Με την παρούσα αναφορά θα ήθελα να καταγγείλω μια σειρά απο ανεπίτρεπτα γεγονότα που δυστυχώς καθορίζουν την ποιότητα κα το περιεχόμενο της ζωής εκατοντάδων ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα του 2004 (αναφέρομαι προφανώς στο γεγονός τον Ολυμπιακών Αγώνων που αναμένεται να συμβάλλει στην ολοκληρωτική ανοικοδόμιση του πορτραίτου της χώρας μας).
Τα περιστατικά αφορούν την προσωπική μου απόπειρα – όντας ο ίδιος άτομο με αναπηρία και χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου – να πραγματοποιήσω τμήμα των θερινών μου διακοπών στην αγαπητή Σίφνο. Η μετάβαση μου στο νησί πραγματοποιήθηκε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, χάρη στην εξυπηρέτηση που μου παρείχαν κάποιοι αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι, (μέλη του πληρώματος του πλοίου ¨’HIGHSPEED 2″, στο οποίο επέβαινα) τους οποίους και ευχαριστώ ιδιαίτερα για κάθε βοήθεια. Τα προβλήματα που αντιμετώπισα σχετίζονται με τη διαμονή μου στο νησί ( δυστυχώς μόνο δύο νύχτες), καθώς και με την επιστροφή μου στην Αθήνα.
Όπως φροντίζω να κάνω κάθε φορά, έτσι και φέτος πρίν αναχωρήσω για τη Σίφνο, αναζήτησα ένα προσβάσιμο μέρος για να διαμείνω με ένα φίλο μου κατά τη διάρκεια των εξαήμερων διακοπών μας. ΄Επειτα από κοπιαστική έρευνα, η κα Μπενάκη μας διαβεβαίωσε ότι το ξενοδοχείο της στον Πλατύ Γιαλό της Σίφνου είχε όλα όσα οφείλει να έχει ένας χώρος προσπελάσιμος για χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου που θέλουν να αυτοεξυπηρετούνται, καλύπτοντας τουλάχιστον τις βασικές τους ανάγκες, χωρίς να εξαρτώνται συνεχώς από το συνοδό τους (που και αυτός δικαιούται μερικές μέρες ξεκούρασης).
Επειδή η εξοικείωση μου με τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζω καθημερινά με αναγκάζει να είμαι επιφυλακτικός απέναντι σε τέτοιου είδους διαβεβαιώσεις, επικοινώνησα αρκετές φορές τηλεφωνικά με την κ. Μπενάκη, ζητώντας της να μου περιγράψει το χώρο, προκειμένου να είμαι πράγματι βέβαιος ότι μπορώ να διαμείνω στο ξενοδοχείο της. Σε απάντηση στα αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα μου, η κα Μπενάκη με πληροφόρησε πώς το ξενοδοχείο της είχε μόνο ένα σκαλοπάτι στην είσοδο και κατά τα άλλα τηρούσε όλες τις προδιαγραφές που ζητούσα (προσβάσιμο μπάνιο και λοιποί εσωτερικοί χώροι).
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στο ξενοδοχείο, κατάλαβα ότι η κα Μπενάκη μου είχε πεί ψέματα. Ένα μεγάλο σκαλοπάτι στην είσοδο, άλλο ένα μεγάλο σκαλοπάτι προκειμένου να βγείς στον ακάλυπτο και άλλα τρια σκαλοπάτια (ένα μεγάλο και δύο μικρά) που σε οδηγούν στο δωμάτιο – ένα δωμάτιο με τόσα έπιπλα όσα χρειάζονται για να δυσκολέψουν τη μετακίνηση σου εντός του χώρου, δημιουργώντας ένα στενόμακρο διάδρομο στον οποίο μετά βίας χωράει η αναπηρική καρέκλα, πόσο μάλλον ένας λίγο μεγαλύτερος περπατητήρας. Το μεγάλο σκαλοπάτι στη βεράντα συμπληρώνει απλώς το σωρό των εμποδίων που μας καλωσορίζουν.
Η απάντηση της κας Μπενάκη στις διαμαρτυρίες μου υπηρξε αφοπλιστική: «Σας είπα ότι υπάρχει μόνο ένα σκαλοπάτι γιατί εφόσον μπορείτε να ανεβείτε το πρώτο, θεώρησα ότι θα μπορέσετε να ανεβείτε και τα υπόλοιπα!». Κατά τα άλλα εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να πληρώνουμε 70 ευρώ την ημέρα για ένα δωμάτιο, χωρίς κλιματισμό και χωρίς τηλεόραση.
Η έκπληξη μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν, αποφασίζοντας να βγούμε κατά τις 23:00, η κα Μπενάκη μας πληροφορεί ότι σε μισή ώρα θα κλείσει την κεντρική είσοδο γιατί είναι αργά! Αν θέλουμε να αργήσουμε θα πρέπει να μπούμε από την πίσω είσοδο και να ανεβούμε τρία σκαλοπάτια, όπως λέει.
Φτάνοντας στις 3:30, συνειδητοποιούμε πως τα σκαλοπάτια που πρέπει να ανεβούμε δεν είναι 3 αλλά 6 (ίσως και 7)! Το άλλο πρωϊ, η κα Μπενάκη είχε το θράσος να μας ρωτήσει πως τα καταφέραμε την προηγούμενη νύχτα. Όταν της απαντάω ότι τα σκαλοπάτια δεν ήταν τρία αλλά 7, η απάντηση της με αφήνει και πάλι άφωνο: «ε, τι να κάνουμε», ήταν το μόνο που είπε.
Ενημερώνωντας τη μητέρα μου για το πώς έχει η κατάσταση, εκείνη με δικά της τηλεφωνήματα από την Αθήνα αναγκάζεται να διακόψει τις δικές της διακοπές και πληροφορεί την κα Μπενάκη ότι, αν δεν φροντίσει η ίδια για τη μεταφορά μας σε άλλο, κατάλληλο ξενοδοχείο, θα αναγκαστεί να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα, καλώντας ακόμα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Στο μεταξύ, η αστυνομία της Σίφνου σηκώνει τα χέρια ψηλά γιατί, όπως λέει, στο νησί γίνεται ο χαμός και αδυνατεί να κάνει κάτι.
Φοβούμενη την απειλή, η κα Μπενάκη μου εγγυάται ότι το βράδυ, μετά την επιστροφή μου από την έξοδο, είναι πρόθυμη να μου ανοίξει την μπροστινή πόρτα προκειμένου να αποφύγω τα σκαλοπάτια στην πίσω μεριά, αρκεί να της τηλεφωνήσω μόλις φτάσω έξω απο το ξενοδοχείο. Εγώ, επειδή δεν της έχω πλέον εμπιστοσύνη, της ζητάω να μου δώσει ένα κλειδί. Εκείνη αρνείται και υπόσχεται πώς θα μου ανοίξει, ότι ώρα και αν είναι.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, αυτή τη φορά στη 1:35, τηλεφωνώ και στους δύο αριθμούς και ακούω το τηλέφωνο που χτυπάει από μέσα. Έπειτα από πολλές προσπάθειες, και αφού δεν μου απαντά κανείς, προχωράω στο διπλανό κτήριο και για καλή μου τύχη, βρίσκω την ανηψιά της κας Μπενάκη και μου ανοίγει τη μπροστινή πόρτα.
Την επόμενη, η κα Μπενάκη προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα δίνοντας μου τελικά το κλειδί της κύριας εισόδου, ωστόσο είναι πλέον αργά γιατί είμαστε αποφασισμένοι να γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα αφού η υπομονή μας έχει εξαντληθεί και οι διακοπές μας έχουν καταστραφεί.
Με κόπο εξασφαλίζουμε δύο εισητήρια για το συμβατικό πλοίο των 23:25 με το όνομα «ΑΠΟΛΛΩΝ ΕXPRESS» το πλοίο φτάνει με καθυστέρηση 15 περίπου λεπτών και όταν φτάνει, οι υπεύθυνοι που δένουν το πλοίο με βοηθουν να επιβιβαστώ. Με οδηγούν στο ασανσέρ για τα εμπορεύματα, στο οποίο χωράω μόνο όρθιος με το αμαξίδιο μου κλειστό. Το ασανσέρ σταματάει στον πέμπτο και απο εκεί ανεβαίνω με τη βοήθεια του μοναδικού αξοπρεπούς ανθρώπου από το πλήρωμα του πλοίου (οι κύροι που με βοήθησαν στην αρχή δουλεύουν στο λιμάνι της Σίφνου και παρέμειναν στο νησί).
Για τις επόμενες έξι ώρες αρχίζει η καινούρια μας ταλαιπωρία αφου στο πλοίο δεν υπάρχει ελεύθερη θέση και όταν ρωτάω τον υπεύθυνο που να καθίσω, μου απαντά να κάτσω όπου βρώ και να κάνω ότι νομίζω. Με υποχρεώνει να κάτσω στο αμαξίδιο μου για πεντέμιση ώρες, δίπλα στις σκάλες και ανάμεσα στους δεκάδες επιβάτες που έχουν ξαπλώσει καταμεσής του διαδρόμου. Το σκηνικό θυμίζει πεδίο μάχης και εγώ δίνω τη δική μου μάχη αγνοώντας τους πόνους που μου προκαλεί η πολύωρη παραμονή μου στο αναπηρικό αμαξίδιο.
Όταν το πλοίο φτάνει στον Πειραιά, ζητούμε από τους υπεύθυνους να μας καθοδηγήσουν για να αποβιβαστούμε από το πλοίο. Ύστερα από επανειλλημένες εκκλήσεις, ένας υπάλληλος, μας καθοδηγεί στις σκάλες (όχι στο ασανσέρ γιατί αυτό βρίσκεται στους πάνω ορόφους και ο κύριος αδυνατούσε να με βοηθήσει να ανέβω τις σκάλες). Ο φίλος μου και συνοδός μου μεταφέρει τα πράγματα μας και δεν μπορεί να με κατεβάσει εκείνος, παρόλο που ο αναιδέστατος υπάλληλος τον προστάζει στην κυριολεξία να αφήσει τα πράγματα και να με κατεβάσει, ακόμη και όταν ο συνοδός μου επαναλαμβάνει ότι χρειάζεται βοήθεια. Μάρτυρες στο συμβάν είναι και διάφοροι υπάλληλοι που καθαρίζουν το πλοίο (όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες έχουν αποβιβαστεί) που όμως αδιαφορούν πλήρως για το τι συμβαίνει. Μόνο με την εμφάνιση της μητέρας μου αποφασίζει επιτέλους κάποιος απο το πλήρωμα να με βοηθήσει να κατέβω την εξωτερική σκάλα ( για το ασανσέρ ούτε λόγος).
Το γεγονός αποτελεί αφορμή για να ζητήσουμε εξηγήσεις από τον Ύπαρχο κ. Κουκορίνη. Όταν τον ρωτάμε γιατί μου δώθηκε εισητήριο αφού δεν υπήρχαν θέσεις ούτε ασανσέρ πέρα απο αυτό για τα εμπορεύματα, εκείνος απαντά πως μου έκανε χάρη να με αφήσει να χρησημοποιήσω το μικροσκοπικό ασανσέρ του πλοίου (και αυτό μόνο για την άνοδο). Όταν η μητέρα μου ζητά τα ονόματα των υπαλλήλων προκειμένου να υποβάλλει μηνύσεις στους υπεύθυνους, ο ίδιος αναιδέστατος κύριος που αρνήθηκε προηγουμένως να βοηθήσει απειλεί πως θα της δώσει ένα χαστούκι! Ακολουθεί μια καταγγελία από μέρους μου στο λιμεναρχείο Πειραιά και η συνέχεια έπεται.
Ελπίζω το συγκεκριμένο περιστατικό να αποτελέσει αφορμή για να μπούν κάποια πράγματα στη θέση τους και να καταλάβουν μερικοί ότι η χώρα μας βρίσκεται ακόμα αιώνες πίσω σε ζητήματα που δεν απαιτούν απλώς κοινωνική ευαιθησία αλλά σχετίζονται κατά πολύ περισσότερο με την υποχρέωση της πολιτείας να σέβεται τους ανθρώπους με αναπηρία και να μην τους αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Εύχομαι η αναφορά μου να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και χαίρομαι που μπορώ και εγώ να υψώνω τη φωνή μου φωνάζοντας για όσα κάποιοι αγνοούν ή αποκρύπτουν. Να δούμε ποιός θα φάει τελικά το χαστούκι.
Φιλικά,
Νικόλας Περδικάρης, (Απόφοιτος της Σχολής Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών και φοιτητής Μεταπτυχιακού Τμήματος του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών).
Διεύθυνση: Δαμασκινού 2 Πάτημα Χαλανδρίου
15238 Αθήνα
Τηλ: 210 – 6083324 & 6973388867
E mail: perdikarisn@yahoo.gr
Τρίτη 19/8/2003.