Ο 23χρονος Θάνος Παππάς από μικρός ονειρευόταν να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο που θα είχε ο ίδιος «ζωγραφίσει». Σήμερα, ως μέλος της ομάδας «Exarsis», μαζί με τον συνεργάτη του Κωνσταντίνο Μαλανδρίνο, αναλαμβάνουν ολοκληρωμένες μελέτες σχεδιασμού οχημάτων.

Στην Ελλάδα; Ναι! Με ορμητήριο την Ελλάδα, άλλωστε, ο κ. Παππάς κέρδισε προ διμήνου το διαγωνισμό της FIAT με θέμα «Σχεδιάστε το μέλλον της προσβασιμότητας», ενώ ήδη από το 2012, στο πλαίσιο της πρακτικής του στο Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, συνεργαζόταν από τη Σύρο με την εταιρεία Korres Engineering για το Project D3, ένα όχημα πόλης για οδήγηση από ανθρώπους που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο. Ο κ. Παππάς συμμετέχει στο ελληνικό Βραβείο Επιχειρηματικότητας με ένα υβριδικό (ή και αμιγώς ηλεκτροκίνητο) μικρό όχημα που θα κατασκευαστεί στην Ελλάδα σε επιβατική ή επαγγελματική έκδοση, με δυνατότητα και για χρήση από άτομα με ειδικές ανάγκες.

Σχεδιαστής αυτοκινήτων στην Ελλάδα;

Οταν ήμουν οκτώ-εννιά ετών και έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω σχεδιαστής αυτοκινήτων, όλοι με αντιμετώπιζαν σαν να έλεγα ότι ήθελα να γίνω… αστροναύτης. Ομως δεν το έβαλα κάτω.

Πώς σας ήρθε η ιδέα σε τόσο μικρή ηλικία;

Εκανα παρέα με τους άντρες της οικογένειας, οι οποίοι συζητούσαν συνεχώς για αυτοκίνητα. Ο πατέρας μου, επιπλέον, έφερνε στο σπίτι περιοδικά για το αυτοκίνητο. Βρήκα εκεί κάτι σαν καταφύγιο και άρχισα να ζωγραφίζω αυτοκίνητα στα περιθώρια των τετραδίων μου. Γνώριζα και είχα ως πρότυπα όλους τους Ελληνες σχεδιαστές: τον Σωτήρη Κωβό, που έχει σχεδιάσει τα περισσότερα Toyota που γνωρίζουμε, τον Ανδρέα Ζαπατίνα, που υπήρξε σχεδιαστής στη Subaru, και, φυσικά, τον Αλέξανδρο Ισιγόνη που σχεδίασε το αυθεντικό Mini Cooper.

Ηταν ο πατέρας σας «τρελαμένος» με τα αυτοκίνητα;

Οχι. Ηταν δάσκαλος, όπως και η μητέρα μου. Αλλά εκείνη την εποχή οι άνθρωποι μπορούσαν να αγοράζουν αυτοκίνητα και έτσι παρακολουθούσαν όλα τα νέα μοντέλα. Κάθε φορά που ένας φίλος έπαιρνε καινούργιο αυτοκίνητο, περνούσαμε από το σπίτι του για να το «εξετάσουμε»! Από 13 ετών οι γνώσεις μου είχαν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που όλοι εμένα εμπιστεύονταν.

Ενα αυτοδίδακτο παιδί;

Μόνος του κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ο πατέρας μου με πήγαινε κάθε χρόνο στο Ελληνικό στην Εκθεση Αυτοκινήτου και για μένα ήταν η πιο συγκλονιστική ημέρα του χρόνου. Εκεί γνώρισα ανθρώπους που με συμβούλευσαν και με βοήθησαν πολύ να βελτιωθώ στο σκίτσο μου: τον κ. Ιάκωβο Κρομμυδά, που δούλεψε για λίγο ως σχεδιαστής στην Jaguar, τον κ. Κώστα Στεφανή, που κάνει την εκπομπή «Traction», τον κ. Κώστα Καββαθά από τους «4 Τροχούς»… Αργότερα, βέβαια, ο κ. Δημήτρης Κορρές ήταν συνεχώς διαθέσιμος να μου εξηγεί πράγματα που δεν ήξερα – όπως και ο Κωνσταντίνος Μαλανδρίνος. Χωρίς κανένα κίνητρο.

Είχατε τόσο ταλέντο;

Ημουν σίγουρα ο καλύτερος στην τάξη, ο καλύτερος στο σχολείο… ίσως ο καλύτερος στην Καλαμάτα. Κυρίως επειδή δεν ασχολιόταν κανένας άλλος με το σχεδιασμό αυτοκινήτων και δεν είχα ανταγωνισμό! Αλλά, όταν στο λύκειο άρχισα να μπαίνω στο Ιντερνετ και να βλέπω τι έκαναν άλλοι συνομήλικοί μου στο εξωτερικό, κατάλαβα ότι ήμουν ένα τίποτα.

Απογοητευτήκατε;

Ηταν μια δημιουργική απογοήτευση, που με ώθησε στο να θέσω τον πήχη πιο ψηλά.

Επιλέγοντας το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, δεν περάσατε… κάτω από τον πήχη;

Τα οικονομικά μας δεν μου επέτρεπαν να σπουδάσω εκτός Ελλάδας. Ηταν η μοναδική σχολή που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και γνώρισα εκπληκτικούς καθηγητές, που είχαν όραμα για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Προσωπικά δεν αντιλήφθηκα καμία έκπτωση στο επίπεδο σπουδών, εάν εξαιρέσουμε το κομμάτι του εργαστηριακού εξοπλισμού.

Γιατί επιλέξατε να σχεδιάσετε ένα όχημα για αναπήρους;

Με επηρέασαν οι καθηγητές μου. Ενιωθα πάντα μια ενοχή για τον τρόπο ζωής που έβλεπα να προβάλλεται γενικότερα μέσα από το αυτοκίνητο και που νομίζω ότι έχει παρερμηνευτεί ως σημάδι κύρους. Δηλαδή οι πλούσιοι στο Ντουμπάι ή στο Μονακό αγοράζουν αυτοκίνητα-έργα τέχνης και τα κρύβουν στο γκαράζ τους, ενώ όσοι έχουν πραγματικό πάθος είναι συνήθως από χαμηλότερα οικονομικά στρώματα και δεν μπορούν να τα βλέπουν παρά μόνο σε… αφίσα στο δωμάτιό τους!

Ως νέο παιδί δεν «καιγόσασταν» να σχεδιάσετε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο;

Ισως. Αλλά σκέφτηκα πως υπάρχουν ήδη πολύ καλύτεροι από εμένα σε αυτόν τον τομέα, όπως ο Αλέξανδρος Λιώκης, ο οποίος έκανε μάστερ στο εξωτερικό και εργάζεται ήδη στη Maserati. Γνωρίζω τις δυνάμεις μου. Εχω δουλέψει περισσότερο πάνω στην επίλυση προβλημάτων και είναι σημαντικότερο για εμένα, εάν γίνεται, να προσφέρω.

Η ιδέα σας είναι και επιχειρηματικά επωφελής;

Υπάρχει πολύς χώρος στην παγκόσμια αγορά για ένα μικρό, ελαφρύ όχημα πόλης για αναπήρους, το οποίο θα μπορούσε να παραχθεί και σε επαγγελματική έκδοση για εταιρείες delivery – χωρίς να χρειάζεται ο οδηγός να είναι ανάπηρος. Είναι η μόνη λύση για να κατασκευαστεί κάτι στην Ελλάδα.

Τώρα, μέσα στην οικονομική κρίση;

Ναι. Διότι είναι κάτι ανάμεσα σε αυτοκίνητο και μηχανή με πολύ απλή κατασκευή – όπως απαιτεί σήμερα η παγκόσμια τάση μέχρι 400 κιλά και με τελική ταχύτητα έως 45 χλμ. την ώρα.

Μπορεί να επιβιώσει κάποια αυτοκινητοβιομηχανία στη χώρα μας;

Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα με την παραγωγή αυτοκινήτου ασχολούνται μόνο η Namco στη Θεσσαλονίκη, που ετοιμάζεται να βγάλει το νέο Pony, αλλά αντιμετωπίζει ισχυρό ανταγωνισμό από το εξωτερικό, και ο κ. Ηλίας Γαγανέλης που φτιάχνει ρεπλίκες Porsche. Η ΕΛΒΟ έκλεισε – ενώ είχε μια εξαιρετική ευκαιρία το 2000, με κονδύλια από την Ευρώπη, να παράγει επιβατικά αυτοκίνητα για να παραμείνει βιώσιμη. Αλλά αυτό που έγινε τότε ήταν ότι κατασκευάστηκε μόνο ένα πρωτότυπο όχημα, το Aletis, που ήταν μάλιστα ανοικτό, μικρό και ιδανικό για τα νησιά, από κάποιον που κέρδισε το διαγωνισμό, και μετά τίποτα.

Εσείς πώς θα τα καταφέρετε;

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές βιομηχανίες μετάλλου, αλουμινίου, κρυστάλλων, φρένων, οτιδήποτε. Γνωρίζω ελληνικές εταιρείες που κατασκευάζουν εσωτερικά αυτοκινήτων για το εξωτερικό. Ισως θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε διαύλους επικοινωνίας και για μια φορά να συνεργαστούμε όλοι μαζί!

Ολοι μαζί εναντίον των Γερμανών, των Ιταλών και των Γάλλων;

Θα στοχεύσουμε πάρα πολύ και στην ενοικίαση. Και θα κρατήσουμε χαμηλά το κόστος κάτω από 10.000 ευρώ. Ενώ το αντίστοιχο αυτοκίνητο του ξένου ανταγωνιστή κοστίζει 25.000 ευρώ και χωράει μόνο ένα άτομο.

Εάν δεν βρείτε χρηματοδότηση;

Πιστεύω ότι θα βρεθούν χρηματοδότες, διότι θα δουν το περιθώριο κέρδους που υπάρχει. Δεν είναι μια ιδέα που έβγαλα από το μυαλό μου ένα βράδυ. Είδα ότι υπάρχει πραγματική ανάγκη.

Γιατί δεν επιλέξατε να εργαστείτε ως σχεδιαστής με καλό μισθό σε μια εταιρεία του εξωτερικού, όπως η FIAT, από τη στιγμή που κερδίσατε και το διαγωνισμό;

Για να δουλέψω στη FIAT, θα έπρεπε να κάνω μεταπτυχιακό. Πρώτον, δεν έχω τα χρήματα. Δεύτερον, πάρα πολλοί άνθρωποι αποκτούν μεταπτυχιακό και μένουν άνεργοι. Πιστεύω ότι μπορώ να είμαι πιο παραγωγικός σε μια εταιρεία.

Θα είστε, λοιπόν, μέρος του «success story» της ελληνικής οικονομίας;

Ε, δεν νομίζω, δυστυχώς, ότι υπάρχει success story. Βλέπω τους συνομηλίκους μου να απελπίζονται. Να γυρίζουν πίσω στους γονείς τους μετά τη σχολή και να μην ξέρουν τι να κάνουν. Ακόμη και οι άνθρωποι στην αγορά εργασίας μάς λένε ότι δεν θα έχουμε δουλειά. Και αυτό μας φρενάρει. Οπότε νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να το αγνοήσουμε.

Με ποιον τρόπο;

Κατ’ αρχάς δεν έχω να χάσω τίποτα. Εχω μάθει να ζω με την αβεβαιότητα. Αλλά θέλω να πω κάτι. Αναλαμβάνουμε δουλειές -project εταιρικής ταυτότητας και ιστοσελίδες- μαζί με έναν φίλο μου που έχει τελειώσει πληροφορική. Είχαμε την ελπίδα πως θα είμαστε νόμιμοι. Με το καλημέρα σας, όμως, χρειαζόμαστε 260 ευρώ ΤΕΒΕ, ενώ εμείς πολλές φορές βγάζουμε λιγότερα. Ε, πώς θα επιβιώσουμε; Θα ζητάμε από τους γονείς μας;

Γι’ αυτό η δική σας γενιά όλο πίνει καφέ και ζητάει από τους γονείς;

Κατά τη γνώμη μου φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, που στραγγίζει τα παιδιά από όλη τους την ενέργεια. Οταν από το Δημοτικό η ύλη είναι τόσο βαρετή και δύσκολη και μετά σε υποχρεώνουν να κάθεσαι με τις ώρες στο φροντιστήριο και δεν σου μένει καθόλου ελεύθερος χρόνος, πώς να μη βγει ψυχολογικά κατεστραμμένος ένας νέος από το λύκειο; Προσωπικά ό,τι έχω μάθει το έχω μάθει στον ελεύθερο χρόνο μου. Είναι δηλαδή ηλίθιοι στο εξωτερικό, που μετά τις 4 το απόγευμα τα παιδιά είναι ελεύθερα για να δημιουργούν και να ψάχνουν;

Δεν νιώθετε ότι θα «χάσετε» επειδή δεν θα έχετε την ευκαιρία να ζήσετε για κάποιο διάστημα εκτός Ελλάδας;

Σίγουρα. Θα ήταν μεγάλη εμπειρία. Πήγα στο Τορίνο στη FIAT και είδα πώς δουλεύουν εκεί οι άνθρωποι. Είναι πιο χαρούμενοι, νιώθουν σαν ομάδα. Ισως κάποτε να έχω ένα μισθό και να μπορώ να μείνω σε μια άλλη χώρα. Αλλά δεν θέλω να φύγω επειδή με διώχνουν.

Εάν δεν πετύχουν τα σχέδιά σας;

Είμαι προετοιμασμένος και για την αποτυχία. Αλλά πιστεύω ότι άμα προσπαθείς πολύ, κάτι θα γίνει. Οχι καρμικά, αλλά γιατί πραγματικά χρειάζεται να γίνει.

Τι αυτοκίνητο οδηγείτε;

Δεν μπορώ να έχω δικό μου αυτοκίνητο. Οδηγώ όλα τα αυτοκίνητα των συγγενών και των φίλων.

Το αυτοκίνητο των ονείρων σας;

Θα ήθελα να είχα την εμπειρία οδήγησης μιας Ferrari σε πίστα, αλλά δεν είμαι έτοιμος. Τα οχήματα δεν είναι για πλάκα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

kathimerini.gr