Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, μας έχουν υποβάλει σε πλύση εγκεφάλου για να υιοθετήσουμε κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές κρίσης. Όλοι αναφέρονται σε αυτό το κακό μνημόνιο που κατά κάποιους έχει επιδεινώσει την κρίση και κατά κάποιους άλλους είναι η μοναδική λύση για διέξοδο από την οικονομική κρίση. Από παντού η εξουσία και οι διαχειριστές της μας βομβαρδίζουν με το «λεφτά δεν υπάρχουν». Θα είχαν δίκιο εάν είχαν περικόψει ή αναστείλει όλες τις άχρηστες δαπάνες – που μερικές από αυτές δεν είναι απλώς άχρηστες, είναι και επικίνδυνες και απειλούν τις ζωές των πολιτών.

Σε ένα κράτος που έχουν ακυρωθεί όλες οι παροχές όλων των ασφαλιστικών ταμείων, και τα αναπηρικά επιδόματα έχουν μειωθεί ή βρίσκονται λίγο πριν την παύση των πληρωμών τους, θα πρέπει και η εξουσία από τη δική της πλευρά να μειώσει κάποιες αριστοκρατικές δαπάνες, αλλά και κάποιες άλλες επικίνδυνες δαπάνες.

Αντί να σκέφτονται οι ασφαλισμένοι να διαμαρτυρηθούν στα ασφαλιστικά τους ταμεία και στον ΕΟΠΥΥ θα μπορούσαν να σκεφτούν πιο μοντέρνες μορφές διαμαρτυρίας σε φορείς που έχουν λεφτά και τα ξοδεύουν χωρίς κριτήρια. Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς;

• Τα πολιτικά κόμματα και οι κρατικές επιδοτήσεις των πολιτικών κομμάτων και των άλλων φορέων που συντηρούνται πέριξ των πολιτικών κομμάτων, όπως για παράδειγμα ινστιτούτα, μελετητικοί φορείς κ.ά.
• Ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία, με προεξέχον το ΙΚΑ, που διατηρούν υποκαταστήματα σε κάθε γειτονιά με δεκάδες δημοσίους υπαλλήλους που, πλέον, ύστερα από τις περικοπές και τις αναστολές των παροχών, δεν έχουν αντικείμενο εργασίας.
• Τα κρατικά ιδρύματα που «φιλοξενούν» χιλιάδες ανθρώπων με αναπηρίες σε όλη την Ελλάδα και κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όχι για την ανύπαρκτη «φιλοξενία» αλλά για θανάτους τροφίμων. Όλα αυτά τα ιδρύματα είναι επαρκώς στελεχωμένα από προσωπικό που δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη των τροφίμων. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτά τα ιδρύματα είναι κέντρα αποκατάστασης δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων γενικώς, και εκ των πραγμάτων δεν ενδιαφέρονται για τους ίδιους τους τροφίμους. Με ή χωρίς τους τροφίμους οι υπάλληλοι θα πάρουν τους μισθούς τους.
• Προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», που έχουν τεράστιο λειτουργικό κόστος όταν συγκρίνεται με τον αριθμό των χρηστών και των εξυπηρετούμενων αναγκών, που απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, αλλά μόνο ελάχιστοι από αυτούς τους εργαζόμενους είναι επιφορτισμένοι γι’ αυτή καθεαυτή την υποστήριξη των χρηστών. Τα προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» πρέπει να είναι στελεχωμένα αποκλειστικά και μόνο από νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό, που να εργάζεται πλήρες ωράριο εργασίας στις κατοικίες των χρηστών. Δεν χρειάζονται ούτε γραφειοκρατικές δομές, ούτε υπαλλήλους γραφείου, ούτε άλλες ειδικότητες. Χρειάζονται μόνο «μάχιμο» προσωπικό. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά, τότε τα λεφτά πρέπει να αξιοποιούνται για την κάλυψη των άμεσα βιοτικών υλικών αναγκών.
• Κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς που στη μέση μιας βαριάς και βαθιάς οικονομικής κρίσης η επιχορήγησή τους είναι πρόκληση για χιλιάδες ανθρώπων με αναπηρίες, παραπληγίες, τετραπληγίες και ακρωτηριασμούς, οι οποίοι βλέπουν τις ζωτικές παροχές των ασφαλιστικών τους ταμείων να διακόπτονται ή να περικόπτονται. Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης οι φορείς (οι όποιοι φορείς) να ευημερούν και να εκπροσωπούν φτωχούς αναπήρους. Οι φορείς (όλοι οι φορείς) πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα. Είναι ζήτημα δημοκρατίας οι προτεραιότητες στις πληρωμές!

Πραγματικά, ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά, ή τα λεφτά που έχει δεν είναι επαρκή για να καλύψουν τις μεγάλες δαπάνες της μειονότητας των ανθρώπων με αναπηρίες. Αλλά εάν ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά, τότε καλό είναι πριν κάνει δραματικές περικοπές στις παροχές των ανθρώπων με αναπηρίες να περικόψει τις χρηματοδοτήσεις της «αγοράς». Πώς θα έχει λεφτά ο ΕΟΠΥΥ όταν όλα τα χρήματα προσανατολίζονται προς την «αγορά»;

Οι ίδιοι οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων και ο διοικητής του ΕΟΠΥΥ αναφέρονται σε συμφέροντα που δήθεν έχουν σταματήσει να εξυπηρετούν. Δεν είναι δυνατόν στα 20 χρόνια που λειτουργεί το περιοδικό Αυτονομία (το πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ), όλοι οι διοικητές όλων των ασφαλιστικών ταμείων να έχουν αναφερθεί με τεράστια έμφαση σε συμφέροντα, σε διαπλεκόμενα και σε εμπόριο ελπίδας αλλά κανένας ποτέ να μην έχει αναφέρει ονόματα αυτών των συμφερόντων και των διαπλεκομένων! Δεν έχουν ονόματα αυτά τα συμφέροντα και τα διαπλεκόμενα; Γιατί οι κατά τα άλλα λαλίστατοι διαχειριστές της εξουσίας δεν έχουν αναφερθεί ποτέ σε ονόματα και σε πραγματικά περιστατικά;

Δεν είναι δυνατόν οι διαχειριστές της εξουσίας να υπόσχονται πως θα στείλουν τους φτωχοδιαβόλους αναπήρους «μαϊμού» στον εισαγγελέα, αλλά να μην έχουν στείλει ποτέ σε κανέναν εισαγγελέα κανένα γιατρό, κανέναν υπάλληλο ασφαλιστικού ταμείου και κανένα μιζαδόρο;

Δεν είναι δυνατόν ο ΕΟΠΥΥ να εκδίδει εγκύκλιους με στόχο να προσανατολίσει την κατανάλωση των ασφαλισμένων σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και συγκεκριμένες «αγορές». Κάθε εγκύκλιος του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων ανοίγει ή κλείνει κάποια «αγορά».

Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η συγγραφή των εγκυκλίων αυτών (που είναι η πλειοψηφία) γίνεται με σκοπό την ρύθμιση των αναγκών των ασφαλισμένων και όχι την ρύθμιση αυτής καθεαυτής της αγοράς.

Όλες οι εγκύκλιοι για να γραφτούν χρειάζονται πάρα πολύ καλή γνώση της «αγοράς» και δεν υπάρχει κανένας επιστήμονας ή τεχνοκράτης που να ξέρει τόσο καλά την «αγορά». Αυτές οι εγκύκλιοι μπορούν να γραφτούν μόνο καθ’ υποβολή και καθ’ υπαγόρευση της «αγοράς».

Η «αγορά» δεν κρύβεται. Αντιπροσωπεύεται από έμπειρους συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς και επιχειρηματικούς φορείς που εκδίδουν δελτία Τύπου. Ακόμα και από μια επιπόλαια ανάγνωση των δελτίων Τύπου αυτών των φορέων, ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορεί να διαισθανθεί πως μεταξύ των ασφαλιστικών ταμείων, του ΕΟΠΥΥ και των επιχειρηματικών κύκλων υπάρχουν εκκρεμότητες – που τουλάχιστον από την πλευρά των επιχειρηματικών κύκλων δεν κρύβονται ούτε συγκαλύπτονται.

Δεν βρισκόμαστε απλώς μπροστά από μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. Βρισκόμαστε μπροστά από μια άρνηση των διαχειριστών της εξουσίας για μια ορθολογική διαχείριση των λιγότερων ή των περισσοτέρων πόρων που προέρχονται από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, αλλά και από τους φορολογούμενους. Ο ασφαλισμένος, και τα χρήματα που έχει πληρώσει σε ένσημα, περιφρονείται – και μάλιστα επιδεικτικά.

Δεν είναι δυνατόν όλες οι ειδήσεις που αφορούν στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΕΟΠΥΥ να είναι ειδήσεις για σκάνδαλα, για κλοπές του δημοσίου χρήματος, για μίζες, για μαϊμουδιές, για κάκιστη λειτουργία των ασφαλιστικών οργάνων και πόρων, και όταν κατά λάθος ο λόγος αναφερθεί στον ασφαλισμένο, τότε… «λεφτά δεν υπάρχουν».

Το παιχνίδι παίζεται χωρίς τον ασφαλισμένο. Στο παιχνίδι αυτό ο ασφαλισμένος και το ασφαλιστικό του βιβλιάριο είναι απλώς το άλλοθι…

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν λεφτά για μίζες, σκάνδαλα, κλοπές και για μαϊμουδιές και να μην υπάρχουν λεφτά για τους ίδιους τους ασφαλισμένους; Δεν καταλαβαίνουν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και του ΕΟΠΥΥ ότι προκαλούν με αυτή τη συμπεριφορά;

Θα μπορούσαν να πουν και στα συμφέροντα ή στα διαπλεκόμενα πως «λεφτά δεν υπάρχουν»; Και εάν το λέγανε, θα βρίσκονταν στη θέση τους την επόμενη ημέρα;

Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) http://www.disabled.gr/, Μάρτιος 2012.