Όσοι ζούν κάτω από συνθήκες αναπηρίας και είναι εξαρτημένοι από έμμισθους βοηθούς διατυπώνουν πολλά παράπονα. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πιο απλή:

Εφόσον θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε, κάποιος πρέπει να μας βοηθά για να κάνουμε εκείνα που έχουμε ανάγκη με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε. Γιαυτό αναγκαστικά απασχολούμε κάποιο βοηθό. Ο κάθε βοηθός μπαίνει συνέταιρος στη ζωή του αναπήρου-εργοδότη. Η ζωή του αναπήρου-εργοδότη χάνει κάθε ιδιωτικότητα και ζεί υπό συνεχή παρακολούθηση, επιτήρηση, έλεγχο και κριτική. Παντού σε όλα τα κράτη η σχέση αναπήρων-βοηθών έχει κοινά χαρακτηριστικά: Ρίσκο, κίνδυνο, υψηλές δαπάνες για μισθό, υψηλό κόστος συντήρησης του νοικοκυριού και βέβαια επιβίωση.
Αναλόγως με το χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής του εργοδότη-αναπήρου κάποιοι βοηθοί χαρακτηρίζονται ως αποδεκτοί και κάποιοι άλλοι ως απαράδεκτοι. Οι εργοδότες-ανάπηροι που επιθυμούν να διατηρήσουν την ιδιωτικότητά τους συνήθως επιλέγουν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ με το βοηθό που οριοθετείται με σχετική αυστηρότητα αλλά έχει και μειονεκτήματα: Όταν χρειαστεί μία πιο προσωπική παρέμβαση του βοηθού επειδή λ.χ. ο εργοδότης δεν είναι σε θέση να πάρει την απόφαση τότε ο βοηθός που δεν έχει εξουσιοδοτηθεί ή απλώς δεν έχει τη διάθεση ή επειδή “λουφάρει” ενδέχεται να σταματήσει, να “παγώσει”. Αυτό έχει ως συνέπεια α) περισσότερη ανεξαρτησία του εργοδότη β) αυξημένο κόστος ζωής και γ) εξάρτηση από τρίτες υπηρεσίες λ.χ. νοσοκομειακής βοήθειας, συνεργείων επιδιορθώσεων βλαβών κ.ο.κ. Οι εργοδότες-ανάπηροι που επιθυμούν εκτός από την τυπική βοήθεια και ένα υποκατάστατο οικογενειακής ασφάλειας, συζυγικής ολοκλήρωσης ή ακόμη και ένα ερωτικό υποκατάστατο (μία καλή παρουσία) αξιολογούν τους βοηθούς με πιο υποκειμενικά κριτήρια.
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πιο απλή και γνωστή. Όπως ντύνεται ο βοηθός έτσι θα σε ντύσει ή έτσι θα σε βοηθήσει να ντυθείς. Όπως τρώει ο βοηθός έτσι θα σε ταϊσει ή έτσι θα σε βοηθήσει να φάς.
Ο μόνος υπεύθυνος για τα λάθη επιλογής είναι ο ανάπηρος-εργοδότης και ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΟΥΔΕΝ ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ. Το πιο κρίσιμο κριτήριο για την επιλογή είναι: Εξ όψεως ο βοηθός πληρεί τις προϋποθέσεις για να σε βοηθήσει να ζήσεις μία ζωή που ήδη έχεις επιλέξει ή θα προσπαθήσει λόγω αφέλειας ή περιφρόνησης να σου αλλάξει τη ζωή;
Συνήθως οι βοηθοί δεν έχουν συστατικές επιστολές. Τις περισσότερες φορές έχουν κάποιο παρελθόν σχετικά διαταραγμένο: ερωτική απογοήτευση, επαγγελματική αποτυχία, προσφυγιά, διαζύγιο, τυχοδιωκτικό τρόπο ζωής, βίαιη συμπεριφορά κ.ά. Αυτό το παρελθόν επηρεάζει τη σχέση αναπήρου-βοηθού. Έχει συμβεί ο εργοδότης με καθυστέρηση να διαπιστώσει κάποια παραβατική συμπεριφορά του βοηθού: κλοπές, φθορά οικιακών συσκευών, ενοχλητική ερωτική δραστηριότητα ορατή στο γειτονικό περιβάλλον, χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ κ.ο.κ.
Σε κάθε περίπτωση ο ανάπηρος-εργοδότης δεν έχει πολλές δυνατότητες να διορθώσει μία ενοχλητική συμπεριφορά. Η μόνη δυνατότητα που έχει είναι να ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΜΙΑ ΕΝΟΧΛΗΣΗ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ή όταν γίνει συνήθεια να διακόψει διακριτικά τη σχέση χωρίς να προκαλέσει κρίση και απειληθεί.
Ειδικά στην Ελλάδα, επειδή πολλοί από εμάς που έχουμε αναπηρίες συγκατοικούμε και με μέλη των οικογενειών μας, οι δυνατότητες επιλογής περιορίζονται: Ο βοηθός πρέπει να είναι αποδεκτός και από τους συγγενείς μας, διότι αναπόφευκτα κάποιες πρωινές ή βραδινές ώρες ο βοηθός “εισβάλει” στην ιδιωτική σφαίρα των συγγενών μας οι οποίοι συνήθως ενοχλούνται.
Τις περισσότερες φορές, κάποιοι από τους συγγενείς ενδέχεται να απαιτήσουν από το βοηθό “συμπεριφορά φιλιππινέζας” κάτι που εμποδίζει τόσο την ανάπτυξη επαγγελματικής σχέσης όσο και την ανάπτυξη προσωπικής σχέσης μεταξύ εργοδότη-βοηθού.
Προληπτικά, η καλύτερη δυνατή λύση είναι η οριοθετημένη ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ. Σε κάθε άλλη περίπτωση ο ανάπηρος-εργοδότης δαπανά ζωτικό χρόνο και ενεργητικότητα για μία σχέση που εκ των πραγμάτων είναι επί προθεσμία.