Αυτές τις μέρες έγινα μάρτυρας γελοίων καταστάσεων που δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα ποτέ.
Καταστάσεις που προέρχονται από ανθρώπους γελοίους και με α-φάνταστα ελαστικές συνειδήσεις, που μόνο μέλημα τους είναι η απόκτηση προσω-πικών οφελών, άσχετα με το αν για να το καταφέρουν πέφτουν στα γόνατα.
Και όλα αυτά, από άτομα που δεν το περίμενα. Έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι αν “στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;” Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει πλέον σ’ αυτό τον τόπο. Ή όλοι αλλοτριώνονται και πουλιούνται με μόνη διαφορά την τιμή και τον χρόνο που θα γίνει αυτό ή εγώ πετάω στη στρατόσφαιρα και δεν μπορώ να αποδεχτώ την παρούσα κατάσταση.
Έχουμε φτάσει να δημιουργούμε ένα περιθώριο στο περιθώριο, μόνο που σε αυτό βρίσκονται όσοι δεν συμμετέχουν στις πραγματικά περιθωριακές ενέργειες και εκ-δηλώσεις των υποτιθέμενων μη περιθωριακών του περιθωρίου.
Για όσους μπερδεύτηκαν, απλά μιλάω για την υποκουλτούρα των αγράμματων και απαίδευτων κομισάριων-παραγόντων, που σπεκουλάροντας με τους τυχάρπαστους λιγούρηδες εκμεταλλεύονται το ψώνιο και την αγωνία τους να μεγαλουργήσουν, προσφέροντας τους γη και ύδωρ με εικονικά συμβόλαια. Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει κάποιους καλοντυμένους κυρίους που τριγυρνούν με έναν χαρτοφύ-λακα στο χέρι δηλώνοντας ότι είναι συγγενείς πολιτικών ή επιχειρηματιών και εξυ-πηρετούν τους πάντες για τα πάντα. Όταν πλέον τα θύματα έχουν καταλάβει τι γίνεται, μένουν μόνο με την ξεφτίλα της κοροϊδίας και την κατακραυγή των φίλων που ξεπούλησαν για το τίποτα.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι, με όλα αυτά ηρωποιούνται οι συκοφάντες και οι ανί-κανοι περνώντας από την “κολυμπήθρα του Σιλωάμ” της όποιας ρευστής πλειοψηφίας και χαρακτηρίζονται ως ανίκανοι, συκοφάντες και ανακατωσούρες, οι ικανοί και αυτοί που δεν θέλουν να συμμετέχουν στην “Πυραμίδα” των επιτήδειων.
Αυτό όμως που με κάνει να βγαίνω πραγματικά από τα ρούχα μου είναι ότι, πάρα πολλοί περιμένουν στην ουρά για να εξαργυρώσουν “τίτλους ευγενείας και ιδιο-κτησίας” και “ακάλυπτες επιταγές” που τους έχουν μοιραστεί αφειδώς. Και όλα αυ-τά γιατί είδαν κόσμο και είπαν να πάρουν κι αυτοί. Όλα μισοτιμής. Τσάμπα πράμα. Με λίγα λόγια βουτούν στο ρέμα με τα μπάζα, τη σαβούρα και τα χημικά απόβλητα γιατί πιστεύουν ότι θα τους βγάλει στην παραλία και όχι στο ρυάκι με το καθαρό νερό, γιατί είναι μικρό και η έξοδος στενή και δύσκολη. Αυτό που δεν ξέρουν ό-μως, είναι ότι, πολλές φορές τα ρέματα βγάζουνε σε βόθρους και όχι σε ειδυλλια-κές παραλίες.
Τέλος πάντων, ότι και να πω φοβάμαι ότι, το μόνο που θα καταφέρω είναι να ανακατώσω τη ξινισμένη σούπα, γιατί οι επιτήδειοι πάλι θα κάνουν τη δουλειά τους. Να δούμε μόνο ως πότε, γιατί τα ρέματα καμιά φορά μπαζώνονται. Άσε δε που όσοι έχτισαν σε μπαζωμένο ρέμα βρήκανε το σπίτι τους στην παραλία.
Δε βαριέσαι, στο κάτω-κάτω στο “περιθώριο” δεν ζούμε; Μέχρι να πιάσει καμιά κα-λή βροχή, ας μάθουμε να ζούμε και στο περιθώριο του περιθωρίου.
Και για να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, πρέπει να πω ότι, όσο βλέπω ρυάκια όπως το “Αναπηρία Τώρα” που φτάσανε στο σημείο να γίνουν ορμητικοί χείμαρροι μαζεύοντας τα γάργαρα νερά του αναπηρικού χώρου, θα ελπίζω.
Βασίλης Δημητριάδης, email: va.dim@mailbox.gr