Ένα τροχαίο ατύχημα είναι καταλυτικό, γιατί οι συνθήκες ζωής που συνεπάγεται, είναι μη αναστρέψιμες. Το βέβαιο είναι πως ανεξάρτητα από το είδος και την ποιότητα ζωής του καθενός πριν το ατύχημα, η αναπηρία είναι κατάσταση την οποία κανείς δεν επιλέγει και γι αυτό είμαι σίγουρη πως θα έκανε άνετα και χωρίς αυτή. Παραμένει ωστόσο σημείο τομής στην πορεία του.
Η σχέση της με το χρόνο, είναι άμεση. Η αναπηρία έχει να κάνει με τη στιγμή. Μια στιγμή πριν, δεν υπήρχε. Μια στιγμή μετά, είναι εδώ.
Όσα φεύγουν μαζί με τη στιγμή, έτσι κι αλλιώς, αφήνουν μόνο τη δυνατότητα αναπόλησης. Η αναπηρία αφαιρεί την πιθανότητα ανατροπής των καταστάσεων και μέχρι εκεί φτάνει η κυριαρχία της πάνω στην ελευθερία του ανθρώπου. Το μέγεθος αυτής της κυριαρχίας είναι συγκριτικό και σχετικό, όπως ακριβώς και η έννοια της εξουσίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες ζωής.
Οι συνειρμικές αναδρομές στο παρελθόν είναι τόσο συχνές, όσο θα μπορούσαν να είναι και άνευ αναπηρίας. Το είδος των συναισθημάτων πηγάζει από άλλα στοιχεία, που είναι χαρακτηριστικά για το κάθε άτομο. Η χαρά και η λύπη είναι παιχνίδια του μυαλού. Το βιολογικό σοκ είναι ωστόσο μία πραγματικότητα στην οποία συμμετέχει και το μυαλό με απίστευτα διαφορετικούς τρόπους για τον καθένα.
Τα «θέλω» και τα «μπορώ» θα μπουν στη ζυγαριά και αυτή σίγουρα θα μπατάρει. Η αναπηρία δεν ξέρει να ζυγιάζει συγκριτικά μεγέθη, έτσι κι αλλιώς. Όχι τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας που έχουμε γνωρίσει και μέσα στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε. Έξω από τους ρόλους που υπαγορεύει η έννοια του «συνηθισμένου», η αναπηρία μπορεί να βρει τη δική της υπόσταση. Την ίδια στιγμή όμως, το άτομο χάνει τη δική του, αφού ζει εδώ, τώρα, και πρέπει να ενταχτεί σ αυτό που βλέπει γύρω του.
Η αναπηρία δίνει τα κίνητρα. Είναι η αφορμή, αλλά πολύ σπάνια γίνεται η αιτία. Προκαλεί τη συζήτηση γύρω από το όνομά της, αλλά πολύ δύσκολα οι κουβέντες, ακόμα και ανάπηρων ανθρώπων, θα χαρακτηρίζονταν αναπηροκεντρικές.
Κατά τον ίδιο τρόπο, δίνει ίσως την αφορμή για πισωγυρίσματα του μυαλού στο «πριν» και το «μετά» με πιθανές συναισθηματικές αντιδράσεις. Δεν δίνει ποτέ όμως την πολυτέλεια της εμμονής. Όπως δε δίνει ποτέ και τη δυνατότητα του αισθήματος της λύτρωσης. Η αναπηρία δεν είναι πρόβλημα από το οποίο κάποια στιγμή μπορείς να ανακουφιστείς. Δεν είναι ο εφιάλτης από τον οποίο ξυπνάς. Ούτε η κακιά μέρα που θα περάσει. Είναι ο επισκέπτης που ενώ δεν τον καλωσορίζεις, αυτός στρογγυλοκάθεται. Κάνει το σπίτι σου δικό του, απαιτεί άριστη εξυπηρέτηση, και ούτε κουβέντα για αναχώρηση
Και ας μη σου άρεσε ποτέ η συγκατοίκηση!
anna, email: anna@disabled.gr