Από το 1982 που άρχισαν να συγκροτούνται στην πράξη τα Κοινοτικά Προγράμματα υπάρχει ένα τεράστιο κενό για την υποστήριξη των ανθρώπων με σοβαρές τετραπληγίες.

Το 1982 δεν βρέθηκαν πολλοί τετραπληγικοί και οι ελάχιστοι που βρέθηκαν είχαν κάποιες πολυομυελίτιδες και κάποιες χαμηλές τετραπληγίες. Εκείνη την εποχή ακόμη υπήρχαν ελάχιστοι τετραπληγικοί σε όλη την Ελλάδα.
Από το 1993 και μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτοι τετραπληγικοί που ερχόντουσαν από κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού. Για όλους αυτούς ήταν αδύνατο να συμμετέχουν στα Προγράμματα Επαγγελματικής Κατάρτισης. Όσοι από αυτούς είχαν ανώτατες σπουδές ήταν αδύνατο να συμμετέχουν ως εκπαιδευτικοί στα διάφορα Κοινοτικά Προγράμματα επειδή ήταν απροσπέλαστα. Μόνο από το 2001 τα κτίρια που στεγάζονται τα Κοινοτικά Προγραμματα είναι υποχρεωτικό να είναι προσπελάσιμα για ανθρώπους με σοβαρές τετραπληγίες.
Όμως όσο και αν έχει αλλάξει η νομοθεσία, όσο και αν οι τεχνικοί προσπαθούν φιλότιμα να σχεδιάσουν την προσπελασιμότητα ακόμη και το 2002 όλα τα μέσα μαζικών μεταφορών είναι απροσπέλαστα και στην πλειοψηφία τους τα κτίρια όπου στεγάζονται κοινόχρηστες υπηρεσίες είναι επίσης απροσπέλαστα.
Η έννοια της προσπελασιμότητας αλλάζει όταν πρόκειται για τετραπληγικούς επειδή λ.χ. η τουαλέτα μπορεί να είναι προσπελάσιμη μόνο όταν μπορεί να χωρέσει μέσα σε αυτήν εκτός από το αναπηρικό κάθισμα και ο βοηθός.
Το πρώτο σοβαρό Κοινοτικό Πρόγραμμα που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τους ανθρώπους με αναπηρίες ήταν το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι». Όμως, επειδή εκ κατασκευής το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» οργανώθηκε σε ΚΑΠΗ προορίστηκε να εξυπηρετεί (εάν εξυπηρετεί) μόνο ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Κατ΄εξαίρεση εξυπηρετούνται και άνθρωποι με σοβαρές τετραπληγίες, αλλά μόνον όταν οι γονείς τους βρίσκονται στην τρίτη ηλικία και άρα είναι δικαιούχοι των υπηρεσιών των Προγραμμάτων «Βοήθεια στο Σπίτι».
Έτσι ενώ έχουμε πολλά προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι» σε πολλούς δήμους σε όλη τη χώρα κανένα από αυτά δεν παρέχει υπηρεσίες σε ανθρώπους με σοβαρές τετραπληγίες.
Το 2001 προκηρύχθηκε το Πρόγραμμα Equal που αντικειμενικά έδινε πολλές δυνατότητες για την επιχειρηματική συγκρότηση δικτύων υποστήριξης των καθημερινών αναγκών των ανθρώπων με αναπηρίες. Όμως, δεν κατετέθη κανένα πρόγραμμα, ίσως επειδή ακόμη και σήμερα οι συντάκτες των προγραμμάτων δεν έχουν αντιληφθεί αυτό το κενό.
Το 2001 το Υπουργείο Ανάπτυξης έχει προκηρύξει μία σειρά προγραμμάτων που αφορούν την επιχειρηματικότητα των νέων επιστημόνων. Στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων δίνεται η δυνατότητα της συγκρότησης επιχειρήσεων για νοσηλεία κατ’ οίκον σε νέους νοσηλευτές. Όμως και εδώ δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον επειδή σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις οι επαγγελματίες της νοσηλευτικής θεωρούν την επιχειρηματική δραστηριότητα ως ένα ενδεχόμενο σταδιοδρομίας. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή πως μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις οι νοσηλευτές κάνουν έναρξη επαγγέλματος αμέσως μετά την αποφοίτησή τους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία περιμένουν να διοριστούν στο Δημόσιο ή να προσληφθούν σε κάποια ιδιωτική κλινική ή σε κάποιο ιδιωτικό ιατρείο.
Τα παραπάνω αποτελούν ένδειξη πως η κοινωνική μειονότητα των τετραπληγικών δεν γίνεται αντιληπτή ως μία μειονότητα καταναλωτών και για αυτό δεν υπάρχουν προγράμματα που να απευθύνονται σε αυτούς.
Πολλά δείχνουν να αλλάζουν με τα νέα προγράμματα της Κοινωνίας των Πληροφοριών και ιδιαιτέρως με το eEurope, το eContent αλλά και όλα τα άλλα αντίστοιχα προγράμματα. Όμως, το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν τεράστια κενά και ίσως για αυτό ακόμη στην Ελλάδα δεν έχουν αποδώσει πρακτικά αποτελέσματα αυτά τα νέα προγράμματα.
Οι ανάγκες είναι πάρα πολύ μεγάλες. Χρειάζονται δράσεις για την ευαισθητοποίηση των επιχειρήσεων που υλοποιούν Κοινοτικά Προγράμματα ώστε τα επόμενα προγράμματα εκ κατασκευής να προβλέπουν και την εξυπηρέτηση των ανθρώπων με αναπηρίες.