Κάθε μέρα διαπιστώνω όλο και περισσότερο, με κίνδυνο να καταντήσω γρα-φικός, το πόσο ζοφερά είναι τα πράγματα για την αναπηρία στην Ελλάδα και πόσο αστείοι είναι πολλές φορές ορισμένοι εκπρόσωποι των κινητικά αναπήρων στις διεκ-δικήσεις τους αλλά και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, χάριν των οποίων πολλές φορές τελματώνουν τα πάντα, υπονομεύοντας το βιοτικό μας επίπεδο.
Αναφέρομαι στους κινητικά αναπήρους και μόνο, για δύο λόγους, πρώτον γιατί κινδυνεύω αδίκως να παρεξηγηθώ, όπως έχει γίνει στο παρελθόν, αναφερόμενος γενικά στον αναπηρικό χώρο και δεύτερον γιατί αυτός είναι ο χώρος που κινούμαι, συνδικαλίζομαι, αθλούμουν και με ενδιαφέρει άμεσα.
Το “κίνημα της ακινησίας” έχει άμεση σχέση με τα άρθρα «Προεδριλίκια» και «Jurassic Park», που είχα γράψει σε προηγούμενα τεύχη του «Αναπηρία Τώρα». Εί-ναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας για μία κατάσταση που έχει καταντήσει φτηνό Βρα-ζιλιάνικο Σήριαλ.
Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα προεδροδεινόσαυρο, χωρίς ίχνος ευθιξίας να είναι γαντζωμένος στην καρέκλα του αρνούμενος να την αφήσει, παρά την αντίθετη άποψη της πλειοψηφίας, λες και θα του έπαιρναν όλη του τη ζωή.
Πρώτη φορά είδα τέτοιο παρασκήνιο, με ανθρώπους να τρέχουν ανά την Ελ-λάδα, από σύλλογο σε σύλλογο και από παράρτημα σε παράρτημα προσπαθώντας να στηρίξουν επιεικώς απαράδεκτα πρόσωπα και καταστάσεις, συκοφαντώντας συνα-δέλφους που μέχρι πριν λίγες μέρες τους εξέφραζαν την δήθεν αγάπη και συμπαρά-στασή τους.
Τέλος, πρώτη φορά είδα ανθρώπους που ο λόγος τους δεν αξίζει ούτε μια τρύπια δεκάρα.
Προσωπικά τους λυπάμαι και ντρέπομαι για λογαριασμό τους και αν μη τι άλ-λο όλα αυτά μου φαίνονται περίεργα και ύποπτα.
Γιατί άλλωστε κάποιοι να κάνουν τα αδύνατα δυνατά να κρατηθούν σε μία θέση, όταν η πλειοψηφία δεν τους θέλει και όταν έχουν φτάσει σε αυτή με χίλιες δύο ποταπές ενέργειες; Τι απώτερο σκοπό έχουν; Ελπίζουν σε κάτι που εμείς δεν το γνω-ρίζουμε; Και αν ναι, τι είναι αυτό; Η κάλυψη προσωπικών φιλοδοξιών, αναγκών ή σκοπιμοτήτων;
Πολύ φοβάμαι ότι όταν πάρουμε την απάντηση θα είναι πολύ αργά όχι για μας αλλά για τον χώρο των κινητικά αναπήρων, που αντί να κινείται με ταχύτητα, χρόνο με το χρόνο τελματώνει.
Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο, θα δουν ότι οι νέοι άνθρωποι με αναπη-ρία, που δυστυχώς είναι εκατοντάδες κάθε χρόνο, στην πλειοψηφία τους νοιώθουν μία απαξίωση για τα συλλογικά όργανά μας, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν όχι μό-νο νέα στελέχη αλλά ακόμα και όσα εμφανίζονται να διώχνονται εμμέσως ή αμέσως από κάποιους ριζωμένους και ξεραμένους «ηγέτες συνδικαλιστές».
Ίσως φαίνομαι απογοητευμένος και απαισιόδοξος αλλά δεν πιστεύω ότι κάτι καλό υπάρχει στον ορίζοντα όσο οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι ανακυκλώνονται έως ότου τους καλέσει η υπέρτατη δύναμη που μας έφερε στη γη και όχι η αίσθηση του κοινού καλού και του καθήκοντος.
Το χειρότερο δεν είναι να είσαι εγωιστής αλλά να μην γνωρίζεις πότε δεν έ-χεις τίποτα άλλο να προσφέρεις, παίρνοντας όλους τους νέους αναπήρους στο λαιμό σου, όντας οπαδός του κινήματος της ακινησίας.
Βασίλης Δημητριάδης
v@dimitriadis.biz