Προσφάτως το ζήτημα των κατακλίσεων μπήκε πάλι στο προσκήνιο. Ένας νεαρός τετραπληγικός, εξαρτημένος από αναπνευστική συσκευή, κάτοικος επαρχίας απέκτησε μια υπερβολικά σοβαρή κατάκλιση που προχώρησε σε λοίμωξη που ήταν και είναι πολύ δύσκολο να θεραπευθεί.
Επικοινώνησε με το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ η μητέρα του, αφού ήδη είχε επικοινωνήσει με το Ι.Κ.Α. επειδή ζητούσε από το Ι.Κ.Α. να χρηματοδοτήσει την νοσηλεία του γιού της σε κάποιο εξειδικευμένο νοσοκομείο του εξωτερικού.
Το Ι.Κ.Α. όπως είναι γνωστό λειτουργεί πολύ δύσκολα. Βέβαια έγιναν και πολλά λάθη εκ μέρους της μητέρας το τετραπληγικού ασφαλισμένου. Όμως και γιατί να μη γίνουν λάθη; Δεν υποχρεούνται οι γονείς των τετραπληγικών να γνωρίζουν την ασφαλιστική νομοθεσία και τα διάφορα τρικ που απαιτούνται για την συμπλήρωση όλων των δικαιολογητικών ώστε να εγκριθεί η νοσηλεία στο εξωτερικό. Άλλωστε για κάτι τέτοιο, δεν είναι αρκετή η γνώση της ασφαλιστικής νομοθεσίας. Χρειάζονται και πολλά άλλα όπως για παράδειγμα γνωμοδοτήσεις από διευθυντές γιατρούς, σωστή σύνταξη των γνωμοδοτήσεων και γενικότερα μια σειρά από χαρτοπόλεμο που δύσκολα μπορεί να διεκπεραιωθεί από απλούς και καθημερινούς ανθρώπους.
Το κράτος όφειλε να έχει μηχανισμούς εκπροσώπησης των ασφαλισμένων με σοβαρές αναπηρίες και ανικανότητες, επειδή όταν είσαι εξαρτημένος από αναπνευστική συσκευή και έχεις μια τεράστια κατάκλιση είναι αυτονόητο πως δεν μπορείς να διεκπεραίωσης αποτελεσματικά τη γραφειοκρατία που απαιτείται για να εγκριθεί η χρηματοδότηση της νοσηλείας σου σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο του εξωτερικού.
Βέβαια ένας οποιοσδήποτε γιατρός θα έκανε την απλή ερώτηση: Για ποιο λόγο ο ασθενής να νοσηλευτεί στο εξωτερικό; Δεν υπάρχουν ειδικά νοσοκομεία στην Ελλάδα; Δεν γνωρίζουν οι Έλληνες γιατροί την δουλειά τους;
Η απάντηση είναι απλή: Ελάχιστα νοσοκομεία διαθέτουν ειδικά κρεβάτια και στρώματα για την θεραπεία των κατακλίσεων. Μια τόσο σοβαρή κατάκλιση που έχει προχωρήσει σε σοβαρότατη λοίμωξη είναι αδύνατο να κλείσει σε ένα κοινό κρεβάτι με κοινό στρώμα. Τέτοιες κατακλίσεις χρειάζονται ειδικές τεχνολογίες που ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν στο εθνικό σύστημα υγείας.
Από την άλλη, ένας τετραπληγικός εξαρτημένος από αναπνευστική συσκευή δεν μπορεί να ακολουθήσει τις γνωστές διαδικασίες που απαιτούνται για την θεραπεία μιας τόσο σοβαρής κατακλίσης. Δεν μπορεί να γυρίσει στο πλάι ή μπρούμυτα για έξι μήνες ή ένα χρόνο μέχρι να κλείσει η κατάκλιση. Με μια τόσο σοβαρή κατάκλιση που έχει προχωρήσει σε λοίμωξη ανά πάσα στιγμή μπορούν να συμβούν επιπλοκές και χειρότερη από αυτές είναι η autonomic dysreflexia.
Με το χέρι στην καρδιά, μπορούν τα ελληνικά νοσοκομεία να αντιμετωπίσουν μια τέτοια επιπλοκή, όταν η συγκεκριμένη επιπλοκή ποτέ δεν προειδοποιεί στον χρήστη; Γνωρίζουν όλοι οι αναισθησιολόγοι πώς να διαχειριστούν μια τέτοια επιπλοκή; Το ερώτημα είναι ρητορικό επειδή αυτή η επιπλοκή είναι θανατηφόρα και κανείς δεν μπορεί να ρισκάρει την γνώση ή την άγνοια.
Επί δύο ολόκληρους μήνες η μητέρα του τετραπληγικού βρισκόταν στο ασφαλιστικό ταμείο και προσπαθούσε να επιτύχει την πολυπόθητη έγκριση. διάφορα τα γραφειοκρατικά προβλήματα εμπόδιζαν την έγκριση. Στο τέλος γυναίκα έφτασε στο σημείο να «βγει στα κανάλια» επειδή ας μην κρυβόμαστε ο μόνος τρόπος την Ελλάδα για να επιτύχεις το δίκιο σου είναι η τηλεόραση.
Τελευταία στιγμή όμως, ύστερα από τη μεσολάβηση κάποιων φίλων και γνωστών, έγινε δυνατή η παρέμβαση του υφυπουργού υγείας και πρόνοιας του κυρίου Γιώργου Κωνσταντόπουλου που ευαισθητοποιηθηκε και με τη σειρά του ευαισθητοποίησε και τον υποδιοικητή του Ι.Κ.Α. τον κύριο Κυρζόπουλο που με τη σειρά του έδωσε εντολή στο υποκατάστημα του Ι.Κ.Α. να προχωρήσει στη διαδικασία της έγκρισης. Επιτέλους η κρατική μηχανή λειτούργησε.
Αυτή τη στιγμή ο τετραπληγικός βρίσκεται σε ένα εξειδικευμένο κέντρο για τις κακώσεις νωτιαίου μυελού στην Γερμανία, όπου είχε νοσηλευτεί και παλαιότερα αμέσως μετά την παράλυση του.
Η συμπεριφορά των πολιτικών προϊσταμένων της κρατικής μηχανής (του υπουργείου υγείας και του Ι.Κ.Α.) ήταν άψογη, αλλά, Έλληνες προς Έλληνες: Αξίζει τον κόπο; Αξίζει τον κόπο να χάνονται τόσες ζωές από κατακλίσεις επειδή η πατρίδα μας δεν διαθέτει τέτοια τεχνολογία; Τα ειδικά στρώματα για τις κατακλίσεις είναι πραγματικά ακριβά, όμως αξίζουν τα λεφτά τους, επειδή οι κατακλίσεις για όσο παραμένουν ανοιχτές κοστίζουν πολύ πιο ακριβά στο κράτος από ό,τι δύο και τρία ειδικά στρώματα το χρόνο.
Γιατί; Γιατί να χάνονται τόσες ζωές; Δεν είναι άδικο όταν υπάρχει η τεχνολογία; Στον εικοστό πρώτο αιώνα η ιατρική όπως και όλες οι άλλες ανθρώπινες επινοήσεις είναι πάνω απ’ όλα τεχνολογία. Η τεχνολογία απλοποιεί πολλά, και μεταξύ αυτών των πολλών προαπαιτεί και λιγότερες γνώσεις από τους ίδιους τους γιατρούς. Επειδή και οι γιατροί όταν δεν έχουν τεχνολογία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Πρέπει οπωσδήποτε, επειγόντως, να εξοπλιστούν τα βασικά νοσοκομεία με τέτοια στρώματα και με τέτοια κρεβάτια και το προσωπικό τους να γνωρίζει πώς να τα χρησιμοποιεί. Εάν δεν γίνει και μέχρι να γίνει θα χάνονται πολλές ζωές και όλες οι ζωές είναι πολύτιμες. Εξίσου πολύτιμες είναι και οι ζωές των τετραπληγικών.
Και κάτι τελευταίο: Η Ελλάδα είναι το κράτος που έχει τους λιγότερους τετραπληγικούς. Ξέρετε γιατί; Επειδή πεθαίνουν!