Σε άρθρο του Ηλία Kαζάνη (ερευνητή βιολόγου στο Πανεπιστήμιο του Cambridge) στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 18/1, διαβάσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για την εξυγίανση του ελληνικού συστήματος υγείας και τον εξορθολογισμό των δαπανών, που απαιτεί ωστόσο τόσο την παρακολούθηση και καταγραφή των παρεχόμενων θεραπευτικών πράξεων, όσο και την εκπαίδευση των πολιτών σε ορθολογική αντιμετώπιση των ζητημάτων υγείας.
Σύμφωνα με τον ερευνητή, η θεραπευτική πράξη εμπεριέχει σε μεγάλο βαθμό ανισοδυναμία πληροφόρησης, καθώς θεραπευτής και θεραπευόμενος κατέχουν διαφορετικό επίπεδο γνώσεων. Μια σημαντική παραλλαγή της ανισοδυναμίας πληροφόρησης αποτελεί η κατάσταση στην οποία ο θεραπευτής γνωρίζει «πως δεν γνωρίζει και πολλά» για τη θεραπεία. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι και η περίπτωση της αποθήκευσης και χρήσης βλαστικών κυττάρων από το ομφαλοπλακουντικό αίμα.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Καζάνης υπογραμμίζει: «Οι κύριες αδυναμίες της ιατρικής χρήσης βλαστικών κυττάρων είναι η ελλειπής γνώση της βιολογίας τους και η έλλειψη πηγών λήψης τέτοιων κυττάρων σε ικανοποιητικό αριθμό και σε κατάλληλη κατάσταση για χρήση. Όσον αφορά το δεύτερο, μια έξυπνη λύση αποτέλεσε η συλλογή βλαστικών κυττάρων από το ομφαλοπλακουντικό αίμα κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η δυνατότητα χρήσης αυτών των κυττάρων έχει σαφώς αποδειχθεί στο εργαστήριο, ενώ υπάρχουν και πολλές καταγεγραμμένες θεραπευτικές χρήσεις τους. Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η εμπειρία δεν οδηγεί με ακρίβεια στην πρόβλεψη πως τα κύτταρα αυτά θα χρησιμοποιούνται ευρέως στο σύντομο μέλλον.»
Σχετικά με την ύπαρξη εξαιρετικά υψηλού αριθμού ιδιωτικών τραπεζών φύλαξης ομφαλοπλακουντικού αίματος στη χώρα μας, ο ερευνητής δηλώνει πως αποτελεί ένδειξη κακής βιοϊατρικής πρακτικής: «Σε μια χώρα στην οποία η έρευνα πάνω στη βιολογία και τη χρήση των βλαστικών κυττάρων δεν είναι στην πρωτοπορία και που η εφαρμογή θεραπειών με βλαστικά κύτταρα δεν είναι καθημερινή πρακτική, φαντάζει παράξενο να υπάρχουν τόσες τράπεζες αποθήκευσης. Η μόνη λογική εξήγηση είναι η ανυπαρξία επιστημονικού και ρυθμιστικού ελέγχου και η απουσία πληροφόρησης του πολίτη.»