέρομαι ειδικά, στην εργασία του βοηθού ΑΜΑ).
Ας μη γελιόμαστε όμως: το επάγγελμα του βοηθού ΑΜΕΑ απαιτεί ΑΝΘΡΩΠΙΑ και
επαγγελματική ευσυνειδησία.
Η επαγγελματική ευσυνειδησία και η ανθρωπιά δεν έχουν εθνικότητα όμως.
Τίποτα δεν αποκλείει την απάνθρωπη συμπεριφορά και όταν οι βοηθοί είναι Έλληνες.
Αυτό που εγώ διαπίστωσα, είναι πως όποια κι αν είναι η προέλευση του βοηθού, αυτό που αποφεύγει και δεν του αρέσει, είναι ο έλεγχος από κάποιον συγγενή ή κάποιον πιο έξω.

Ουαί κι αλίμονο στον εκάστοτε ανάπηρο αν κάνει το λάθος να πει στο βοηθό: «θα ενημερώσω τους οικείους μου για το θέμα». Βγαίνει τρελός απ τον ίδιο το βοηθό προκείμενου να φανεί αθώος και άμεμπτος (ο βοηθός).
Φυσικά, το τέλος της σχέσης εργασίας με το βοηθό, έρχεται όταν του πεις τι πρέπει να διορθώσει για να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του (που αν μη τι άλλο αυτά αποτελούν το λόγο για τον οποίο προσλήφθηκε).
Αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει ο ανάπηρος εργοδότης θα πρέπει να ανεχτεί επαναλαμβανόμενη άπρεπη συμπεριφορά –σε καμία περίπτωση- από το βοηθό.
Όσο κουραστική κι αν είναι η διαδικασία εύρεσης νέου βοηθού – στην περίπτωση άπρεπους συμπεριφοράς του προηγούμενου- είναι κάτι που πρέπει να γίνει.

Από το γνωστό Vivaki του http://forum.disabled.gr