Αν σου ζητούσα να διαλέξεις ένα μέρος για να περάσεις σ’αυτο την υπόλοιπη ζωή σου,ποιο θα ήταν αυτό; Στην αρχή κάθε σελίδας ξεκινάει κάτι καινουριο.
Μπορει να είναι κάτι συναρπαστικο,μπορει όμως να είναι και κάτι βαρετό. Δεν θα μάθεις ποτέ αν δεν φτάσεις μέχρι το τέλος. Αν πάλι δεν τα καταφέρεις, μπορεί κάποτε να μετανιώσεις επειδή δεν είχες την υπομονή να συνεχίσεις.
Έξω από το παράθυρο μου δεν φαίνεται τίποτα. Μονάχα μερικά Φώτα από τ’αυτοκινητα που περνούν πότε, πότε. Μερικά σταματούν στην απέναντι μεριά του δρόμου δίπλα στην εκκλησία.
Όταν το ρόλοι δείξει περασμένες 12, έρχονται και αράζουν εδώ για λίγο. Αν είσαι προσεκτικός μπορείς να δεις τις φιγούρες που κινούνται σπασμωδικά πίσω από το παρμπρίζ. Σχεδόν σπαρταράνε. Μοιάζουν να υποφέρουν. Κι όμως ,δεν υποφέρουν περισσότερο από κάποιον που τους παρακολουθει.Ετσι περνάω τα βράδια μου εδώ ,και όταν βρίσκω την ευκαιρία ,σταματάω την παρακολούθηση και γράφω.
Θυμάσαι τότε που με ρώτησες ποιο μέρος θα διάλεγα για να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου;. Νομίζω πως θα διάλεγα αυτό εδώ. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να βρίσκομαι αλλού και όμως δεν θέλω. Όταν ξημερώνει είμαι πολύ κουρασμένος για να κοιμηθώ. Μου αρέσει να αποκοιμιέμαι με το πρώτο κελαιδησμα των πουλιών.
Από το επάνω πάτωμα ακούγονται βήματα. Είναι το σύνθημα για την ημέρα που ξεκινάει. Εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν εκατομμύρια πράγματα την ώρα που εγώ παραδίνομαι στον ύπνο.
Δεν μετανιώνω ποτέ γι’αυτο παραμονο όταν συνειδητοποιώ πόσα πράγματα χάνω. Κάθε φορά υπόσχομαι πως το επόμενο πρωί θα είμαι και εγώ εκεί.
Ο λόγος για τον οποίο σ’αγαπαω είναι το ότι με ανέχεσαι. Σου ζητάω συγνώμη και εσύ δεν απαντάς. δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Το ξέρεις πως αν μπορούσα θα έκανα μια προσπάθεια.
Τις προάλλες σε κοιτούσα από το παράθυρο να φεύγεις με έναν τύπο. Μοιάζατε και οι ααυτοκίνητου που έπαιρνε μπρος. Όλοι τους είχαν ξεκινήσει να απομακρύνονται με το πρώτο φως. Όλοι εκτός από εμένα. Καθόμουν εκεί και ήμουν πολύ κουρασμένος για οτιδήποτε. Έπεσα στο κρεβάτι μα δεν με έπαιρνε ο ύπνος , έτσι έβαλα λίγη μουσική. Το χτύπημα του τηλεφώνου ήταν η χαριστική βολή. Κάποιος ζητούσε την συμβουλή μου σε ώρα πανικού. Έκανα ότι μπορούσα.
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από εκείνο τ ο πρωινό. Ο ταχυδρόμος μου έφερε σήμερα ένα γράμμα. Είπε πως θα γίνω πλούσιος για λίγο. Κάτι λεφτά που τα είχα ξεγραμμένα, φτάσανε επιτέλους στα χέρια μου. Αποφάσισα να παω ένα ταξίδι. Όχι σαν αυτά που κανείς εσύ. Ένα μεγαλύτερο. Σκέφτομαι το Μεξικό . Πάντα ήθελα να παω εκεί και τώρα να η ευκαιρία. θα μου λείψει αυτό το μέρος, το ξέρω. Τι να γίνει, δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Αυτή εδώ η ιστορία πρέπει να συνεχιστεί όμως ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος για τον κόσμο μου αν δεν αναζητήσω τον δικό τους. Όσοι περιπλανιόνται στην γειτονία, ίσως να παραξενευτούν όταν δουν το παράθυρο μου σκοτεινό. θα συνηθίσουν. Εξάλλου και αυτοί το ίδιο θα έκαναν. όσο για τους υπόλοιπους που αγγίζονται κρυφά μέσα στα αυτοκίνητα ,θα αισθανθούνε σίγουρα καλύτερα χωρίς την αόρατη παρουσία μου.
Αν για κάποιο λόγο επιστρέψεις όσο θα λείπω , νομίζω ξέρεις που αφήνω τα κλειδιά . Βολέψου εδώ για όσο χρειαστεί , μονάχα να έχεις το νου σου. Σε περίπτωση που είχες τελικά την υπομονή να διαβάσεις αυτό το γράμμα , θέλω να ξέρεις πως σου είμαι ευγνώμον. θα πρέπει όμως να σκαρφιστείς εσύ έναν τρόπο για να τελειώσεις αυτήν την ιστορία γιατί εγώ , όπως σου είπα ήδη, θα αργήσω πολύ να γυρίσω.
Νικόλας Περδικαρης
23/03/01