Μου ζητήθηκε να μιλήσω σε όλα τα είδη λειτουργιών, για τον καθένα από μεγάλες εταιρείες μέχρι το τοπικό Ινστιτούτο Γυναικών (το τελευταίο εγγυάται πολλά σπιτικά φτιαγμένα γλυκά στα οποία δεν μπορείς να πεις όχι χωρίς τον κίνδυνο να προσβάλλεις) και η τελευταία απόλαυση ήταν να μιλήσω σε φοιτητές ιατρικής σε ένα γειτονικό νοσοκομείο.
Ήταν ένα πολύ ωραίο νοσοκομείο, με πολύ ωραίους φοιτητές αλλά το να προσπαθείς να συμπτύξεις τα πάντα που μπορεί να χρειαζόταν να ξέρουν για το άθλημα της αναπηρίας μέσα σε μόλις μια ώρα, ήταν ένα από τα δυσκολότερα τεστ στη ζωή μου.
Η συζήτηση συνέχισε χωρίς κανένα εμπόδιο, μέχρι που μια από τις ερωτήσεις στο τέλος σχεδόν με έκανε να γελάσω δυνατά. Πάντα σκέφτομαι τους γιατρούς ως ανθρώπους με αυτοπεποίθηση, να τους φοβάμαι και να προσπαθώ να τους αποφύγω αν αυτό είναι δυνατό (άσχημα νέα και όλα τα σχετικά) αλλά αυτός ο φοιτητής πραγματικά ήθελε να μάθει πως αυτοί, ως γιατροί, θα έπρεπε να μιλούν σε άτομα με αναπηρίες. Κάτι μέσα μου με έκανε να θέλω να φωνάξω: «Δυνατά, τρεις ίντσες από το πρόσωπο τους και αν τους φερθείς σαν να είναι ανόητοι, τότε θα είναι ό,τι καλύτερο!» αλλά δεν το έκανα επειδή, όπως και οτιδήποτε άλλο, είμαι βαρετός
Θα μπορούσα να έχω προσθέσει: τι λέτε απλά με το να μιλούν στους ανθρώπους σαν αν είναι άνθρωποι και κοιτάζοντας τους στα μάτια- είτε συμβαίνει να είναι τυφλοί είτε όχι; Αλλά τότε, όταν το σκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι παρόλη την ψευτοπαλικαριά των γιατρών, αυτοί πιθανότατα φοβούνται περισσότερο από εμάς τους ασθενείς.
Και η εμπειρία μου από τα περισσότερα νοσοκομεία ήταν καλή- και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και υπέροχη. Ο γιατρός που είδα όταν περίμενα την Carys ήταν ένας άγγελος και δεν γέλασε μαζί μου όταν ρώτησα αν το να έχουμε ένα μωρό με φυσικό τρόπο θα μπορούσε να είναι χειρότερο από να κάνουμε ένα εξαντλητικό μαραθώνα και αν θα μπορούσα να παίρνω όσα φάρμακα ήθελα.
Πιθανότατα οι θετικές μου εμπειρίες προέρχονται από το γεγονός ότι η μητέρα μου πάντα με έκανε να ρωτάω τους γιατρούς πολλές ερωτήσεις για το τι επρόκειτο να μου έκαναν και πρακτικά δεν θα με άφηνε να φύγω από το δωμάτιο αν δεν τους είχα ρωτήσει κάτι (όταν αρρώστησε, εντούτοις, δεν έκανε τίποτα τέτοιο και ήθελε απλά να προσποιηθεί ότι η αρρώστια της δεν υπήρχε- αν το είχα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, θα είχα αναθεματίσει το νοσοκομείο στο οποίο βρισκόταν!)
Αλλά όταν ένας νεαρός αθλητής πρόσφατα με ρώτησε κατά πόσο οι γιατροί με αντιμετώπισαν ποτέ σαν να ήμουν ανόητος, ανακάλυψα πως έπρεπε να πω ναι. Θυμάμαι μια φορά όταν μου προσφέρθηκε η ευκαιρία να κάνω τα πόδια μου να έχουν το ίδιο μήκος. Μετά από μια απλή διαδικασία παίρνοντας ένα κομμάτι οστού από το ένα πόδι στο άλλο, τοποθετώντας με σε μηχανή έλξης για βδομάδες, κάνοντας με να χάσω γύρω στους έξι μήνες από το σχολείο και αφήνοντας με ουλές, μου είπαν πως τα πόδια μου θα είχαν το ίδιο μήκος αν έκανα όλα αυτά.
Εν προκειμένω ο γιατρός κοίταξε έκπληκτος όταν είπα όχι στην ιδέα. Για να είμαι ειλικρινής, το γεγονός ότι το ένα πόδι (δεν θυμάμαι καν ποιο) είναι γύρω στις δυο ίντσες πιο μακρύ από το άλλο δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα για μένα και αν επρόκειτο να έκανα εγχείριση για να βελτιώσω την όψη μου, τότε άλλα μέρη του σώματος θα ήταν υψηλότερα στη λίστα.
Πήγαν στο άλλο δωμάτιο και συζήτησαν με τη μητέρα μου, με σκοπό να την ενθαρρύνει να αλλάξω γνώμη. Ευτυχώς, η μητέρα μου τον επιβεβαίωσε ότι δεν επρόκειτο να περπατήσω ξανά, ότι αυτό δεν θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής μου και καθώς θα έχανα την εκπαίδευση για την οποία είχα αγωνιστεί πολύ για να έχω, αυτό δεν θα συνέβαινε.
Γύρω στα πέντε χρόνια πριν, η ίδια θεραπεία αναπτύχθηκε ως μια τεράστια, νέα ιατρική πρωτοβουλία. Μετά από δεκαπέντε χρόνια που μου προσφέρθηκε, δεν μπορούσα παρά να αναρωτιέμαι αν οι γιατροί είχαν σχεδιάσει να με χρησιμοποιήσουν ως πείραμα τότε- και δεν είμαι ο μόνος από τους φίλους μου με αναπηρία που υποπτεύονται πως έχουν χρησιμοποιηθεί με αυτό τον τρόπο από το ιατρικό επάγγελμα. Άλλωστε, αν τα αγαθά είναι ήδη κατεστραμμένα, δεν θα είναι άσχημα αν τα πράγματα πάνε άσχημα!
Είπα αυτή την ιστορία στους φοιτητές της ιατρικής στην ομιλία μου, και έδειξαν δεόντως τρομοκρατημένοι. Δεν με νοιάζει αν δεν θυμούνται τίποτα για την ενσωμάτωση και το Βρετανικό άθλημα μετά τη διάλεξη μου, αρκεί να θυμούνται αυτό.
Να είμαι δίκαιος, έχουν υπάρξει πολλοί άνθρωποι που με έχουν μεταχειριστεί σαν να είμαι ανόητος σε όλη μου τη ζωή, γι’ αυτό το να κατηγορήσω ένα μόνο επάγγελμα δεν είναι λογικό. Αλλά είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο, η συμβουλή μου είναι: αν βρεις ένα καλό γιατρό, άρπαξε τον. Μην τους αφήσετε να φύγουν και ακολουθήστε τους, οπουδήποτε και αν πάνε.
Μετάφραση: Άννα Κουλικούρδη, Βιβλιοθηκονόμος-Αρχειονόμος, akou@ait.edu.gr