Ένας γάμος με σακάτηδες, γκαβούς, κουφούς και άλλους ανάπηρους. Α! και με πολλή, πολλή αγάπη!
24 Νοεμβρίου 2010. Μετά από μήνες προετοιμασίας, την 1η Νοεμβρίου 2010, έπαψα πια να είμαι ελεύθερο πουλί κι έγινα και εγώ μια παντρεμένη. Τρόπος του λέγειν, βέβαια, μπορεί να λέω «παντρεμένη», αλλά καθώς είμαστε και οι δύο γυναίκες, ο νομικά ορθός όρος είναι ότι έχουμε υπογράψει Σύμφωνο Συμβίωσης, δηλαδή Σ.Σ., κατά συντομογραφία. Έλα όμως που σ’ εμένα τη σακάτισσα, κάθε φορά που ακούω «Σ.Σ.» μου έρχεται στο νου η Σπαστική Σύσπαση! Σκεφτείτε λοιπόν πώς αισθάνομαι όταν με ρωτάνε: «πώς ήταν το Σ.Σ. σου; Το γλέντησες;»
Πράγματι, τον γλέντησα το γάμο μας – ή το Σ.Σ. μας, αν προτιμάτε. Για το μενού και τη διακόσμηση αντλήσαμε έμπνευση από τη μεξικάνικη Ημέρα των Νεκρών, καθώς οι Μεξικάνοι πιστεύουν ότι την ημέρα αυτή οι ψυχές των πεθαμένων έρχονται να γλεντήσουν μαζί με τους ζωντανούς. Μια και έχουμε χάσει και οι δύο μας πολλούς συγγενείς και ανάπηρους φίλους όλα αυτά τα χρόνια, επιλέξαμε επίτηδες την ημέρα αυτή, ώστε να μπορέσουμε να συνεορτάσουμε με ανθρώπους τόσο από το παρελθόν όσο και από το παρόν μας. Και μολονότι ομολογώ ότι οι ζωντανοί μας έφεραν κατά κανόνα καλύτερα δώρα, πρέπει να παραδεχτώ ότι οι πεθαμένοι μας κόστισαν πολύ λιγότερο.
Ενώ όλοι τραγουδούσαν κατανυκτικά το «Ιδού, έρχονται οι νυφούλες», οι δύο σερνικοί παρανυμφίοι μας τσούλησαν με τα αναπηρικά τους καροτσάκια στην αίθουσα της τελετής συνοδευόμενοι από τις μαμάδες μας. Εγώ και η Τζο εμφανιστήκαμε αμέσως μετά, με μουσική υπόκρουση το Suddenly του Angry Anderson, ένα φοβερό τραγούδι που είχα σταμπάρει από έναν τηλεοπτικό γάμο στο αγαπημένο μου σήριαλ τη δεκαετία του ογδόντα, στο οποίο η Kylie Minogue παντρευόταν τον Jason Donovan! Κι έτσι ξεκίνησε η τελετή.
Αναπηρίστας!
Γενικώς το ότι είμαι μια σακάτισσα σε καροτσάκι δεν με πειράζει. Αυτό που πραγματικά σιχαίνομαι είναι οι περιστάσεις στις οποίες απαιτείται να σηκωθούν όλοι όρθιοι. Διότι τότε εγώ κάθομαι στο καροτσάκι μου ανίκανη να δω το παραμικρό εκτός από ένα μάτσο κώλους που μου κόβουν τη θέα. Αποφασισμένες λοιπόν να μην επιτρέψουμε σε κανέναν από τους φίλους μας να κοιτάνε κώλους αντί να κοιτάζουν το κύριο θέαμα, δηλαδή εμάς, είχαμε συνεννοηθεί με τη Ληξίαρχο να ζητήσει να παραμείνουν όλοι καθιστοί καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής.
Ενώ η σεμνή τελετή προχωρούσε, από παντού μου έρχονταν οι γνώριμοι ήχοι που συνοδεύουν τέτοια εορταστικά γεγονότα: κάποιοι ρουφούσαν τις μύτες τους, άλλοι ανοιγόκλειναν πακέτα με χαρτομάντηλα, άλλοι τραβούσαν φωτογραφίες. Μόνο φλας δεν υπήρχαν. Δεδομένου ότι κάποιοι από τους καλεσμένους μας έπασχαν από φωτοφοβική επιληψία, η μόνη λύση ήταν ν’ απαγορεύσουμε τις φωτογραφίες με φλας. Αλλιώς θα έπρεπε να είχαμε φροντίσει να καλέσουμε και το ΕΚΑΒ για να τους αναλάβει.
Η διαδικασία κανονικά προβλέπει η Ληξίαρχος να ρωτήσει κάποια στιγμή εάν υπάρχει κάποιο εμπόδιο για την ένωση των δύο ανθρώπων. Καθώς, όμως, παρίστατο μια ολόκληρη στρατιά από ανάπηρους ακτιβιστές, των οποίων η ζωή είναι γεμάτη εμπόδια αδιανόητα για τους άλλους, φοβόμουν ότι η λέξη «εμπόδιο» ίσως να προξενούσε κάποια αναταραχή. Ευτυχώς, η Ληξίαρχος συμφώνησε ν’ αποφύγει τέτοιες επικίνδυνες λέξεις και να ρωτήσει απλώς εάν υπήρχε κάποια αντίρρηση για την ένωσή μας. Και εκείνη, όμως, με τη σειρά της, μας ζήτησε σε αντάλλαγμα να μην δώσουμε όρκους αιώνιας αγάπης (αυτούς, βλέπετε, τους δίνουν στους «πραγματικούς» γάμους), αν και μεγαλοθύμως μας επέτρεψε να εκφράσουμε την «ιδιαίτερη» αγάπη μας! Τι να γίνει, δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Αφού λοιπόν τελείωσαν τα τελετουργικά, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το γλέντι. Κανονικά είθισται να βγάζει λόγο ο μπαμπάς της νύφης. Το δέχτηκα, αλλά είχα προειδοποιήσει τον μπαμπά ν’ αποφύγει πάση θυσία λέξεις όπως «ιδιαίτερος», «ιδιαιτερότητα» ή «ειδικές ανάγκες». Κι εκείνος έφερε εις πέρας έναν άθλο λακωνικότητας: να στριμώξει τις εμπειρίες τριάντα οχτώ ετών πατρότητας σε δώδεκα μόλις λεπτά. Αναφέρθηκε στην αναπηρία μου χωρίς να την κάνει θέμα. Μίλησε με περηφάνια για την ακτιβιστική μου δραστηριότητα στο χώρο της αναπηρίας, για το κωμικό μου ταλέντο και για τη νέα μου σύζυγο. Αστειεύτηκε για το γεγονός ότι του απαγόρευσα να χρησιμοποιήσει λέξεις όπως γενναιότητα, ιδιαιτερότητα και υπόδειγμα. Και η αλήθεια είναι ότι γέλασαν όλοι, ακόμη και εγώ.
Είχαμε 170 καλεσμένους, από τους οποίους τουλάχιστον οι μισοί ήταν ανάπηροι. Σε περίπτωση πυρκαγιάς ή άλλου ατυχήματος, τα αποτελέσματα θα ήταν αναμφίβολα τραγικά, καθώς η σύνθεση του κοινού αποτελούσε ωρολογιακή βόμβα από άποψη ασφαλείας. Και περιττό να πω πόσες εφιαλτικές ώρες χρειάστηκαν για να αποφασίσουμε ποιος θα κάτσει πού. Οι καροτσάκηδες και οι γκαβοί έπρεπε να έχουν αρκετό χώρο για να κινούνται ελεύθερα. Οι κουφοί φίλοι μας έπρεπε να καθίσουν μπροστά μπροστά, ώστε να μπορούν να διαβάζουν τα χείλη μας. Οι αγοραφοβικοί έπρεπε να καθίσουν κοντά στην έξοδο, ώστε να μπορούν να την κάνουν στα γρήγορα. Οι σκύλοι οδηγοί έπρεπε να έχουν το δικό τους χώρο, όπως επίσης και οι βοηθοί. Να τα βράσω τα περιοδικά που κυκλοφορούν για τις νύφες και το πώς να σχεδιάσεις τον τέλειο γάμο – μόνες μας τα σκεφτήκαμε όλα!
Στη διάρκεια της δεξίωσης, ήπιαμε μαργαρίτες, τραγουδήσαμε με γνήσια μεξικάνικη ορχήστρα με σομπρέρο και φάγαμε μεξικάνικο φαΐ. Βέβαια, με τόσους ανάπηρους καλεσμένους, ακόμη και η επιλογή των πιάτων για τον μπουφέ ήταν μια πρόκληση. Διότι πώς μπορεί κανείς να κρατάει το πιάτο του, να σερβίρεται γουακαμόλε και να τσουλάει το καροτσάκι του συγχρόνως; Κι αν δεν είναι σε καροτσάκι, αλλά χρησιμοποιεί πατερίτσες, πώς θα τα καταφέρει; Κι αν είναι τυφλός, πώς θα διαλέξει από τον μπουφέ; Σαν να παίζει ρώσικη ρουλέτα με φαΐ; Ευτυχώς, χάρη στο πλήθος των πρόθυμων σερβιτόρων που είχαμε εκπαιδεύσει επί τούτου, δεν θρηνήσαμε πολλές απώλειες.
Για επιδόρπιο είχαμε ασφαλώς γαμήλια τούρτα. Στην περίπτωσή μας, η τούρτα δεν ήταν τούρτα ακριβώς, αλλά ένας ωραιότατος πύργος φτιαγμένος από πολύχρωμα κεκάκια, στολισμένος με χειροποίητα κουκλάκια που παρίσταναν εμένα και τη Τζο. Επειδή στα ζαχαροπλαστεία δεν βρήκαμε το ζαχαρωτό γαμήλιο ζευγάρι που θέλαμε, αφού πουθενά δεν είχαν δύο νυφούλες, και μάλιστα τη μια νύφη σε αναπηρικό καροτσάκι, αναγκαστήκαμε ν’ αυτοσχεδιάσουμε με λίγο πηλό που έφερε μια φίλη και κάτι ελατήρια που χρησιμοποιήσαμε για ν’ αναπαραστήσουμε τις θεϊκές μου μπούκλες. Καταβροχθίσαμε όσο περισσότερη τούρτα μπορούσαμε και ετοιμαστήκαμε για το κατεξοχήν γλέντι.
Τον πανηγυρικό χορό του νιόπαντρου ζευγαριού που θα έπρεπε να χορέψουμε τον φοβόμασταν και οι δύο. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι χοροί δεν είναι εύκολη υπόθεση για τους νιόπαντρους εν γένει, πόσο μάλλον για εμάς. Οι καλεσμένοι οπωσδήποτε θ’ αναρωτιόνταν πώς ακριβώς η Τζο κι εγώ θα καταφέρναμε να χορέψουμε μαζί. Θα έπεφτε η Τζο στα γόνατα και θα με αγκάλιαζε χορευτικά; Η θα με σήκωνε στα χέρια και θα με περιέφερε ωσάν τρόπαιο στην πίστα; Αποφασίσαμε να τους παρουσιάσουμε ένα θέαμα που δεν θα ξεχνούσαν εύκολα.
Αντί να χορέψουμε ζωντανά, είχαμε φροντίσει να πάμε σε σχολή χορού, να χορέψουμε με επαγγελματική βοήθεια και να τραβήξουμε βίντεο τη χορευτική μας παράσταση. Αυτό ακριβώς το βίντεο προβάλαμε αντί να χορέψουμε τον γαμήλιο χορό. Είχαμε διαλέξει το Time of my life από την ταινία Dirty dancing, στην οποία, όπως θυμάστε, ο Patrick Swayze σηκώνει την παρτενέρ του πάνω από το κεφάλι του. Στη δική μας εκδοχή η μόνη διαφορά ήταν ότι εμένα με σήκωσε η τοπική πυροσβεστική, μαζί με το καροτσάκι μου βεβαίως!
Στο τέλος της βραδιάς, εγώ και η Τζο καθίσαμε κάτω από μια παραδοσιακή μεξικάνικη πινιάτα σε σχήμα γαϊδουριού, η οποία όμως ήταν γεμισμένη όχι με καραμέλες ή δωράκια όπως συνηθίζεται στο Μεξικό, αλλά με κομφετί! Η πινιάτα ήταν φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε αν τραβούσες τις κορδέλες που τη συγκρατούσαν, θα διαλυόταν και θα μας έραινε όλους και όλες με πολύχρωμα κομφετί. Πράγματι, οι καλεσμένοι μας τράβηξαν τις κορδέλες, αλλά … τζίφος! Ζήτημα είναι αν χύθηκε μισή χούφτα χαρτοπόλεμος. Μας έσωσε, ευτυχώς, μια τυφλή φίλη, που σήκωσε το λευκό της μπαστούνι και άρχισε να βαράει με λύσσα το γαϊδούρι ώσπου, επιτέλους, η πινιάτα άνοιξε κι ο χαρτοπόλεμος απλώθηκε παντού. Το τέλειο επισφράγισμα μιας τέλειας μέρας.
Βιογραφικό
Η Λιζ Καρ είναι σακάτισσα ακτιβίστρια και ηθοποιός. Τελευταία προσπαθεί να πετύχει ως stand-up κωμικός. Κατάγεται από τη βορειοδυτική Αγγλία, αλλά μετακόμισε πρόσφατα στο Λονδίνο, γοητευμένη από τα λαμπρά φώτα της πόλης και την προοπτική της καταξίωσης και του πλούτου. Ακόμη περιμένει και για τα δύο.
της Liz Carr
Μετάφραση: George Le Nonce
www.10percent.gr