Από τις πρώτες περιγραφές περιστατικών με ΣΚΠ από το Charcot το 1868, φάνηκε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα σε στρεσσογόνα γεγονότα και την εμφάνιση ή εξέλιξη της νόσου χωρίς όμως να έχουν ακόμη διερευνηθεί σε βάθος οι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που οδηγούν σ’ αυτήν.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο διερευνόνται τα βιολογικά αποτελέσματα του άγχους αφού αυτό έχει αναδειχθεί σε μάστιγα της εποχής μας και σχεδόν όλα τα νοσήματα από μία απλή γριππώδη συνδρομή έως τον καρκίνο επηρεάζονται αρνητικά απ’ αυτό.

Μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες με τη χρήση ερωτηματολογίων κατέδειξαν ότι το άγχος σχετίζεται με την εμφάνιση της νόσου αλλά και με τις υποτροπές που παρουσιάζονται. Παραδόξως όμως, πολύ ισχυρά στρεσσογόνα ερεθίσματα όπως ένας πόλεμος ή μία σοβαρή σωματική βλάβη δρουν ευεργετικά στην πορεία της νόσου. Μέσω ανοσολογικών εργασιών αποδείχθηκε ότι τα παραπάνω προκαλούν ανοσοκαταστολή είναι δηλαδή σαν να παίρνει ο ασθενής κορτιζόνη ή ιντερφερόνη, ενώ μέτρια ή σοβαρά γεγονότα, αλλά όχι αυτά που είναι θέμα ζωής ή θανάτου, όπως προβλήματα στο γάμο, οικονομικά, επαγγελματικά, εγκυμοσύνη –λοχεία κλπ, απορυθμίζουν την ισσοροπία του ανοσοποιητικού και οδηγούν σε κλινικές ή υποκλινικές υποτροπές της νόσου. Το άγχος φαίνεται ότι επιδράει μέσω ορμονών και γενικότερα μέσω του αυτόνομου νευρικού συστήματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι ο συνδιασμός της μαγνητικής τομογραφίας, ανοσολογικών εξετάσεων και λεπτομερούς κλινικής εξέτασης μπορούν να μας δείξουν τις πιθανές επιπτώσεις του άγχους στην πορεία της νόσου.

Δρ. Ε. Κουτσουράκη, Νευρολόγος