Η έννοια και η ουσία της Αποκατάστασης ορίζεται από τον Ελληνικό Νόμο. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν είναι αρμόδιο να κρίνει καμία δημόσια ή ιδιωτική πρωτοβουλία που νομίμως ή όχι ακόμη νομίμως ή αρμοδίως ή αναρμοδίως φέρει το προσδιορισμό «Αποκατάσταση» ή παραπέμπει στον όρο «Αποκατάσταση».
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ απλώς παρατηρεί, σχολιάζει και καταγράφει αυτά που συμβαίνουν στον κλειστό κοινωνικό κύκλο της κοινότητας που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας και απλώς τα αναπαράγει κατά άλλους επιτυχημένα και κατά άλλους αποτυχημένα.
Εάν χρησιμοποιήσουμε συμβατικά τον όρο αποκατάσταση και στο βαθμό που η αναπηρία είναι εμπειρία οικουμενική τότε ας τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως από την Ελλάδα απουσιάζουν κάποια βασικά εργαλεία ανάπτυξης πολιτισμού αναπηρίας (disability culture), τρόπου ζωής (disability lifestyle) και αυτό-συνηγορίας (self-advocation) όπως λ.χ.:
1. Συμβουλευτική Ομοτίμων (peer support).
2. Role Model.
3. Ομάδες αυτοβοήθειας.
4. Κέντρα για την Ανεξάρτητη Διαβίωση.
5. Κέντρα Πληροφόρησης.
Η έλλειψη των προαναφερθέντων δομών αφήνει ένα μεγάλο κενό στον εξοπλισμό του ανθρώπου με αναπηρία με τις βασικές γνώσεις ώστε, σε σύντομο χρόνο ύστερα από την απόκτηση της παράλυσης, να επιστρέψει στην κοινότητα και με αυτοπεποίθηση να οργανώσει την αντεπίθεσή του πάνω από το αναπηρικό του κάθισμα. Όσο πιο υψηλή είναι η τετραπληγία τόσο μεγαλύτερη και επιμελέστερη πρέπει να είναι η προετοιμασία της επανόδου ώστε ο άνθρωπος
1. Να γνωρίζει το παράλυτο μέρος του σώματός του, τις υλικές του αντοχές και τους πρακτικούς τρόπους ικανοποίησης των αναγκών του.
2. Να αποκτήσει διαπραγματευτικές ικανότητες επειδή αμέσως μετά την παράλυση και ιδιαιτέρως αμέσως μετά την τετραπληγία όλα τίθενται υπό διαπραγμάτευση (ακόμη και οι ζωτικές λειτουργίες είναι διαπραγματεύσιμες).
3. Να οργανώσει και να οχυρώσει τη διαπραγματευτική του θέση και τη ρητορική της νέας του κανονικότητας.
4. Να ανασυγκροτήσει τη νέα του κοινωνική, επαγγελματική και πολιτική του εικόνα και θέση.
Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της αναπηρίας είναι η άγνοια, όχι μόνο της αναπηρίας, όσο η άγνοια των ενδεχόμενων ανασυγκρότησης ύστερα από την τραγωδία.
Οι ικανοί σωματικά έχουν την ευχέρεια να κάνουν λάθη διότι «όποιος έχει μυαλό έχει ποδάρια». Οι παραπληγικοί μπορούν εύκολα να υποκαταστήσουν τα «ποδάρια» με τα χέρια. Τόσο για τους ικανούς σωματικά όσο και για τους παραπληγικούς «το μυαλό είναι επιλογή».
Για τους τετραπληγικούς το μυαλό και η ευφυΐα είναι υποχρέωση: Η τετραπληγία σημαίνει «ζωή υπό επιτήρηση» όταν ο τετραπληγικός είναι πολύ τυχερός και έχει ανθρώπους να τον υποστηρίζουν. Οι τετραπληγικοί «ζουν σαν να ζουν σε βιτρίνα». Πάντα κάποιος τους βλέπει, τους ακούει και τους παρακολουθεί. Το χειρότερο είναι πως αυτός ο κάποιος αισθάνεται την υπεροχή και την επάρκεια να κρίνει τον τετραπληγικό ακόμη και όταν δεν έχει ιδέα από τις λ.χ. επαγγελματικές δραστηριότητες του τετραπληγικού.
Μία τέτοια επανεκπαίδευση σε βάθος δε μπορεί παρά να δοθεί μόνο από ομοτίμους συμβούλους στο πλαίσιο ομάδων αυτοβοήθειας, κέντρων για την ανεξάρτητη διαβίωση και κέντρων πληροφόρησης.