Η κοινωνία αποτυγχάνει να απευθύνει τις σεξουαλικές και συναισθηματικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες, δηλώνει μια έρευνα αναγνωστών ενός περιοδικού κυρίαρχου στο χώρο της αναπηρίας.
Περισσότερα από 1.000 ερωτηματολόγια επεστράφησαν συμπληρωμένα ζητώντας τους να είναι ειλικρινείς για τη σεξουαλική τους ζωή στο περιοδικό DN.
Μόνο οι μισοί από όσους απάντησαν είχαν ερωτική επαφή τον περασμένο χρόνο.
Το DN καλεί πολιτικούς, φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα μέσα, άτομα από το χώρο της υγείας και κοινωνικούς λειτουργούς να λάβουν το ζήτημα πιο σοβαρά υπόψη.
Και αναφέρει πως τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η κοινωνία αρνείται να απευθύνει τις σεξουαλικές και συναισθηματικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες.
Τα τρία τέταρτα αυτών που συμπλήρωσαν τα ερωτηματολόγια σκέφτηκαν πως ο νόμος θα έπρεπε να αλλάξει και να νομιμοποιήσει την πορνεία.
Η έρευνα δείχνει ότι οι ανάπηροι άντρες είναι δυο φορές πιο πιθανό να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες μιας ιερόδουλης από το γενικό ανδρικό πληθυσμό.
Και το 63% είπε ότι θα έπρεπε να νομιμοποιήσουν τις σεξουαλικές υπηρεσίες αν αυτές ήταν διαθέσιμες.
Και τα επίπεδα της ερωτικής τους αυτοπεποίθησης έδειξαν να είναι πολύ χαμηλά ενώ οι περισσότεροι ένιωσαν πως η κυβέρνηση θα έπρεπε να χρηματοδοτεί ειδικές συμβουλευτικές υπηρεσίες.
Η ανάπηρη ηθοποιός Fernandez, που βοήθησε στην υλοποίηση της έρευνας αυτής, λεει πως τα μέσα θα έπρεπε να δείχνουν μια πιο σφαιρική εικόνα της καθημερινής ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες.
“Μέχρι να έχουμε πιο πολλούς ανάπηρους παρουσιαστές ειδήσεων, εκφωνητές και μουσικούς να λένε τις ιστορίες τους από τη δική μας οπτική και μέχρι οι σωματικά ικανοί άνθρωποι να μας δοκιμάσουν ως συναδέλφους, δεν θα μας μάθουν ως φυσιολογικούς ανθρώπους», είπε
Άγνοια και απομόνωση
Η αναφορά του συγγραφέα, του ανάπηρου ψυχολόγου Simon Parritt, λέει ότι το πρόβλημα χειροτερεύει κατά μακράν από μια ομαδική άρνηση αποδοχής της ύπαρξης του.
“Πολλές ζωές ανθρώπων με αναπηρίες είναι λιγότερο ευτυχισμένες και συναισθηματικά και σεξουαλικά απομονωμένες επειδή έχουμε αγνοήσει αυτό το ζήτημα”, είπε.
“Αλλά επειδή ακριβώς υπάρχουν τόσοι λίγοι ακτιβιστές που πολεμούν για την αλλαγή στο χώρο αυτό, αυτό δεν δικαιολογεί αυτή την αποτυχία της κυβέρνησης ή των φιλανθρωπικών σωματείων να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους”.
Η ενεργός συντάκτρια του Αναπηρία Τώρα, Sarah Hobson, λέει ότι η δημοσιοποίηση θα θέσει μια ποικιλία συστάσεων στην κυβέρνηση και στον εθελοντικό τομέα να απευθύνουν αυτό το ζήτημα.
“Οι ανάπηροι άνθρωποι κατά πολύ ακόμη θεωρούνται να μην είναι σεξουαλικοί”, είπε ένας από αυτούς που απάντησαν στο ερωτηματολόγιο.
Και μια άλλη περιγράφει τους φόβους της για την ερωτική δραστηριότητα, λέγοντας: «Δεν είχα το κουράγιο να δοκιμάσω να έρθω σε σωματική επαφή με το σύζυγο μου… ντρέπομαι να δείξω το σώμα μου σε εκείνον».
Οι μισοί από τους ανθρώπους που ερωτήθηκαν είπαν ότι δεν είχαν λάβει κανένα είδος σεξουαλικής εκπαίδευσης- και πολλοί λένε πως οι επαγγελματίες είναι αδιάφοροι στις ανάγκες τους.
“Οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι σύμβουλοι και οι ειδικοί φαίνονται να μην ενδιαφέρονται καθόλου με τις σεξουαλικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρίες», γράφει άλλος που απάντησε.
Η κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο αντιτίθεται με τις Κάτω Χώρες όπου οι άνθρωποι με αναπηρίες μπορούν να ωφεληθούν από μια εθνική υπηρεσία από το Ίδρυμα Μεσολάβησης για Εναλλακτική Σχέση.
Το ίδρυμα αυτό απασχολεί μια μικρή ομάδα γυναικών και αντρών που είναι λειτουργοί σε θέματα σεξουαλικής φύσεως.
Παρόλο που οι περισσότεροι πληρώνουν την πλήρη τιμή της υπηρεσίας, μερικές Ολλανδικές τοπικές αρχές συμβάλλουν για το κόστος.
Geoff Adams-Spink, BBC News disability affairs correspondent.
Μετάφραση: Άννα Κουλικούρδη, Βιβλιοθηκονόμος-Αρχειονόμος,
akou@ait.edu.gr